text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit boek lees je echt in 1x uit. Lekker makkelijk om te lezen. Het is een heerlijk boek voor tussendoor! Lekker voor op vakantie! Het blijft van begin tot eind boeien. | 1pos
|
Het alleereerste boek welke ik heb gelezen van Paulien cornelisse. En wat was het pakkend. Nadenken over woorden en zinnen wat dagelijks zoveel wordt gebruikt maar niet bij word nagedacht.
Heel leuk, grappig en zelfs leerzaam boek. | 1pos
|
Bijna 5 sterren waard, dus ik hou het even op 4 en half. Het verhaal gaat over de niet teruggevonden profetieën van Nostradamus. Nostradamus heeft 942 profitieën geschreven. Maar men zegt dat dit er 1000 zijn geweest. Waar zijn deze niet terug gevonden profetieën gebleven?
Het boek begint met een hoofdstuk wat de inquesitie waardig was. Pas aan het eind van het boek begrijp je waarom. De Schrijver Sabir is in Parijs en gaat in op een advertentie waarin vermeld wordt dat de verkoper de missende profitieën bezit. Sabir is Nostradamus "specialist" en wil deze graag hebben.
De verkoper blijkt een drugsverslaafde zigeuner te zijn die naast Sabir nog een koper heeft.
De zigeuner gaat naar de andere geïntresseerde maar heeft door dat deze niet zuiver is. Hij gaat in paniek terug naar Sabir en drukt de hand van deze in glas en zijn eigen hand ook hun bloedbroeders makend en moppelt wat zinnen tegen Sabir voordat hij het hazepad kiest. En dan is er nog Bale een man behorend tot een geheim genoodschap. De zigeuner vind de dood en de moordenaar van hem belt de Franse Politie dat Sabir hier verantwoordelijk voor is. Op de vlucht voor de politie volgt Sabir de aanwijzingen van de overleden zigeuner. Hij komt bij de zus en neef van hem. En dan volgt een zoektocht door Fankrijk en Spanje op zoek naar de verloren profetieën. Achtervolgt door de Franse politie (in de persoon van een slimme hoofd inspecteur en zijn helper die wat meer van deze aarde is zeg maar) en Bale. Sabir wordt ook in de zigeuner wereld gegooid. Hij is doordat hij een bloed broeder is van de vermoorde zigeuner de beschermer van diens zus geworden. De zigeuner gebruiken zijn boeiend door het verhaal verweven. Wel jammer dat de profitieën niet echt benoemd worden. Dat zou denk ik het verhaal nog meer diepgang geven.
Heel benieuwd naar de andere twee delen van deze serie. | 1pos
|
Absolute top !! Men wordt meegesleurd in een verhaal die, hoewel de moeilijke namen, toch na enkele bladzijden duidelijk gemaakt worden door het voorstellen van elke personage. Het verhaal zit zo goed in elkaar dat je steeds weer opnieuw benieuwd bent naar het volgende. Een boek om te verslinden !!!!! Prachtig, ik kijk uit naar het volgende.......hopelijk even sterk als dit. | 1pos
|
“What we do now echoes in eternity.”
Sommige herkennen deze quote misschien wel vanuit de film Gladiator met Russell Crowe. En als u zich afvroeg waar deze vandaan kwam. Een van de vele one-liners te vinden in dit juweeltje van Marcus Aurelius. De laatste van de " Vijf Goede Keizers" en tevens filosoof die voor velen een toonbeeld is voor rechtvaardigheid, dienst en plicht. Een menselijke heerser die continu op veldtocht was en conflicten niet schuwde. Tijdens die conflicten schreef hij dit in mijn ogen meesterwerk waarin de gemoedsrust en inspiratie van de natuur een grote rol spelen. De enige grote fout die de door deskundige geprezen keizer Marcus Aurelius maakte was het benoemen van zijn zoon Commodus tot opvolger. Daarmee eindigde de gouden eeuw van het imperium.
Genoeg geschiedenis lesjes voor het moment en terug naar de belangrijke zaken. Zal maar meteen bekennen dat ik niet deze versie heb gelezen, maar de engelse versie Meditations van Penguin Classics. Na meerdere pogingen gedaan te hebben om door de gortdroge introductie heen te komen. Toch maar besloten de experts, deskundigen te negeren en rechtstreeks te beginnen met het echte werk. Bestaande uit twaalf boeken met meerdere hoofdstukken varieerden van een aantal regels tot stukken van een aantal pagina's.
Beschouw mezelf niet als een beginneling op het gebied van filosofie of de oh zo populaire zelf hulp boeken. Waarheidsgetrouw zal ik toegeven dat ik er daar ook een respectabel aantal van gelezen heb. Geen schaamte hier. Wat die boeken en dit boek ook zeker probeert uit te leggen is dat alles ,of beter gezegd het enige wat jij kan controleren zijn je eigen gedachten en brein. Zodra jouw gedachten puur en oprecht zijn en een geheel( the Whole) zijn. Zal de kwaliteit van u leven ook toenemen en alles waar je geen controle over kan hebben is niet relevant dus het enige wat je kan doen is het waardig dragen.
Nu doet deze korte uitleg de inhoud van het boek veel tekort en dit is er eentje die ik nog vaker ga lezen, herlezen en citeren. Kan inzien dat dit boek grote invloed heeft gehad op staatslieden, denkers en onnoemelijk veel lezers.
Hieronder nog een aantal prachtige citaten van deze wijze keizer Marcus Aurelius. Een aanrader voor iedere liefhebber van geschiedenis, filosofie of die tegenwoordig zo populaire zelf hulp boeken. Hier een van de bronnen van die moderne tegeltjes wijsheid.
“It is not death that a man should fear, but he should fear never beginning to live.”
“Everything we hear is an opinion, not a fact. Everything we see is a perspective, not the truth.”
“Here is a rule to remember in future, when anything tempts you to feel bitter: not "This is misfortune," but "To bear this worthily is good fortune.”
“Waste no more time arguing about what a good man should be. Be one.”
"The happiness of your life depends upon the quality of your thoughts.”
En bij gratie van de goden en gewoon omdat het kan nog eentje dan.
“Do every act of your life as though it were the very last act of your life.” | 1pos
|
Achterflap
Een jonge vrouw wordt wakker in een koude, donkere kelder. Ze heeft geen idee hoe ze daar terecht is gekomen, of door wie ze is ontvoerd. En dat is pas het begin van haar nachtmerrie.
In de buurt wordt het lichaam van een andere jonge vrouw gevonden. Ze is nooit opgegeven als vermist, en haar familie heeft zelfs gewoon sms'jes van haar ontvangen. Iemand heeft zich de afgelopen tijd voor haar uitgegeven.
Inspecteur Helen Grace weet dat ze de dader zo snel mogelijk moet vinden. Die is niet alleen gestoord, maar ook slim en vindingrijk. Maar zodra Helen probeert uit te vinden van de motivatie van de moordenaar is, start een bijna onmogelijke race tegen de klok...
Auteur
Pluk een roos is de derde naar het Nederlands vertaalde thriller geschreven door M.J. Arlidge. Sommigen kennen hem wellicht als de schrijver van diverse Britse crimeseries. Een van zijn eerste bemoeienissen met de Engelse tv van met het programma Eastenders. Hij debuteerde met zijn boek Iene Miene Mutte en volgde met Piep zei de muis.
Mijn mening
Allereerst wil ik uitgeverij Boekerij bedanken voor het recensie exemplaar van Pluk een roos.
Helen zat nog na te denken over haar volgende zet toen haar telefoon ging. Deze dag vol verrassingen had er nog een in petto.
Omdat Arlidge mij zo heeft laten genieten van Iene Miene Mutte en Piep zei de muis, de serie omtrent inspecteur Helen Grace, maakte mijn hart een vreugde dansje toen ik zag dat deel drie verkrijgbaar was. Ik kon niet wachten. Zodra ik het boek binnen had, lonkte het naar me. Heerlijk was het dan ook om eindelijk te kunnen beginnen aan het derde deel.
Het boek begint even luguber als de voorgaande delen. Een jonge vrouw komt in een ware nachtmerrie terecht wanneer zij erachter komt dat zij is ontvoerd en is opgesloten in een donkere kelder.
Helen voelt al aan waar dit heen gaat. Ze hebben te maken met een nieuwe maniak die kostte wat het kost gestopt moet worden. Deze zware taak rust op de schouders van Helen en haar team.
Het is moeilijk om te moeten aanzien hoe iemand instort. Maar het ergste wat je kunt doen, is wegkijken. Het heeft geen zin om te doen alsof het niet gebeurt; je moet er doorheen, de getroffen persoon bij de hand nemen en eruit helpen.
Zoals we gewend zijn maakt Arlidge gebruik van vlotte, korte hoofdstukken en is zijn schrijfstijl no nonsens. Hij sleurt je mee de nachtmerrie in en laat je ook niet tot los het einde.
De manier waarop Arlidge zijn personages laat groeien is ongekend. De karakters hebben diepgang en gevoel, waardoor je ze na meerdere delen echt lijkt te kennen. Elk hebben hun eigen problemen en innerlijke troubles, waardoor het net echt mensen zijn.
De spanning in het boek begint vanaf hoofdstuk een, om tot een ware climax te komen aan het einde van het boek. Geen moment van zwakte lijkt dit boek te bereiken.
Wanneer we het over idolen hebben, hebben we het vaak over artiesten of acteurs. Ik kan zeggen dat ik mijn nieuwe idool heb gevonden in de vorm van Helen Grace. Mij kan Helen en Arlidge rekenen tot hun vaste groupie. Ik kan niet wachten op het volgende deel.
Pluk een roos
ISBN: 9789022577172. Uitgeverij: Boekerij. Oorspronkelijke titel: The doll's house. Vertaald door: Yolande Ligterink. Verschijningsjaar: 2016. Aantal pagina's: 397 | 1pos
|
Siska Mulder schreef inmiddels vier romans, waarvan er drie onder de noemer psychologische thriller verschenen. Haar laatste, Na Delphine, stond op de longlist voor de Gouden Strop en werd genomineerd voor een Crimezone Thriller Award. Het was mijn kennismaking en in de recensie noemde ik Mulder een schrijfster om in de gaten te houden. Tweeënhalf jaar had ze nodig voor Met zachte hand dat deze maand verscheen en direct de Bestseller 60 in stoomde.
Het uitgangspunt van Met zachte hand is helder: vier vrouwen, allemaal op hun eigen manier gekrenkt door of teleurgesteld in het leven, besluiten het recht in eigen hand te nemen. Of willen, zoals hoofdpersoon Mijntje aan haar dagboek toevertrouwt, "een slechter mens worden". Vier compleet verschillende individuen met eigenlijk maar één duidelijke overeenkomst: ze zitten allemaal gevangen in een huwelijk dat allang niet meer in de buurt komt bij hoe het ooit was. Maar in plaats van thuis orde op zaken te stellen, richten ze hun frustratie en pijlen op echte slechteriken, zoals kindermisbruikers. Ze besluiten hen een lesje te leren.
Het lesje leren loopt echter al direct uit de hand als hun eerste wraakobject bezwijkt aan een vrolijk gekleurde, maar giftige cupcake. Na van de eerste schrik te zijn bekomen, krijgen ze de smaak te pakken en besluiten de wraaklustige dames hun werk met nog meer passie, woede en creativiteit voort te zetten. En natuurlijk met alle gevolgen van dien.
Siska Mulder vertelt het verhaal vanuit verschillende perspectieven, waarbij het dagboek van Mijntje de rode draad vormt. Met zachte hand is zeker niet constant nagelbijtend spannend te noemen, maar daar waar nodig loopt de spanning bijzonder hoog op. Zonder die perfect gedoseerde spanning zou het verhaal misschien doorslaan naar een hilarisch geheel, zeker als je bedenkt op welke manieren de dames de vijand buiten spel proberen te zetten. Nu klopt het allemaal precies. En verrassen doet Mulder de lezer ook. Er zitten een paar twists in het verhaal die de lezer ongetwijfeld op het verkeerde been zullen zetten. Lekker. Ook deze Siska Mulder mag er zijn! | 1pos
|
Na eerst de andere 2 boeken te hebben gelezen van Dan Brown, was nu de beurt aan deze... of ik minder vond.. ging wel.. vond het toch een heel goed en boeiend boek! Ook leuk de code op het einde... ff puzzelen maar kwam er toch uit... | 1pos
|
Dit boek wordt geprezen door meerdere bekenden, misschien dat ik er daarom misschien ietsje hoge verwachtingen van had.
Het boek leest lekker weg en je wordt per direct in een andere wereld gezogen. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik uren had zitten lezen, terwijl het voor mijn gevoel een heeeel stuk korter was.
Toch waren er voor mij ook een paar momenten dat is het boek iets minder vond. Namelijk:
- Kvote lijkt in mijn ogen iets te veel op een Mary-sue (als dat ook de juiste naam is voor mannelijke perfectelingen).
- Het is op sommige momenten iets te langdradig. En als er een beetje vaart achter zit, heb ik niet het idee dat het plot echt ergens naar leidt.
Al met al een prachtig boek, anders had ik het ook geen hoge beoordeling gegeven. Door de poëtische schrijfstijl wilde ik het boek niet dichtslaan, en ondanks dat het langdradig was op sommigen momenten was het nooit saai. | 1pos
|
Het boek verteld het verhaal over de familie Fortuin, bestaande uit vader Fokker en dochters Sigrid en Wieke. Hun moeder is overleden toen Sigrid en Wieke nog heel jong waren. Redelijk snel heeft vader Fokke een nieuwe vrouw Freddy om voor zijn dochters te zorgen. Freddy is een harde vrouw die vooral naar Sigrid toe heel gemeen is. Wanneer Fokke en zijn dochters op vakantie naar Frankrijk gaan komt Freddy onverwachts langs en verdrinkt dezelfde avond in het zwembad. Wat is er gebeurd? Niemand weet en tegelijk weten een aantal familieleden wel wat er is gebeurd. Er wordt in ieder geval gezwegen en de verdrinking afgedaan als ongeluk.
Dan, wanneer de meiden volwassen zijn blijkt dat er nog iemand was die er geen vrede mee heeft dat de familie Fortuin hun “straf” ontloopt. Sigrid redigeert manuscripten en krijgt een script onder ogen die op sommige namen na precies haar leven verteld. Telkens onvangt zij 1 of 2 hoofdstukken en steeds meer blijkt dat degene die de hoofdstukken schrijft uit is op wraak.
Het boek is volgens Loes den Hollander stijl geschreven. Er wordt verteld vanuit elke personage, het heeft korte hoofdstukken en de schrijfstijl is zeer prettig om te lezen. Het blijft tot het eind toe de vraag wat er precies gebeurd is in Frankrijk, wie schuldig is, wie was er nog meer in Frankrijk. Het plot is weer geniaal in elkaar gezet en de spanning bouwt zich steeds verder op.
Enig puntje van kritiek is dat de personages Fokke en Wieke niet echt uitgebreid zijn uitgewerkt en er soms de vraag opkomt over het hoe en waarom van hun reacties en/of acties.
Ondanks dat dit het eerste boek is dat Loes den Hollander heeft uitgegeven bij haar nieuwe uitgever De Crime Compagnie, blijft haar stijl vertrouwd.
Tot slot misschien nog een ander minpuntje; het boek leest heel vlot en daardoor is het boek sneller gelezen dan je had gehoopt. | 1pos
|
Dat Connie Palmen schrijven kan, wist ik wel. Maar dat ze de kracht heeft om zo'n overweldigend boek te schrijven vind ik onvoorstelbaar goed. In de huid kruipen van een ander is natuurlijk een groot goed voor een schrijver. Connie doet dat dat hier meer dan subliem. Zo knap om een boek als een monoloog te schrijven en toch de aandacht niet kwijt te raken. Geloofwaardig. Connie vertelt het verhaal van en met de stem Ted Hughes die een stormachtige relatie heeft met de Sylvia Plath. Zij laat hem terugkijken op zijn leven met deze Amerikaanse dichteres die uiteindelijk een eind aan haar leven maakt. De literaire wereld uit de jaren 60liet van Hughes weinig heel: de zelfmoord zou door hem zijn gekomen.
Het boek is zo rijk van taal, zo vol van intelect dat het overweldigend is. Over elk woord lijkt te zijn nagedacht. Wat een inlevingsvermogen. Een meesterwerk.
Wat mij betreft de terechte winnares van de Libris Literatuurprijs 2016. | 1pos
|
Het intrigerende verhaal had me snel te pakken en ik heb het daardoor in minder dan geen tijd uitgelezen. | 1pos
|
Spannend met een heel verrassende ontknoping. Met plezier geluisterd. | 1pos
|
Dit boek (gepubliceerd in 1981) is door allerlei Engelse cultuurpausen bejubeld als meesterwerk en heeft ook een niet gering cultsucces gehad. Toch is de auteur geen beroemdheid, en Lanark is geen veelgelezen bestseller. Dat komt vermoedelijk door de wel erg excentrieke en originele opzet, waar bijvoorbeeld Prowisorio en ik wel pap van lusten maar die anderen vermoedelijk afschrikt.
Om te beginnen is de vorm opmerkelijk: de roman opent met boek drie, waarna een proloog volgt, waarna boek een en twee volgen (met een tamelijk onconventioneel ‘interlude’ ertussen), vervolgens komt boek vier, daarna nog een epiloog, waarna (tegen alle gewoontes in) toch nog drie hoofdstukken komen. In latere edities is er ook nog een ‘tail piece’, een vrij hilarisch zelf-interview van de auteur. Maar goed, alles voor dit ‘tail piece’ staat dus in nogal gekke volgorde. En dan speelt het boek ook nog eens met allerlei genres: boeken een en twee (het ‘middendeel’ dus) gaan in vrij realistische stijl over hoe Duncan Thaw opgroeit van verlegen puber tot miskend excentriek adolescent kunstenaar, boeken drie en vier (die dus boeken een en twee omlijsten) gaan over Lanark die in een soort science fiction achtige droomwereld reist door tijden, meerdere werelden en zijn eigen psyche en leven. Lanark blijkt een soort mythische of gedroomde afsplitsing van Thaw, ofwel dezelfde persoon als Thaw maar na diens ondergang. Maar de exacte relatie tussen de Lanark-hoofdstukken en de Thaw-hoofdstukken blijft raadselachtig, en in de geniale epiloog (waar Lanark spreekt met ene Nastler, een soort alter ego van Alasdair Gray) wordt het raadsel alleen nog maar vergroot.
De stijl van Gray, helder maar vol fantasie en onverwachte metaforen en associaties, draagt daar ook aan bij: dit is duidelijk een boek dat vragen en onverwachte beelden wil oproepen, maar geen definitieve antwoorden wil geven. De hoofdstukken over Thaw zouden op zichzelf al een mooie ‘Bildungsroman’ zijn. Thaw worstelt met zijn gezondheid (astma en eczeem) en zijn (prachtig beschreven) onvermogen echt contact met het andere geslacht te leggen waardoor hij tevergeefs blijft smachten naar liefde. Ook wijst hij een normale carrière af, onder meer omdat hij weinig affiniteit heeft met onze kapitalistische wereld: hij wil alleen kunstenaar worden, en ook nog een VERNIEUWENDE kunstenaar. Hij heeft visioenen van grootse, vernieuwende en ook bevrijdende kunst, waarin hij beelden schildert die aan alle conventies ontsnappen en die niemand ooit heeft gezien. Hij droomt dus, net als zijn idool William Blake, om een geheel nieuwe werkelijkheid te creëren. Niemand echter begrijpt Thaw en zijn schilderkunst, en dat (samen met zijn onvervuld liefdesverlangen) is zijn ondergang. De wereld is voor hem letterlijk verstikkend: zijn (erg goed beschreven) ademnoodaanvallen zijn niet alleen astmatisch, maar ook psychisch. Allemaal nogal deprimerend, maar Gray beschrijft het op originele wijze en met veel droge humor, en Thaws visoenen van een nieuwe kunst beschrijft hij zelfs bijzonder meeslepend. Daardoor zijn boeken drie en vier aanzienlijk meer dan een deprimerende Bildungsroman van een mislukkende kunstzinnige adolescent. Bovendien zijn er dus nog de hoofdstukken over Lanark, waarin Gray echt helemaal losgaat: science fiction wordt gemengd met fantasy, met een soort reis door het hiernamaals (veel stukken lijken een parodie op Dante of Milton) en met droom. Lanark reist door verschillende werelden (overigens vervormde droomachtige versies van het Glasgow waar Thaw studeerde), door verschillende tijden (zodat hij a.h.w. zichzelf aanschouwt in meerdere leeftijden) en door zijn eigen psyche. Een opzet die Gray alle gelegenheid geeft om zijn barokke fantasie helemaal uit te leven: mensen die in draken veranderen (en vice versa), grote schermen die allerlei visionaire taferelen laten zien uit verleden en toekomst, intercalendaire zones waarin een andere tijd bestaat, voertuigen die half adelaar en half robot zijn, en ga zo maar door. Allerlei nevenpersonages veranderen veelvuldig op soms groteske wijze van rol en gedaante.
Het lijkt dus wel of de dromen van Thaw, over kunst die nieuwe werkelijkheden oproept, worden verwezenlijkt in de vorm van de Lanark-verhalen. Zelfs de typografie buitelt in sommige passages (met name de epiloog) alle kanten op, zodat je als lezer van links naar rechts en van rechts naar links moet lezen. Ook put Gray gretig (en op creatieve wijze) uit teksten van o.a. Kafka, Freud, Jung, en vele anderen. De droomachtige toekomstwerelden die Lanark doorkruist zijn weinig hoopgevend: drijvend op kapitalistisch winstbejag, bijna letterlijk kannibaliserend op de zwakkeren, en weinig ruimte biedend aan verbeelding en liefde. Er is zelfs nauwelijks zonlicht. Een wereld in oneindig verval, nog grimmiger (en ook met veel meer satirische humor beschreven) dan de wereld die Thaw al verstikte. Geen wonder dat Lanarks reis ergens een ‘horror of endless falling’ wordt genoemd. Al zijn eigen pogingen om dit verval te stoppen of om tenminste zelf liefde en vervulling te vinden falen ook, op even tragische als komische wijze. Waar Thaw de hele tijd peinst en niet tot actie komt, daar blundert Lanark de hele tijd van de ene situatie naar de andere en denkt hij te laat na. En als hij een keer op tijd nadenkt leidt het tot niets. In de epiloog vertelt Nastler ook aan Lanark dat elk groot verhaal uit de wereldliteratuur laat zien dat de mens altijd faalt en uiteindelijk eenzaam staat tegenover de dood. Dat blijkt ook wel uit de tragikomische lotgevallen van Lanark. En toch heeft Lanark meerdere, zij het tijdelijke visioenen van zonlicht en schoonheid. Ook doet hij meerdere prachtige en positief getinte uitspraken. Bijvoorbeeld: "Our nations are work of arts, […] like ships, carpets and gardens. The possible shapes of them are endless. It is bad habits, not bad nature, which makes us repeat the dull old shapes of poverty and war". Dit lijkt mij ook de inzet van Alasdair Gray: door zijn enorme fantasie en door zijn erg vreemde romanstructuur bestrijdt hij uit alle macht de ‘dull old shapes’. Om precies die reden ziet hij ook af van ‘dull old shapes’ als duidelijke conclusies, een duidelijk verhaal met kop en staart, en een duidelijke moraal. En om die reden mengt hij alle genres die er maar zijn, vaak nog op parodistische manier ook. Bovendien mixt hij tragiek met humor (soms droog, soms ronduit hilarisch), wat zijn toon nog extra meerduidig maakt.
Het lijkt mij duidelijk dat lang niet iedereen van dit soort schrijvers houdt. Maar ik heb stevig van dit boek genoten, en ga nu ook andere boeken scoren van Alasdair Gray. | 1pos
|
In ‘Mij zie je niet’ volg je twee personages: een ik-personage en Jeantine van Dis. Afwisselend lees je vanuit één van hen een of meerdere hoofdstukken. Langzaamaan leer je beide vrouwen beter kennen. Alhoewel het lange tijd onduidelijk blijft wie het ik-personage nu precies is. De auteur probeert je hierbij op het verkeerde been te zetten door de aanwijzingen die ze geeft. Het duurde bij mij vrij lang voor ik echt wist wie deze “ik” was.
Als lezer weet je rationeel dat het ik-personage nare dingen uithaalt met Jeantine, maar op de een of andere manier krijgt Den Hollander het voor elkaar dat je soms een soort sympathie voor dit personage voelt. Ze heeft haar dochter op een afschuwelijke manier verloren. Geen enkele ouder hoort zijn of haar kind(eren) te overleven, dus je kunt je voorstellen dat dat rare dingen met je doet. Dat praat helemaal niets goed, maar het zorgt er tegelijkertijd voor dat je soms medelijden met haar hebt.
De auteur werkt naar een spannende ontknoping toe, waarin je antwoord krijgt op al je vragen. De spanning zit ‘m deze keer niet helemaal in het hoe en waarom rondom de dader, maar meer in wat voor effecten heeft de dood van iemands kind op een ouder. Dat maakt van ‘Mij zie je niet’ geen standaardthriller zoals we van Den Hollander gewend zijn, maar vooral een psychologische thriller die je wel weer het liefste in één ruk uit wil lezen. | 1pos
|
Helen Dunmore is een van mijn favoriete auteurs. Toen ik The Siege las, was ik tijdens het lezen compleet van de wereld en ook nadien zat het boek nog dagen in mijn hoofd. Niet enkel het onderwerp, maar vooral de schrijfstijl bliezen me van mijn sokken. Zoals het vaak gaat, kunnen haar volgende boeken moeilijk aan The Siege tippen, maar Dunmore slaagt er wel elke keer in om mijn aandacht volledig te grijpen en tot de laatste pagina vast te houden.
Ik vond Exposure in het begin moeilijk te volgen omdat de korte inhoud weinig over het verhaal verraad en ik de personages moeilijk kon plaatsen. Het boek speelt zich deels af in 1960, wanneer door de koude oorlog jonge mannen gerekruteerd worden als spionnen, en het heden waarbij de gevolgen van iemands verleden als een olievlek uitvloeien en een heel gezin meeslepen. Hoewel Simon niets meer verlangt dan een gewoon, middelmatig leven te leiden, wordt hij opgepakt wegens spionagepraktijken. Zijn vrouw, Lily, probeert zichzelf en haar kinderen te beschermen tegen de vooroordelen en de gevaren die de beschuldigen aan het adres van haar man met zich meebrengen. Hoewel ze in zijn onschuld gelooft, doen bewijzen tegen Simon haar twijfelen. Simon kan zijn ware aard tonen, maar moet daarvoor de geheimen van zijn vriendschap met zijn jeugdvriend Giles prijsgeven.
Wordt Simon gedreven door loyaliteit of zelfbehoud? Dunmore geeft de personages op een weldoordachte manier aan de lezer prijs. Hoewel er niet veel gebeurt, is er de hele tijd een onderlaag van spanning die je doet voortlezen. Eens ik meer grip kreeg op de personages, die geen van allen sympathiek (maar daardoor des te menselijker) zijn, vielen de puzzelstukken samen.
Dat niet enkel het perspectief van de volwassenen, maar ook van de kinderen wordt opgenomen geeft het verhaal een grote meerwaarde. Zaken die de volwassenen verborgen denken te houden, worden door de kinderen toch opgepikt en geïnterpreteerd. Maar ook andersom; kinderen die voelen dat er iets niet helemaal gaat zoals het moet, maar niet kunnen aangeven waar het wringt. Zo is de passage waarbij de dochter een opstel moet schrijven over patriotisme en vaag aanvoelt dat dit een pesterij van haar leerkracht is, een sterk staaltje vakmanschap. Zonder veel woorden wordt aangegeven hoe kinderen opdraaien voor het gedrag van hun ouders. De machteloosheid die hieruit voortvloeit, maar ook de paranoia en onwetendheid van volwassenen worden helemaal voelbaar.
Het verhaal is perfect opgebouwd, de verschillende lagen klikken als een puzzel in elkaar en de schrijfstijl voldoet alweer aan mijn verwachtingen. Door de moeizame start en complexiteit van de intriges is het echter niet mijn favoriete Dunmore-boek. Heb je nog niets van Helen Dunmore gelezen, begin dan met The Siege of The Lie. Dit zijn absolute aanraders waarin ze al haar troeven als auteur perfect weet uit te spelen. | 1pos
|
Dit boek speelt zich af in het Zuid Afrika na de omwenteling. Het zijn moeilijke tijden voor iedereen. En zeker ook voor de Afrikaners. Zij zijn ver terug gezet op de economische en maatschappelijke ladder. Deon weet hier een retespannend thriller om heen te weven. Smokkel, bendes, corruptie en vooraanstaande personen. Spoorzoekster en een particuliere beveiliger zijn de ingrediënten van dit goed geschreven verhaal. Gelaagdheid, politieke en persoonlijke intriges. Zonder enig politiek oordeel. Wel een registratie van de veranderingen. Het verspringen in tijd en locatie geeft een extra dimensie. Toch is het niet echt moeilijk te volgen. Je volgt als het ware het spoor naar de ontknoping. Het vangt wel je aandacht en maakt nieuwsgierig. Ik ben inmiddels in ander boek van hem bezig en ook weer | 1pos
|
Onder het motto 'goede wijn behoeft geen krans' heeft de Amerikaanse auteur Harlan Coben eigenlijk geen introductie meer nodig. In eigen land behoort de schrijver tot de best verkopende thrillerschrijvers van dit moment en prijken zo'n beetje alle belangrijke Awards voor het genre op zijn CV. Na zijn debuut in 1990 zou het echter toch nog vijf jaar duren voordat de Amerikanen Coben en zijn alter ego Myron Bolitar in hun harten sloten. Ook in ons land werden de eerste Bolitarboeken uitgegeven, maar voor de doorbraak van de Amerikaan moesten we hier wachten tot zijn hogelijk gewaardeerde stand-alones als Niemand vertellen en Spoorloos.
Het succes van Cobens opzichzelfstaande romans heeft de Nederlandse uitgever enige tijd geleden doen besluiten alsnog een stevig Myron Bolitaroffensief in te zetten. De hoofdrolspeler is, als voormalig topbasketballer, eigenaar van een sportagentschap en speurneus tegen wil en dank, een op-en-top Amerikaanse antiheld. Voeg hier de vaste cast aan toe met even hilarische namen als uiterlijke kenmerken, neem bijvoorbeeld zijn beste vriend Windsor Win Horne Lockwood III en ex-worstelkampioene en collega Esperanza Little Pocahontas Diaz, én de kurkdroge humor van geestelijk vader Harlan Coben en het is op papier een behoorlijke uitdaging om de Nederlandse lezer te veroveren. Humor én spanning is in ons land een - letterlijk - dodelijke combinatie als je het hebt over de kans op succes. Toch lijkt het erop dat Myron Bolitar ondanks die wetenschap een sterk groeiend aantal fans voor zich heeft gewonnen en terecht, want of je het nu hebt over zijn stand-alones of over zijn Bolitarserie: Harlan Coben staat altijd garant voor (meer dan) een good read, zoals collega-recensent Michel onlangs aanhaalde.
Ook het zevende Bolitar-avontuur getiteld Laatste kans (eerder verschenen als Oud zeer) is zo'n good read waarin Myron weer het nodige voor zijn kiezen krijgt. Door de verkoop van zijn ouderlijk huis en de hartinfarct van zijn vader moet hij onder ogen zien dat het leven inclusief dat van hem vergankelijk is. Het bezoekje van ex-vriendin Emily en niet veel later de confrontatie met zijn grootste aartsrivaal Greg brengen de gebeurtenissen uit het verleden die Myron maar wat graag heeft weggestopt weer heel dicht aan de oppervlakte. Emily smeekt Myron op zoek te gaan naar een spoorloos verdwenen donor, de enige die het leven van haar zieke zoon Jeremy kan redden met een beenmergtransplantatie. Myron en zijn vrienden trekken alles uit de kast als blijkt dat Jeremy het product is van zijn slippertje met Emily op de avond voor haar huwelijk met profbasketballer Greg.
Ondanks de opeenstapeling van hilarische gebeurtenissen en de onophhoudende stroom grappen en grollen is Coben ook de ingrediënten van een goede thriller niet vergeten. Laatste kans is namelijk een ademloze race tegen de klok met een aantal onverwachte wendingen en het verhaal leunt volledig op een goed uitgewerkte plot. De personages zijn soms behoorlijk karikaturaal neergezet en bij vlagen flink over de top, maar ze zijn stuk voor stuk on-ver-ge-te-lijk. Harlan Coben bewijst met zijn Bolitarreeks dat humor en spanning echt hand in hand kunnen gaan. Laatste kans krijgt van mij vier sterren omdat we inmiddels weten dat de Harlan Coben-lat nog een behoorlijk stuk hoger ligt dan zeer goed. | 1pos
|
Na 6 jaar is eindelijk Myron Bolitair terug in een boek van Harlan Coben. Het laatste boek was Levenslijn. Voor de echte Fan van Myron Bolitair kwam hij ook regelmatig voorbij in de YA trilogie van Mickey Bolitair. Een trilogie die ook voor volwassen ook goed te lezen is.
Myron Bolitair serie zijn echte stoere mannen verhalen. Myron als de ex-sportman die alles voor elkaar krijgt. En Win als het kleine mannetje met de verborgenkrachten, geen relatie en alle mooie vrouwen van de wereld heeft.
Een beetje de shopalholic voor mannen. En dus ook goed te lezen voor vrouwen als de hoofdfiguren als een karikatuur ziet van de stoere man.
Dit boek gaat verder waar de trilogie stopt. De neef Rhys van Windsor Horne Lookwood III of te wel Win is 10 jaar geleden met zijn vriend Patrick ontvoerd op 6 jarige leeftijd. Beide jongens zijn nooit teruggekomen of gevonden ondanks dat het losgeld betaald is.
Win is altijd nog op zoek naar zijn neef en zijn vriend en heeft nu een hint gekregen dat hij in London moet zoeken. Hij ziet Patrick, maar voor dat hij kan spreken ontstaat er een situatie en slaat Patrick weer op de vlucht. Als hij de hulp van Myron in roept lukt het dou om Patrick te bevrijden van zijn gevangenhouder.
Als Myron en Win de bevrijdde Patrick wil spreken is hij met zijn ouders verdwenen. Telkens stuit het duo op weerstand van de ouders en een psycholoog.
Al bekende figuren uit de de Myron Bolitair boeken komen weer in het boek voor, zoals Esperanza, Big Cindy, maar ook de vrienden van Mickey : Ema en Spoon).
De spanning is weer om te snijden en het plot is weer verrassend.
De opzet van het boek is wel apart. Al vrij snel in het begin van het boek heeft mijn Patrick bevrijdt en dus heb je het idee dat het boek ten einde is. Later in het plot snap je pas dat dit het begin van het verhaal was.
Wat mij betreft weer echt een aanrader. | 1pos
|
Wat mij betreft geen al te geloofwaardige thriller daar de hoofdpersoon aan meerdere neurologische aandoeningen tegelijkertijd lijdt die ook allemaal het plot mogelijk maken, maar niettemin een van de meest facinerende psychologishe thrillers die ik ooit gelezen (waaronder ook moordlust van hem)heb. Hecht gebruikt veel raakvlakken, psychologie, neurologie, sociolgie, psychiatry en alles wat zou kunnen leiden tot bepaalde buitensporigheden. Geen langdradige omschrijvingen van invloeden die weinig of niet ter zaken doen. Een dikke pil die smakelijk en heel goed verteerbaar is. | 1pos
|
(Eerder in: Fantastische Vertellingen 49, maart 2010)
Kuipers maakt fictie tot feit
In Houten trouw verzamelde Jan J.B. Kuipers vijftien verhalen die eerder verspreid in WonderWaan en Ganymedes verschenen. Nu ze zo bij elkaar staan wordt nog zichtbaarder dat het werk van Kuipers een grote consistentie vertoont wat betreft thematiek en vormgeving of verwoording. Alleen de verhalen 'De brug' en 'Paars waas' wijken wat af; al is de kwaliteit en intensiteit dezelfde, ze hebben een wat andere toon, de eerste als een soort van symbolisme, de tweede als magisch realisme met autobiografische uitstraling. De andere verhalen zijn… Ja, wat is dan die consistentie?
Op de achterflap word ik geciteerd met een eerdere constatering: “De kern van zijn schrijverschap; de kracht van het woord.” En dat is één van de factoren die bijdragen aan die consistentie, want de stijl van Kuipers is altijd mooi en kleurrijk en zorgvuldig. Kuipers gebruikt woorden die al bijna vergeten zijn, zonder daarin te overdrijven. Ze dragen bij aan de kleur. Maar woorden staan nooit alleen, en Kuipers rangschikt ze zorgvuldig in soepele zinnen, leidend naar het uiteindelijke Woord; het verhaal.
Jan J.B. Kuipers is een ontwikkeld man, een historicus die talloze boeken en artikelen over onze geschiedenis heeft geschreven, van Karel de Grote, de VOC, Willem de Zwijger tot allerlei publicaties over de Zeeuwse wateren. Hij kent de mythen, legenden, sagen uit ons verleden en weet dat de werkelijkheid van ons heden het verhaal is dat ons vanuit het verleden wordt verteld, waarbij de zogenaamde feiten soms, in meer of mindere mate, fictie zijn. Uiteindelijk gaan ook al die historische verhalen over mensen, de werkelijkheid van die mensen.
Dit basisthema wordt in het eerste verhaal, 'Afspraak voor de muren', meteen op Kuipers' eigen wijze neergezet; een verhaal dat dient als een statement en daarom kort is. Voor de muren van een belegerde Turkse stad in 1770 ontmoet de legerleider Buguraz, een personage dat we uit eerder werk kennen, de Baron von Münchhausen en vraag hem om hulp. Want bij de Baron, 'de man van de sterke verhalen en mogelijke heldenfeiten', is 'alles mogelijk. Zodra het juiste idee is opgeborreld.' Zijn 'fantastisch-narratieve uitstraling zal ongetwijfeld voor een nog grotesker effect zorgen..' Om de stad in te nemen moeten ze feiten en fictie samenbrengen, waarbij zij zich alleen afvragen 'of ons verlangen naar geboekstaafde daden – naar ons voortbestaan dus – opweegt tegen de berg van leed die wij zullen opwerpen…'
Als de fantastische histories van de Baron von Münchhausen, met het fantastisch-narratieve, zo maakt Kuipers zijn fictie tot feit; de feitelijkheid van het verhaal dat overtuigend wordt verteld. Hij doet dat met veel relativering en humor, met veel kleur, en geregeld bizar. Een opstand tegen een soort Victoriaanse kostschooljuffrouw ('Gestalte op de heuvel'), de persoonlijke Kruistochten van Sebastiaan van Portugal halverwege de 16de eeuw ('Sebastiaans oorlog').
'Kitesj', gebaseerd op de legende uit de vroege Russische geschiedenis van de 10de tot 14de eeuw dat in de Edge Zero-bundeling van 2017 terechtkwam, begint prachtig met: 'In andere versies is soms sprake van jammerend hoorngeloei op de achtergrond, van obsceen bekkengekletter. De zon schijn genadeloos; de vlakten zijn dor, in de verte hurken afgeknotte, okeren bergtoppen. In werkelijkheid was het maar een miezerige affaire, die daad van Fevronja, een onopvallende voltrekking ergens in een afgelegen woud. Het was doodgewone broedermoord. Maar sommigen menen dat de aanleiding toereikend was, en dat deze vuige daad gerechtvaardigd was omdat er veel was te winnen.' Ja ja, in werkelijkheid!
Ik zou kunnen proberen de verhalen uit deze bundel te analyseren, te typeren, ze te plaatsen in de fantastische literatuur. Ik zou kunnen verduidelijken waarom het titelverhaal het titelverhaal wel moest zijn. Maar opnieuw bladerend in deze bundel realiseer ik me dat ik dat niet een twee drie kan. Ook omdat mijn oog steeds weer valt op passages die ik opnieuw ga lezen en die ik dan wil overtypen om ze met u te delen. Omdat het mooi is, of grappig, of triest. Maar dat is natuurlijk onzinnig, want het is allemaal al uitgetypt en u kunt het allemaal zelf lezen.
Jan J.B. Kuipers doet niet onder voor de Baron von Münchhausen, en geregeld trekt de auteur zichzelf en zijn personages aan de haren omhoog uit het moeras dat de mens steeds weer creëert. En ja, Kuipers is een ontwikkeld man, die al die historische kennis meeneemt bij het schrijven van zijn verhalen, maar het mooie is dat je als lezer al die kennis niet hoeft te hebben, dat het verhaal waar je in meegetrokken wordt, je alle kennis geeft die voor de werkelijkheid van het verhaal nodig is.
Paul van Leeuwenkamp | 1pos
|
Man i love Nora Roberts.
Door het spannende begin van het boek was ik al direct volledig mee in het verhaal en wilde ik maar door blijven lezen en meer te weten komen.
De personages worden heel visueel voorgesteld zowel de hoofdpersonen als bijpersonen worden heel duidelijk
omschreven, je krijgt zeg maar een heel beeld van deze personen, en leeft helemaal mee in hun leven.
Dit boek heeft me geraakt in men ziel, toen de laatste pagina's naderden had ik het gevoel dat ik afscheid moest nemen van de personages en dit is wat een goed boek moet hebben!
Zeker een aanrader, alle boeken van Roberts trouwens! Loved it! | 1pos
|
In het nawoord schrijft Paul van Loon, de schrijver van MeerMonster, dat hij een aantal jaar geleden een verzoek kreeg van een van zijn lezers om Dolfje Weerwolfje eens een avontuur te laten beleven in Schotland. Dat idee is wat blijven sudderen bij Paul van Loon. In 2013 uiteindelijk bezoeken ze samen Schotland en voor mij ligt het avontuur: MeerMonster genaamd. Maar hoe leuk is dat, dat je als lezer, als fan, invloed kan hebben op de auteur! Schroom je dus niet en benader je favoriete schrijver of personage, wie weet?!
Met leesniveau AVI 4 is het weer een prachtig vormgegeven boek, mooie 3dkaft, veel illustraties, een aangenaam lettertye en voldoende leesafstand. Dit keer is het wel een pil van 205 pagina’s. Dat weerhoud de schoolmeid wel even, maar eenmaal begonnen zitten we al snel middenin het avontuur. Om haar wat tegemoet te komen lees ikzelf ook wat bladzijden voor. Het knappe van Dolfje Weerwolfje vind ik dat het wel spannend is wat hij meemaakt maar niet eng. Er wordt niet over hem gedroomd, maar samen met hem beleeft.
Wat zit daar in de emmer zalm die Pa meebracht? Volgens opa weerwolf is het een Selkie, een wezentje uit Schotland. Het moet zo snel mogelijk terug, anders kan het niet overleven. Dolfje gaat samen met Timmie, Pa en Leo naar Schotland om zijn nieuwe vriendje terug te brengen. Een gevaarlijke reis, want Schotland is een land vol geheimen: wondelijke doedelzakspelers en diepe meren met monsters… En denkt Dolfje dat maar of worden ze echt gevolgd door een geheimzinnige gedaante?
Groeten uit Schotland van Dolfje Weerwolfje, WROW! | 1pos
|
De gouden Kooi – Camilla Lackberg
@the house of books
Faye leidt een leven waar veel vrouwen van dromen, ze is getrouwd met een knappe zakenman, is moeder van een lief dochtertje, heeft nooit geldzorgen en een gouden toekomst voor zich.
Ze heeft haar goede baan opgezegd om voor haar gezin te kunnen zorgen en haar man geholpen bij het opzetten van zijn bedrijf waar ze kon. Over haar verleden wil ze het liever niet hebben. Dat ze haar eigen persoonlijkheid kwijtraakt neemt ze voor lief. En dat er veel geroddel is en de vriendschappen in deze wereld nep zijn laat ze over zich heenkomen.
Dan klapt de bubbel waar ze in zit ineens helemaal in, haar man zet haar het huis uit en laat haar alleen. Zonder geld. Haar plek wordt zomaar overgenomen door een jongere versie van Faye,
Na een periode vol verdriet besluit ze wraak te nemen, en hoe. De nieuwe Faye pakt alles aan om een nieuwe toekomst voor zichzelf en haar dochter te krijgen, Ze krijgt daarbij hulp van haar beste vriendin en een nieuwe vriendin. De manier waarop ze dat doet is heel slim en vol gevaarlijke momenten.
Camilla Lackberg heeft met de gouden kooi een nieuwe thriller geschreven, de enige overeenkomst met haar vorige boeken is dat Faye ook uit Fjällbacka komt, net als Patrik en Erika. Verder staat het er helemaal los van!
Ik kon wel de typische schrijfstijl van Camilla Lackberg herkennen. Ze werkt met verhalen uit het heden en verleden en die brengt ze dan op het einde bij elkaar.
Ook het verhaal vanuit verschillende punten bekijken, iets wat Camilla vaker doet in haar boeken, zorgde ervoor dat ik geboeid en nieuwsgierig bleef.
Wat wel nieuw was waren de erotische scenes die soms best ver gingen. Dat kon ik niet echt waarderen. Verder heb je in het begin het gevoel dat je, los van de proloog, een roman aan het lezen bent. De onderhuidse spanning tussen de hoofdpersonen en de gebeurtenissen kun je wel een beetje voelen. Dan wordt het een spannende roman en op het laatst komt de thriller aan de beurt. Ze houdt je daarbij zeker op het einde echt bij het verhaal en laat je op het eind verbaasd achter. Alle losse eindjes zijn netjes afgewerkt op eentje na maar dat is absoluut niet storend. Ik moest eerst de Fjällbacka serie loslaten en toen kon ik echt wel genieten van het lezen van deze thriller. | 1pos
|
warmbloedig eten,Vorig jaar februari schreef ik, nadat ik Besmet Bewijs had gelezen (Doctored Evidence) dat ik graag nog eens een boek zou lezen over Commissario Brunetti. Mijn wens werd vervuld, want Van Ditmar liet Blood from a stone bij mij bezorgen. Het boek zal overigens in april 2005 uitkomen bij De Boekerij, onder de titel Vertrouwelijke zaken.
Deze keer wordt Brunetti geconfronteerd met de moord op een Senegalees. Hij maakt deel uit van een groep illegalen, die in hun onderhoud voorzien door het verkopen van nagemaakte merktassen. Uiteraard worden die tassen voornamelijk gekocht door de vele Amerikaanse toeristen die Venetië bezoeken. Op een bitterkoude avond in april wordt een van deze vu cumpra (u kopen) doodgeschoten. Brunetti stort zich met zijn gebruikelijke voorzichtige enthousiasme op de zaak, maar krijgt al snel te horen dat hij zich er helemaal niet mee mag bemoeien. Als dan ook nog alle gegevens over het onderzoek van de computer van de onmisbare juffrouw Elettra verdwijnen en ook de papieren rapporten, zit er niets anders op voor Brunetti dan het onderzoek stiekem voortzetten. Hij roept hierbij de hulp in van de vrienden van de man, maar ook van oude vrienden en zelfs van zijn schoonvader.
Zonder er al te veel de nadruk op te leggen laat Donna Leon hier zien dat het de autoriteiten niet altijd wat kan schelen als er iets gebeurt met een illegaal. En niet alleen de autoriteiten. De gewone burger ziet ook niet altijd heil in het meewerken aan een politie-onderzoek naar deze moord. Brunetti heeft het hierdoor nog minder makkelijk dan gewoonlijk. Gelukkig weet hij zich gesteund door de smakelijke lunches en heerlijke glazen wijn die zijn vrouw hem voorzet. Uiteindelijk blijkt dus wel dat er heel wat aan de hand was met deze eenvoudige man, en het spijt Brunetti dat hij alleen achteraf iets goed kan maken.
In dit boek trof me maar weer dat het zo heerlijk is om eens te lezen over andere dan jachtige Amerikanen die altijd aan hun mobiel hangen of in de auto zitten en die, als ze al eens eten, meestal maar een salade in elkaar gooien en vaak dan ook nog zogenaamd Italiaans. Nee, dan Brunetti: van de maaltijden die hij krijgt krijgt de lezer trek! Jammer dat de recepten niet gepubliceerd worden
En als Brunetti eens haast heeft, dan heeft hij nog rustige haast
Dat wil niet zeggen dat men in Italië primitief bezig is hoor. Integendeel! De truc die juffrouw Elettra uithaalt om op een gegeven moment een computer met vertrouwelijke informatie weg te werken, is grandioos! Ik heb weer genoten. Nou jullie nog. | 1pos
|
Even had het er alle schijn van dat De doden hebben geen verhaal de zoveelste thriller is waarin tamelijk voorspelbaar een heden- en een magere verledenverhaallijn samenkomen, met een grande finale in het heden. De doden hebben geen verhaal gaat echter verder dan dat: het verleden is prominent aanwezig, een compleet en tragisch verhaal, en niet slechts bijzaak c.q. aanleiding tot de gebeurtenissen in het heden.
Noorwegen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en Noorwegen nu. Onder nu te verstaan 2003, waar je misschien 2013 zou verwachten - zijnde het jaar waarin Den siste pilegrimen verscheen -, maar het zou weinig realistisch zijn een aantal (verzets)strijders uit 1945 in 2013 nog op te laten draven. De hoofdpersoon in het verleden is Agnes Gerner. Hoofdpersoon in het heden is verzetsheld Carl Oscar Krogh, die nu, 58 jaar later, is vermoord met een Hitlerjugendmes. Vlak voor de moord op Krogh is er een graf gevonden met drie lichamen: een man, een vrouw, een kind; lang geleden begraven, een opzienbarende vondst. Hebben beide zaken met elkaar te maken of speelt het toeval mee? Inspecteur Tommy Bergmann gaat haast obsessief op zoek naar de geschiedenis van de 'oude' doden - wie zijn ze, waarom zijn ze gedood - terwijl het onderzoek naar de dood van Krogh prioriteit heeft. Bergmann duikt in de historie en wroet en wroet ... Agnes Gerners geschiedenis is intens, snijdt je door de ziel. Oorlog, liefde, verraad, dood, ze grijpt je bij de strot als het verhaal eenmaal goed op gang komt na een wat moeizame aanloop. Ze was zo betrokken bij haar 'werk' dat ze er alles voor over had haar plichten na te komen. Echt alles, hoe onvoorstelbaar en ondenkbaar wrang soms ook. Of je wilt of niet, ze wekt sympathie op, al dan niet terecht, afhankelijk van het perspectief van waaruit je haar beziet.
Tommy Bergmann graaft door tot de onderste steen boven is. Hij is een intrigerende rechercheur, die aanvankelijk onbehouwen lijkt maar ook een zachte, meelevende kant heeft. Dat blijkt met name op de allerlaatste pagina, waar hij zijn onvrede uit over de uitkomsten van het onderzoek. De doden hebben geen verhaal is een formidabel, rijk en spannend verhaal, waarin vast en zeker waargebeurde elementen voorkomen. Heel goed geschreven, prachtig opgebouwd, nergens is te bespeuren dat dit een debuut is - en zo hoort het ook. Gard Sveen behoort in één klap tot de groten onder de Scandinavische thrillerauteurs. We want more! | 1pos
|
Wat heb ik genoten van dit boek. Het heeft echt alles wat je moet weten over Whisky. Het is 100% compleet en je hebt geen vragen meer na het lezen van dit boek!
Je leert bijvoorbeeld Whisky uit te spreken in het Gaelic. Je komt er achter wat het nu eigenlijk echt betekend. Voor de Ieren is het Levenswater. Denk maar eens aan het bekende liedje Finnegans Wake. Niet vreemd dat er liedjes over worden geschreven. Ik dacht altijd dat de Ierse Whiskey (ja in Ierland schrijf je het met een E), groots was. Maar de Schotse Whisky wint het, op het marktaandeel met ruime voorspring. De meeste Whisky die wordt gedronken is Schots.
Whisky is gebonden aan bepaalde regels, verschillend per land. Het heeft te maken met de oorsprong, herkomst en hoe oud de whisky is. Je leert hoe lang whisky moet rijpen of juist niet.
Je krijgt te lezen en te zien, door middel van foto’s: Hoe whisky wordt gebrouwen. Dat is ook heel verschillend. Ik vond het echt heel interessant om te lezen, hoe een whisky nou aan een bepaalde smaak komt. Vooral dat het zoveel werk is om een goede whisky te maken! Het is niet voor niks vloeibaar goud! Dit boek staat zo vol met weetjes, dat je na afloop, echt alles van Whisky afweet.
Je leert ook bijvoorbeeld bij wat voor eten whisky past. Maar ook of je kunt beleggen en investeren in whisky. Je komt erachter wat het verschil is tussen Single Malt, Triple Blended en Bourbon. Whisky heeft een aantal ingrediënten gemeen met bier!
Ik wist niet dat er zoveel whisky gemaakt werd over de hele wereld. Heel veel landen hebben hun eigen whisky. Zelfs wij in Nederland!
Ook leuk om te bezoeken zijn de whisky festivals. Er staan veel weetjes in, over de bekendere merken. Maar ook over de bekende namen in de whisky wereld. Het stuk over de Drooglegging in Amerika vond ik ook erg interessant! Er werd (en nu nog, denk ik) veel illegaal gestookt. En doordat bepaalde ingrediënten niet voorradig waren, gebruikte men dus dodelijke ingrediënten. Veel mensen zijn hierdoor gestorven, maar ook door de oorlog die er ontstond tussen bendes en de maffia. Al Capone handelde in Whisky in die tijd.
Het is heel overzichtelijk en wordt steeds per land besproken. Dat is erg goed bedacht, zo raak je niet in de war. En je krijgt echt heel wat weetjes voor de kiezen! Veel mooie foto’s staan er in het boek, om bepaalde dingen duidelijk te maken. Het leest echt heerlijk en vlot weg.
Wie heeft de Whisky nu echt uitgevonden? En waar wordt de meeste whiskey verkocht en gemaakt?
Hoe moet je Whiskey proeven en waar moet je opletten? Ik als Ierse Whiskey drinker, herken heel veel in dit boek. Ik ben dol op de Ierse Whiskey, omdat het lekker fris smaakt. En met de kou warm je er lekker van op. Ik hou van Tullamore DEW en Paddy.
Dikke 5***** en proost! | 1pos
|
Het is 1987. Marianne is geboren en getogen op Ibiza. Mariannes vader, een Engelse drugsbaron, zit gedurende het verhaal in de gevangenis maar lijkt zijn zaken via afgezanten nog steeds aan te sturen. Mariannes moeder is een voormalige hippievrouw die op een ander eilandje woont (Formentera) en net als Mariannes vader weinig aandacht voor haar dochter heeft omdat ze het druk heeft met spirituele coachingpraktijken. Mariannes moet een jaar of zeventien zijn (aangezien ze zonder rijbewijs op grote motoren rijdt maar van plan is haar rijbewijs een jaar later te halen), en hunkert naar een veilige, voorspelbare, normale wereld. Dit alles lijkt ze juist te vinden in de aartsvijand van al haar vrienden en eigenlijk heel Ibiza: een agent van de Guardia Civil. Ze komt hem tegen als ze met zwaar noodweer aan de weg staat met motorpech, waarna hij haar een nacht in zijn logeerkamer laat slapen. Dat doet hij omdat hij wegens extreme omstandigheden niet anders kan, zo lijkt het. Maar bij Marianne is dit het begin van wat steeds meer op een obsssie gaat lijken. Ze komt tegen beter weten in terecht in lastige situaties en brengt met deze obsessie uiteindelijk zelfs haar vader in gevaar.
Het is een ontzettend spannend boek, maar ook vooral bijzonder vanwege de setting. Je krijgt een heel goed beeld van Ibiza in de jaren '80, het is beeldend beschreven, je waant je echt daar. De natuurbeschrijvingen zijn meeslepend. De scenes tussen moeder en dochter zijn grappig, de gesprekken die ze met een van haar vaders vrienden uit het drugsmilieu voert zijn interessant.
Maar het waren vooral de diepere lagen van Mariannes gevoelswereld die maken dat ik het zo'n hoog cijfer geef. In de ontknoping valt veel op zijn plaats. Ze lijkt het hele boek op zoek naar een vaderfiguur, of de normaliteit die ze een willekeurige man heeft toegedicht, maar krijgt uiteindelijk iets anders uit onverwachte hoek, en als je dat dan leest denk je: ja, zo klopt het. Een schitterend boek! | 1pos
|
Dat het boek niet voldoet aan de standaarden van het genre legal-thriller maakt me persoonlijk kein Flaus aus. Slimmer dan John Grisham en opmerkelijk strakke verhaallijnen. Puntje van je stoel? Ja en nee. Juist de eenvoudige opbouw van het verhaal en het pragmatisme van Von Schirach maken dit een heerlijk intrigerend boek, met aardige WTF-feiten. Als het kan wel liefst in het Duits lezen, dan mis je niks van de sfeer (en van Piper is er een prachtige kleine gebonden uitgave voor 10 euro; al koop je 'm voor de sier...) | 1pos
|
De thriller ‘De vloek van het oerwoud’ werd geschreven door de auteurs Douglas Preston & Lincoln Child, en is uitgegeven door Luitingh-Sijthoff. Het originele boek dat voor het eerst in 1995 werd uitgegeven, draagt de titel ‘The Relic’
Terwijl de ‘tentoonstelling van ongeloof’ voor de deur staat, doet Margo Green er alles aan om haar werk in het New York Museum of Natural History af te krijgen. Ondertussen gebeuren er vreemde dingen in het museum. Een jongen en zijn broer raken spoorloos verdwenen en worden daarna dood teruggevonden. Het onderzoek dat door luitenant d’Agosta wordt geleid, krijgt een vreemde draai wanneer het lijkt of de twee jongens zijn verscheurd door een beest. Organen worden vaak ver van het lichaam teruggevonden en een deel van de hersenen lijkt te zijn verdwenen. Een oude legende duikt terug op als een verhaal de ronde doet over ‘het museumbeest’.
Na een volgende moord, dit keer op een bewakingsagent, verschijnt de mysterieuze inspecteur Pendergast, die besluit d’Agosta te helpen met zijn speurwerk. Met een neus voor opsporingswerk vindt hij verschillende aanwijzingen en is Pendergast vastbesloten de dader te vinden.
Wanneer Margo eindelijk klaar is met haar verslag en dit naar Moriarty wil brengen, sluipt ze voorzichtig naar de tentoonstelling om zich dan te realiseren dat ze niet alleen is…
Het verhaal bevat elementen die echt bestaan, waaronder het National Museum of Natural History wat mij wel aanspreekt. Je voelt dat de schrijvers veel opzoekwerk hebben gedaan, het geeft me zin om het museum te gaan bezoeken en op zoek te gaan naar de gangen die worden beschreven. Langs de andere kant heeft het iets ongewoons en iets lugubers wat het boek een twist geeft en het spannend maakt. De moorden op de twee personages worden gedetailleerd beschreven wat voor een huiveringwekkend gevoel zorgt.
Eén van de personages is inspecteur Pendergast, een mysterieuze en ingewikkelde man, die altijd het juiste antwoord lijkt te kennen. Hij wordt beschreven als een lang, bleek figuur met spierwitte haren, wat goed bij zijn geheimzinnige persoonlijkheid past. Hij ziet een link met een voorval uit het verleden, waaruit blijkt dat hij zeer intelligent is en verstandig met zaken omspringt, kortom een personage dat mij intrigeert.
De structuur van het verhaal is goed opgebouwd, leest vlot en aangenaam. Soms begint het hoofdstuk met iets volledig nieuws, waardoor je eerst niet mee bent met het verhaal maar pas daarna duidelijk wordt hoe dit in de grote lijn van het verhaal past. Het vertelperspectief volgt één persoon, namelijk Margo Green. De verteller heeft geen rol in het verhaal en is niet alwetend. Het is een goed gekozen standpunt omdat je zelf nog niets weet, wat ik passend vind bij deze thriller.
Het boek is zeker aan te raden voor mensen die houden van spanning met nu en dan lugubere details, maar zeker ook voor diegenen die houden van hier en daar wat humor. Het is een boek dat wel eens een lach op je gezicht kan brengen, en je benieuwd maakt naar het volgende deel. | 1pos
|
De Pegasus Connectie en de andere boeken in de reeks over Langford Reilly vallen voor mij onder de categorie "avonturen-thrillers", een genre dat ik wel kan smaken. Jammer dat de vergelijking met De Da Vinci code hier steeds wordt gemaakt. Wie de moeite doet om de andere boeken te lezen, zal vaststellen dat ze toch heel anders zijn. | 1pos
|
De kaft met daarop de vermelding dat het tot thrillerdebuut van het jaar is verkozen in Zweden maakt dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Want er wordt heel wat moois geschreven daar. Het heeft zeker voor een groot deel aan die verwachtingen voldaan. Het heeft voor mij die typische Scandinavische sfeer, de diepgang van de karakters en de maatschappelijke betrokkenheid die je vaak terug vindt in Scandinavische thrillers. Ze bieden over het algemeen net iets meer diepgang dan hun Amerikaanse tegenhangers. Deze keer waren die verwachtingen nog hoger omdat de schrijfster psychologie doceert. Aan deze verwachtingen is ruimschoots voldaan. Het boek leest lekker weg en het plot en het verhaal kloppen gewoon. Het enige waar het niet aan heeft voldaan voor mij is de spanning. Die is niet zoals verwacht. Als er staat dat het een debuutprijs heeft gewonnen voor beste thriller dan kan ik dat toch niet helemaal plaatsen. Maar dat gezegd hebbende heb ik toch gewoon genoten van het boek en raad ik het ook zeker aan. Vooral als je van echte personages houdt. Daarnaast ik wil ook zeker weten hoe het met Charlie verder gaat. De schrijfster heeft een ijzersterk hoofdpersonage neergezet en dat is wel heel knap voor een debuut, want zo weet je toch lezers aan je te binden. En die spanning zou zomaar in een volgend deel wel meer naar voren kunnen komen. Schrijven kan ze in ieder geval! | 1pos
|
Veroordeeld verteld het verhaal van drie vrouwen die bij de politie werken in een tijd dat dit nog niet algemeen geaccepteerd wordt door de mannelijke collega's. Slaughter weet dan ook de jaren 70 goed weer te geven, de rassenhaat, homohaat en het niet accepteren van vrouwen in mannenberoepen viert hoogtij in die dagen. De personages worden goed uitgewerkt, maar de dames zijn stuk voor stuk harde en stoere tantes die zichzelf graag willen bewijzen. Gail, Maggie en kate nemen dan ook heel wat hooi op hun vork. De plot zit goed in elkaar, kent weinig verrassingen, is gruwelijk maar boeit wel van A tot Z. dit smaakt dan ook zeker naar meer en is voor de broodnodige variatie in het genre een heerlijk boek om te lezen. Ik geef hem dan ook 4 sterren. | 1pos
|
Een boek dat je moet lezen om nooit te vergeten ..... | 1pos
|
“Marsepeinen vingers”, een verrassende vertelling over Turkse migranten, geschreven door Öznur Karaca. Op de cover zien we een paar beweeglijke vingers, je ziet ze haast dansen. Het verhaal beschrijft de gebeurtenissen van een Turks gezin, waarvan Servi één van de leden is met grootse verwachtingen voor de toekomst. Het verteld hun belevenissen na het overlijden van de vader, de armoede en tegenwerkingen, maar ook de hulp die geboden wordt.
Door haar geëngageerde huwelijk beland Servi in Gent waar haar leven een andere draai krijgt dan zij verwachtte en hoopte. Langzaamaan raakt Servi steeds meer ontgoochelt door alles waar zij mee te maken krijgt. Ze doet haar uiterste best om voor iedereen tot volle tevredenheid te presteren, maar dat lijkt een ijdele hoop. Ook haar kinderen krijgen hiermee te maken, maar kunnen zich op den duur beter weren. Alleen één dochter, Emel, kan met de hele situatie niet omgaan en gaat rare trekjes vertonen. Ook zij doet op haar manier haar uiterste best, maar ja: wat is dat en hoe doe je dat? En wat is normaal, als je het nooit meegemaakt hebt?
Natuurlijk is er geen: “En ze leefden nog lang en gelukkig”. Maar daar is het verhaal ook niet om te doen. Het gaat meer om te vertellen over de wantoestanden die in gezinnen kunnen ontstaan.
Toestanden die je aan de buitenkant niet ziet en die ieder gezinslid voor de buitenwereld zal verstoppen, met alle gevolgen van dien. | 1pos
|
Dit is het eerste boek dat ik van deze schrijver gelezen heb, maar zeker niet het laatste. Ik heb het boek verslonden, aangename en spannende schrijfstijl. Het verhaal zit zeer goed in mekaar, ik zat er helemaal naast. | 1pos
|
RECENSIE ‘Het meisje op de foto’ van Carina Bergfeldt (****)
Oorspronkelijke titel: Fotografiet
ISBN: 9789400503199
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Pagina’s: 288
Ze werd bekroond met de belangrijkste journalistieke prijs van Zweden voor haar reportage over het bloedbad dat Anders Behring Breivik in 2011 op het Noorse eiland Utøya heeft aangericht en was daarmee een van de jongste winnaars ooit. Nu is Carina Bergfeldt Amerika-correspondent voor de Zweedse tv-zender SVT.
In 2014 verscheen in Nederland haar thrillerdebuut, ‘De moord op mijn vader’ waar ze ook internationaal hoge ogen mee heeft gegooid. Met aan aantal van haar protagonisten uit dit debuut, verscheen het tweede verhaal enkele weken geleden, ‘Het meisje op de foto’.
In het Zweedse plaatsje Skövde wordt politieagente Anna Eiler op een vermissingszaak gezet. Jeanette Hyldgaard heeft aangifte gedaan dat haar man Viktor niet is thuisgekomen na een stapavondje met een paar collega’s. Journaliste Julia Almliden, vriendin van Eiler probeert meer informatie te krijgen van Jeanette en belooft haar alles in het werk te stellen om haar man op te sporen. Julia weet uit ervaring wat vermissing van een partner of familielid betekent want haar vader is al enige tijd spoorloos.
In een kleine poel wordt een plastic zak met een hoofd gevonden en dat blijkt na onderzoek van de vermiste Viktor te zijn. In zijn keel is een foto gestopt waarop een jong meisje staat afgebeeld. Duiker Milan Nikolic, die daarna de poel volledig onderzoekt, haalt een aantal plastic zakken naar boven die gevuld zijn met menselijke resten, sommige in cement gegoten. Als het zoeken in het kleine meertje volledig is afgerond, geeft het aantal gevonden lichaamsdelen aan dat het minstens om twee personen moet gaan.
Commissaris Ulf Karlkvist roept daarom de speciale kennis in van Patrik Morrelli….
Het verhaal in ‘Het meisje op de foto’ is in de basis een voortzetting van de lijn in ‘De moord op mijn vader’. Bergfeldt heeft in het begin schrijfruimte ingeruimd voor het wel en wee van een aantal personages. Het is voor haar nodig om in een later stadium de juiste verbanden aan te kunnen geven. De auteur speelt daarbij met karakters en in eerste instantie lijkt het of de bevolking van Skövde alleen uit burgers bestaat die met een flinke rugzak door het leven gaan. Als er al een opmerking te maken valt dan zou er dat een kunnen zijn. Ieder persoon die een rol(letje) in het verhaal heeft, hoe klein en onbelangrijk ook, is voor de auteur aanleiding om zijn of haar karakter uit te diepen. Dat is soms wat vermoeiend omdat op die momenten de snelheid tot een slakkegangetje is gereduceerd.
Het politionele deel zit echter wel knap in elkaar. Politie, journalisten, vriend en vijand, iedereen draagt zijn of haar steentje bij in het onderzoek. Al lijkt daarbij de kennis en aandacht van de speciaal overgekomen Patrik Morrelli zich niet primair op de moordzaak te richten. Al met al is ‘Het meisje op de foto’ een verhaal dat met plezier gelezen wordt en waar, zoals een Scandinavische thriller betaamt, niet de snelheid en het aantal kogels bepalend is maar de privélevens van sommige de bron van het duistere kwaad blijkt te zijn. En gezien de opzet van de beide verhalen lijkt een vervolg beslist niet uitgesloten!
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 3 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 3 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
Ook al is dat het 9e boek dat ik las van het fantasy schrijversechtpaar Gear, het blijft boeiend. Ze weten de historie opnieuw tot leven te roepen. Je leeft mee met de historische personnages die ook een psychische achtergrond meekrijgen. In dit boek gaat het om een moord waarvan in eerste instantie de verkeerde persoon wordt verdacht. Een oude (voor die tijd dan, want hij zou in de huidige tijd 'slechts' van middelbare leeftijd zijn. Het is daarom een combinatie van thriller en historische fantasy.
Heerlijk boek om in weg te kwijnen. Samen met Jane Auel en William Sarabande (Jean Cline) zijn dit mijn favoriete fantasy auteurs. | 1pos
|
Huidpijn beschrijft het leed van een verlaten BN'er. Het is geen hoogdravende literatuur maar ik heb t toch met veel plezier gelezen. Veel clichés over BN'ers, t voelde een beetje als de Privé lezen en die lees ik nooit :) | 1pos
|
Intrigerend, spannend, knap uitgewerkte personages en een verhaal dat zich met een denderende vaart aan de lezer openbaart ... Wat kan je als thrillerlezer nog meer verlangen ? Oh ja, verrassende plotwendinen : check !
Als schrijver is van der Heijden niet aan zijn proefstuk toe en dat is te merken. Ook al is het reeds een aantal boeken op je naam hebben geen garantie voor een indrukwekkende thriller.
Maar wel voor van der Heijden.
Vanaf de intrigerende proloog neemt de auteur de lezer mee in een onwaarschijnlijk knap opgebouwd verhaal met sterk psychologische inslag, waarbij sommige dingen weliswaar - mede door de proloog - nog voor het einde op hun plaats vallen, maar wel zonder afbreuk te doen aan de kwaliteit van het boek.
Integendeel zelfs !
Het komt ten goede aan de sterke uitwerking van de personages en van der Heijden heeft nog meer dan voldoende plotwendingen en verrassingen in petto om enige teleurstelling bij de lezer te voorkomen.
Een onwaarschijnlijk straffe psychologische thriller en een heel knap thrillerdebuut ! | 1pos
|
Geafficheerd als een misdaadroman, maar zo ervaar ik dit boek toch niet helemaal. Meer als een kroniek over een kinderloos gebleven huwelijk. De man en vrouw raken betrokken bij een misdaad en beurtelings wordt het verhaal vanuit hun perspectief verteld. Prettige schrijfstijl, als altijd bij 't Hart. | 1pos
|
Ik heb echt op het puntje van mijn stoel gezeten. Ik kon ZO goed meeleven met de karakters en de verhalen, echt wow. De verhalen waren verschillend, maar in elk verhaal zat een soort onschuldige, menselijke liefde, wat me echt deugd deed.
De verhalen gaan over de liefde (en de meeste uit mannelijk perspectief). Dit vond ik heel verfrissend. Ook gaat het niet over perfecte liefdesrelaties, maar juist over "vreemde" relaties.
Het boek is makkelijk te lezen en de zinnen sleuren je mee in de geschreven gedachten en dromen. Er zaten van die kleine details in die mijn hart verwarmde.
Dit was mijn eerste boek van Haruki Murakami. Ik ben dus nog maar een leek, maar ik ga er zeker meer lezen!
Als je twijfelt, zou ik je aanbevelen dat je het een kans moet geven. Ik liet het in ieder geval maar op me afkomen en was meteen verkocht. | 1pos
|
"Waardoor komt het dat een leven wordt zoals het wordt?"
Deze vraag stelt Jules, de "verteller" zichzelf als hij na een motorongeval ontwaakt in het ziekenhuis. Daar liggend gaan zijn gedachten terug in de tijd, tot naar zijn kindertijd. Jules neemt ons mee naar zijn leven als jongste broertje in een gezin met drie kinderen tot aan het heden en maakt ons deelgenoot van al zijn twijfels, zorgen en vreugdevolle herinneringen.
Jules is de jongste van het gezin. Liz is zijn oudste zus en Martin, vaak Marty genoemd, is de middelste telg in het gezin.
Ieder jaar gaan zijn gewoontegetrouw met hun ouders naar oma in Frankrijk. Wells omschrijft de rit er naar toe, die er aan toe gaat zoals bij hoogstwaarschijnlijk ieder gezin: geruzie op de achterbank, maar zeker ook de liefde onderling. Er lijkt niets aan de hand. Maar is dat ook werkelijk waar? Wells laat al vrij vlot doorschemeren dat er meer speelt dan je in het eerste gezicht zou denken.
"Ik hield meer van mijn zus dan wie ook en daar kwam geen verandering in toen ze me jaren later in de steek liet."
en
"Het leek wel alsof hij elk jaar terug moest naar de plek waar hij het meest werd vernederd." (uitspraak van Marty over hun vader als zij weer, zoals elk jaar, naar Frankrijk gaan).
Als lezer maakt je dit nieuwsgierig naar het waarom. Wat is er gebeurd in het verleden met de vader van Jules en waarom laat Liz op een zeker moment Jules in de steek?
Als Jules nog maar zeven jaar jong is verliest hij zijn ouders. De kinderen worden ondergebracht in een internaat. Jules trekt zich steeds meer in zichzelf terug en vindt weinig aansluiting met de andere kinderen. De enige met wie hij een klik voelt is Alva. De jaren op het internaat is Alva dan ook zijn beste vriendin. Na deze periode verliezen zij elkaar uit het oog.
Jaren later krijgen zij weer contact met elkaar en praten over vroeger. Jules ontdekt dan pas wat zij altijd voor hem heeft betekend en nog steeds voor hem betekent.
Ook het contact met zijn broer en zus wordt weer wat beter. Beetje bij beetje wordt duidelijk wat hen, stuk voor stuk, heeft gebracht waar zij nu zijn en hen heeft gemaakt tot wat zij nu zijn.
Het einde van de eenzaamheid is een prachtig boek, wat je doet beseffen waar het om draait in het leven: liefde, familie, vriendschap, het omgaan met teleurstellingen en toch weer weten verder te gaan, over loslaten in al haar facetten.
Het is een verhaal wat beklijft, wat je bewust maakt van het feit te genieten van het hier en nu, daar het zo over kan zijn. | 1pos
|
Vanaf de eerste tot de laatste bladzijde super spannend. Dit is echt een boek wat je niet wilt wegleggen. Dus ideaal voor in de vakantie. Echt een aanrader! | 1pos
|
Kon nauwelijks stoppen met lezen!!! Heb dan ook meteen Het land van de echo's gekocht! Ik vind dit absolute hebbertjes! | 1pos
|
‘Bloed’ is goed. Deze ochtend heb ik de laatste pagina’s gelezen van het boek, dat het eerste deel is van de vertellingen van de ondergang. Het is naast een geweldig boek over gebonden zijn en vrijheid een fantastisch verhaal over schijn en werkelijkheid.
Wat de auteur op uitstekende wijze heeft gedaan is de ambivalente betekenis van de draak verdiepen in het verhaal. De drakenwisselaar Lilith is een geweldige combinatie van zowel de positieve als negatieve symboliek, vanwege haar rol als genezer en vernietiger. Wat Kim ten Tusscher intrigerend heeft gedaan is ook de donkere kant van de genezer laten zien en de positieve kant van de vernietiger. Maar waar staat Lilith als mens?
Mijn favoriete passages zijn de mystieke ervaringen van Lilith. Aan de ene kant geven deze de vrijheid weer van een persoonlijke geloofsbeleving, maar ook de gebondenheid van haar als profeet van Jakob. Hoe mooi en diepzinnig enkele gesprekken tussen Lilith en Jakob ook lijken te zijn, ergens zijn ze ook heel beklemmend en angstaanjagend.
Voor drie personages speelt gebonden zijn een belangrijke rol: Lilith, Ryander en Kiril. Lilith en Kiril zijn beiden gebonden door verantwoordelijkheid, maar voor Lilith is het religieus en voor Kiril meer idealistisch. Het gebonden zijn van Ryander is het meest tragisch, omdat hij vastzit in haat. Dit geeft hem een bijzondere tegenstelling tot Lilith, omdat zij veel negatieve emoties heeft moeten overwinnen en hij in deze emoties vastzit.
De tegenstelling schijn-werkelijkheid is op creatieve wijze op politiek en persoonlijk niveau in het verhaal verwerkt. Een voorbeeld hiervan is de situatie waarin Kiril zich bevindt. Hij moet het als legeraanvoerder opnemen tegen machiavellistische machtsspelletjes, die de schijn wekken dat hij een landverrader is, terwijl hij een patriot is. De gevolgen hiervan hebben invloed op hem als persoon en wakkeren zijn idealisme aan.
Tot slot kan ik niet anders dan dit geweldige boek aan alle fantasy lezers aanraden, want ‘Bloed’ is goed! | 1pos
|
Elvira Seminara (Catania, Sicilië, 1959) woont en werkt op Sicilië, is getrouwd en heeft 2 kinderen. Ze is journaliste, schrijfster en docente journalistiek aan de universiteit van Catiana. Ze schrijft verhalen en heeft in 2004 een onderzoek naar het leven van Siciliaanse vrouwen gepubliceerd. Verder verzorgt ze radio-uitzendingen en is redacteur van het dagblad La Sicilia. Onheil (LIndecenza, 2008) is haar eerste roman, vertaald uit het Italiaans, en uitgegeven door Sereni Libri in 2011.
De hoofdpersoon in deze psychologische thriller is een vrouw die een traumatische ervaring achter de rug heeft. Ze is getrouwd en heeft geen kinderen. Het echtpaar woont in een oude villa met een verwilderde tuin, aan de voet van de Etna. In de broeierige nadagen van de zomer wacht ze op de komst van een jonge Oekraïense hulp in de huishouding. Ludmila is een onschuldig meisje met blauwe ogen en blonde vlechten. Ze wast, strijkt en poetst alsof haar leven ervan afhangt, gaat op zondag keurig naar de kerk en leert de Italiaanse taal. Behalve haar huishoudelijke taken schenkt ze veel aandacht aan de vrouw des huizes. Aanvankelijk fleurt de vrouw op en ze geniet van een schoon huis en de jeugdige vrolijkheid die door het huis klinkt. Maar dan gebeuren er dingen. De vrouw mist plotseling sieraden en tijdens haar rusteloze nachten ontdekt ze dat haar man ontmoetingen heeft met de hulp.
Als Ludmila meer gewend raakt aan de taal en het leven in een vreemd land laat ze het huishouden versloffen en gaat ze er vaker op uit dan alleen maar tijdens haar vrije middag. Het huis verandert langzaamaan in een vuilnisbelt vol ongedierte. De vrouw komt nauwelijks haar huis nog uit, en raakt volledig in de ban van Ludmila die haar leven regeert. Geobsedeerd door dit meisje schommelt ze tussen achterdocht en vertrouwen. In deze schemertoestand vervreemdt ze van haar echtgenoot en verdwaalt uiteindelijk in de werkelijkheid van haar bestaan. Dan slaat het noodlot toe...
Onheil is een intieme 'noir', die zich voornamelijk binnenshuis afspeelt. De naderende wisseling van de seizoenen speelt een belangrijke rol in de gemoedstoestand van de vrouwelijke hoofdpersoon. In zeer visuele en prozaïsche beelden beschrijft Seminara het natuurlijk verval en laat struiken, bomen en planten spreken alsof ze levende wezens zijn. De takken zuchten tegen de ramen, klimplanten wurgen en vallen het huis aan en zelfs het overvloedige regenwater dat het huis doordrenkt, hijgt tussen de muren en onder de vloeren. Evenzo het huis lijkt een vijand te worden onder de druk van weersinvloeden, zoals de onophoudelijke regenval en de aarde die ten gevolge van een uitstoot van de Etna, het huis met een zwarte deken bedekt.
De toenemende vervuiling in het huis, de verwildering van de tuin, de vervreemding van haar echtgenoot en de metamorfose van de onschuldige Ludmila in een vrijpostige vrouw, staan allemaal symbool voor het afnemende realiteitsbesef van de hoofdpersoon.
De taal is dynamisch en rijk gevuld, hier en daar bombastisch, maar nergens overdreven omdat deze visualisering het innerlijke verval karakteriseert. Om dit kracht bij te zetten zijn de dialogen verweven in de tekst, zonder aanhalingstekens. Met een enkel woord weet Seminara op een fijnzinnige wijze de onderlinge verhoudingen te schetsen: dit als contrast met de obsessieve gedachten en bloemrijke observaties van de hoofdpersoon. Opvallend is ook dat Ludmila als enige een eigennaam heeft gekregen, en door haar Ludmi te noemen wekt dit de schijn van een vertrouwelijke relatie. Als schakel in deze driehoekverhouding, bezit Ludmi de jeugd, het raffinement en de onschuld die de hoofdpersoon, na haar trauma, aan het verliezen is.
De sfeer in Onheil is meteen broeierig, maar de komst van Ludmila lijkt een opleving en verluchting bij de hoofdpersoon te bewerkstelligen. Hoewel haar opgelopen trauma lang onduidelijk blijft, leest Onheil als een lange reis door een gekwetste ziel. Het verhaal stikt, steunt en kreunt onder het gebruik van metaforen, zinnebeelden en bizarre observaties. Het onafwendbare noodlot, dat op het einde als een snijdende winterstorm naar binnen raast, geeft niet de bevrediging die je als lezer zou wensen.
Onheil is door zijn intensiteit en prozaïsch taalgebruik misschien niet zo toegankelijk voor de hap-slik-weglezer, maar enorm de moeite waard als je de liefde voor taal en lugubere dwalingen van de geest op je netvlies durft te ontvangen. Een compliment aan de vertaler van dit opmerkelijke, psychologische drama is hier zeker op zijn plaats. | 1pos
|
Een razend knappe prestatie vind ik deze bundel van Herzberg, die natuurlijk niet verschenen is in 1996 (zoals hierboven vermeld) maar al in 1946.
Razend knap om zo kort na de gruwelijke omstandigheden waarin Herzberg in Bergen-Belsen verkeerde zo te kunnen analyseren. Te zoeken naar een verklaring en zoveel begrip te tonen, heel bijzonder vind ik dat.
Over hoe een ‘doodgewone man’ Scharführer X werd, hoe de Duitsers erin slaagden capo’s te maken tot vijanden van hun vijanden, vrouwelijke bewaaksters als blonde Irmy en over de rechtbank met een procureur-generaal die ‘s nachts bed aan bed slaapt met de boef die hij ‘s ochtends heeft aangeklaagd. En vooral ook over mensen met een gebrek aan overtuiging waardoor dit soort vreselijke dingen steeds weer kunnen gebeuren.
En in het laatste (titel) verhaal:
‘Het zijn geen schurken, misdadigers en krankzinnigen geweest, maar gewone mensen,die door het nationaal-socialisme zijn meegesleept en soms tot de gruwelijkste wreedheid vervielen.’
En Herzberg geeft aan dat dit tijdloos is, zal blijven gebeuren: ‘Wij hebben de heiden ontmoet, en wij zullen hem weer ontmoeten. Wat blijft ons over? Amor fati.’
Een beangstigende, maar ware gedachte. | 1pos
|
Krijn Peter Hesselink (1976) werd bekend door zijn dichtbundels Als geen ander en Stil alarm. Met zijn roman Moederziel betreedt hij de wereld van het proza. Tijdens het schrijven van deze roman hield Hesselink een debutantendagboek bij. Op het YouTube kanaal van ‘ Van Debutant tot Bestseller ’ staat een video waarin hij vertelt over de afspraak met zijn eindredacteur over de laatste fases van de publicatie van Moederziel.
De titel van Hesselinks debuutroman lijkt te verwijzen naar het spreekwoord ‘moederziel alleen’ dat zijn oorsprong in de Duitse taal heeft. Het Duitse woord ‘mutterseelenallein’ betekent 'zelfs verlaten door je moeder'. Dit refereert aan de inhoud van Hesselinks roman en zijn hoofdpersonage Jonathan. De lezer maakt op een mysterieuze wijze kennis met een jonge man die op een vroege ochtend met ontbloot bovenlijf staat te wachten voor de deur van een apotheek. Jonathan wil koste wat het kost een morning-afterpil bemachtigen om ervoor te zorgen dat zijn vriendin Mariëlle niet zwanger wordt. De angst om vader te worden ligt geworteld in Jonathans eenzame en moeilijke jeugd. De terugkerende herinneringen aan zijn jeugd maken het voor hem moeilijk om zijn verleden los te laten. Met de herhaling van de zin “er is niets veranderd” klampt Jonathan zich aan zijn verleden vast.
Jonathan is een kind van een psychotische vrouw en een vader die het grootste deel van zijn tijd op zijn kantoor te vinden is. De ouders hebben continu ruzie met elkaar en geven hun zoon weinig aandacht. Op een dag verdwijnt Jonathans moeder plotseling uit beeld. Deze traumatische gebeurtenis blijft in het geheugen van Jonathan hangen en zal altijd een bepalende gebeurtenis in zijn leven blijven. Jonathan heeft nooit een antwoord gekregen op de vraag waarom zijn moeder hem in de steek heeft gelaten. Na zijn mislukte poging om een morning-afterpil te kopen, loopt Jonathan zijn moeder onverwachts tegen het lijf. Wat heeft hij haar na al die jaren te zeggen?
Hesselink gebruikt de herinneringen van Jonathan om het verhaal vorm te geven en de keuzes en handelingen van hem te duiden. Op intrigerende wijze houdt de schrijver de aandacht van zijn lezers vast door geen antwoord te geven op de belangrijkste vraag van het verhaal. Pas op de laatste pagina’s van het verhaal weet de lezer wat er met de moeder van Jonathan is gebeurd. Dit slaat in als een bom. De twijfel van de lezer en van het hoofdpersonage wordt in één keer vervangen door zekerheid. Het geheugen van Jonathan, de enige informatiebron voor de lezer, blijkt niet altijd betrouwbaar te zijn.
Moederziel toont dat Hesselink naast een goede dichter ook een bekwame romanschrijver is. Dit komt vooral tot uiting in de krachtige beschrijvingen en observaties die de jonge Jonathan onder andere in de zandbak maakt: “Ik was dol op het gevoel van de zandkorrels die tussen mijn vingers doorgleden. De schep waarmee ik orde aanbracht in de chaos, kastelen optrok, grachten groef. Het had iets magisch, vanaf de dag waarop mijn vader ermee aan kwam, de donkere balken, die een beetje naar teer roken, en de gigantische zakken zand”.
Jonathan verliest door zijn vele herinneringen vaak de realiteit en dit zorgt voor een voortdurende afwisseling van emoties voor de lezer; van verbazing naar melancholie en verontrusting. Daarnaast heeft Hesselink zijn thematiek, de existentiële eenzaamheid van een jonge jongen die opgroeit met het onvermogen de ander los te laten, goed uitgewerkt. Hij heeft zich duidelijk verdiept in de psyche van een jongen met een moeilijke jeugd. De lezer blijft geboeid door het fascinerende spel tussen waan en werkelijkheid en verleden en heden. Ten slotte versterken de herhalingen en flashbacks in het verhaal de vertwijfeling van Jonathan en het medeleven van de lezer. | 1pos
|
Robert Goddard levert met De Catalaanse brief een geloofwaardige thriller af die boeit vanaf de eerste bladzijde. Je denkt al gauw te weten waar het allemaal om draait maar toch zit er veel meer achter.
Charlotte Ladram (Charlie) wordt door de dood van haar tante plotseling weggerukt uit haar beschermde leventje. Bij haar zoektocht naar de ware redenen voor de moord op haar tante komt ze steeds meer te weten over duistere geheimen uit het verleden van haar dierbaren. Naarmate ze meer te weten komt, lijkt het verleden een heel andere dimensie te krijgen met vergaande gevolgen voor het heden.
Goddard zijn schrijfstijl is fantastisch. Hij lijkt achteloos met een verhaal te beginnen maar opeens krijgt het boek een totaal andere wending en slaat de suspense toe. | 1pos
|
“Zit een man in een café te zwijgen aan een bar als in een schilderij van Hopper. Komt er iemand naast hem zitten. En die zwijgt ook.
Een wodka, twee wodka, duizendmiljoen wodka.
Floep. Is de andere man weer weg. Voorgoed. Ha. Hahaha.”
De schrijver, Arjen van Veelen, leert tijdens zijn studententijd in Leiden Tomas kennen. Het blijkt hier over Thomas Blondeau te gaan, een wijs en zelfzeker man die een plaats wil veroveren in de literaire wereld. Tijdens hun rondritten in Nederland maken de vrienden imaginaire reizen naar verre steden. Ze wisselen gedachten uit over poëzie, ze drinken samen, ze maken beloftes. Binnen tien jaar spreken ze af bij de bibliotheek van Alexandrië om hun oeuvres daar te schenken. Maar dan sterft Tomas. De schrijver gaat hun belofte inlossen en neemt zijn biografie over Alexander De Grote en de boeken van Tomas mee naar Alexandrië op de afgesproken datum.
De lezer volgt de schrijver tijdens zijn studententijd, zijn verblijf in St. Louis en tijdens de omzwervingen in Alexandrië. Een stukje geschiedenis, een aanklacht tegen sociale media, een ode aan de vriendschap, poezië en de kat Amy,... Arjen van Veelen verweeft zijn persoonlijk verhaal met feiten en fictie. Zijn vriend, Thomas Blondeau, wordt voor de lezer onsterfelijk. Niet alleen obelisken zijn een herdenkingssymbool, maar ook dit boek.
Zeer terecht is dit boek genomineerd voor de Libris Literatuurprijs!
'Hij wees naar de punt van de obelisk. Zie je hoe de steen steeds smaller wordt, steeds ieler, tot-ie in de hemel verdwijnt, alsof hij een lijn wil worden, een vergeefs streven naar perfectie, een asymptoot die naar onsterfelijkheid reikt, maar toch wordt afgekapt.' | 1pos
|
'Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken' gaat over een zoektocht van de hoofdpersoon door Alexandrië ter verwerking van zijn rouw om zijn vriend Tomas.
Het is tevens een zoektocht naar de tombe van Alexander de Grote. De hoofdpersoon moet het verlies van een vriend verwerken, die hij tijdens zijn studietijd heeft leren kennen. Het begon met het lenen van zijn aantekeningen en langzamerhand breidde deze vriendschap zich steeds verder uit. Tijdens de zwerftocht van de hoofdpersoon door de Egyptische stad, komen er steeds meer herinneringen naar boven bij de hoofdpersoon en de belofte die hij had gemaakt om de boeken van Tomas te vereeuwigen in de beroemde Bibliotheek in Alexandrië.
In het boek zie je ook wat foto's welke volgens de hoofdpersoon gemaakt zijn met een wegwerpcamera. Ze voegen voor mij echt iets toe aan de reis van deze persoon en geven voor mij dus eker een meerwaarde.
Later verhuisd de hoofdpersoon naar Amerika en neemt zijn kat mee op reis waar hij eerst totaal niet mee kon opschieten. Grappig. Ze waren a.h.w. op elkaar aangewezen, omdat de vrouw van de hoofdpersoon veel op haar werk was en vervolgens werden het echt een soort "soulmates".
Het verhaal is gebaseerd op de werkelijke vriendschap tussen de schrijver Arjan van Veelen en de Vlaamse schrijver Thomas Blondeau met wat fitctieve aanvullingen.
Het verhaal is daarom ook redelijk aangrijpend te noemen, hoe iemand met het verlies omgaat van een goede vriend en de zoektocht naar een manier om dit het beste te kunnen verwerken. | 1pos
|
Cathy Kelly is een van mijn favoriete auteurs. Vol enthousiasme begon ik met het lezen van Tussen zussen. Een boek over de twee zussen Cassie en Coco die als kind door hun moeder in de steek zijn gelaten en na het overlijden van hun vader zijn opgevoed door hun oma.
Cassie wil haar kinderen geven wat zij vroeger heeft gemist, moederliefde en het perfecte gezinnetje.
Coco geniet van haar vrijheid, maar is dit uit eigen wil, of heeft ze verlatingsangst omdat ze zich vroeger in de steek gelaten voelt?
De schrijfstijl leest prettig en mooi beeldend zoals ik gewend ben van Cathy Kelly. Al snel waan ik me graag op dat fijne pleintje waar de oma van Cassie en Coco’s oma woont.
Er komen vanaf het begin veel personages aan het woord. Misschien net iets te veel personages, want het duurde even voordat ik in de verhaallijn kwam en kon gaan meeleven met deze personages.
Maar de hoofdpersonages zijn goed neergezet. Ik leefde met Cassie mee, die als perfectionist steeds werd teleurgesteld door haar man, die liever zijn gezin negeerde en bij zijn moeder zat. En ik had medelijden voor Coco omdat ze zo haar best deed voor haar winkeltje, maar haar werkneemster het te gemakkelijk liet maken omdat ze veel te aardig is.
In het begin staan de bijpersonages en bijverhaallijnen heel ver van elkaar af. Het duurt even voordat deze verhaallijnen samensmelten. De verhaallijn van Phoebe vind ik net iets te kort en het voegt nu niet heel veel toe, deze had van mij iets uitgebreider gemogen (want ik had best iets langer in dit boek willen lezen). Want na een derde zat ik helemaal in het verhaal, leefde ik mee. Ja, ik heb genoten van dit boek, weer een heerlijk boek van Cathy Kelly dat je een lekker Feelgood gevoel geeft. | 1pos
|
Zojuist heb ik helaas dit boek uitgelezen.
Wie niet weg is - M.J. Arlidge deel 6
Inderdaad 'helaas', want o o o wat was dit een goed verhaal. Ik baal echt enorm dat ik hem uit heb. Dit is veruit het beste deel uit de serie. Ik kan niet wachten tot 'Klein, klein kleutertje' in april 2018 verschijnt | 1pos
|
Recensie BM3 - 20april2012 Sprankelend en meeslepend. Misdaad in het herkenbare, drukke Rotterdamse leven wordt stap voor stap ontraadseld. Voor een ieder die van actie en spanning houdt. Bert Onnink van Boekhandel Bert Onnink 20/4/'12 | 1pos
|
Het boek neemt je mee in de omgeving aan de rotsachtige kust. De eenzaamheid bij de vuurtoren zonder familie of buren, geen kinderen maar wel een grote kinderwens. En dan een begrijpelijke reactie als een baby plotseling hun paden kruist. Het verhaal laat je niet los. Houd maar zakdoeken in de buurt. | 1pos
|
Het labyrint van water van Eric Frattini is uit en ik vond het een erg mooi spannend en boeiend boek. eerst dacht ik een kloon van Davincicode te gaan lezen (daar moest ik doorheen worstelen )maar dit boek heeft me zeker aangenaam verrast. | 1pos
|
Dit boek was precies wat ik ervan verwachte en dat vond ik heerlijk!
Een lieve zomerliefde op een heet eiland in de zon. Met spanning en verschillende geheimen die Daan en Lynn beide blijken te hebben. Dit zorgde voor de nodige spanning en drama in dit verhaal.
Zeker het lezen waard als je zin hebt in een zomerboek!
En ehh in December ook prima te lezen. | 1pos
|
De Duitse schrijfster Astrid Paprotta studeerde psychologie en werkte in psychiatrische inrichtingen voordat ze journaliste en later schrijfster werd. Die vroegere werkzaamheden komen duidelijk naar voren in haar nieuwste literaire thriller De onopgesmukte waarheid, waarvoor haar de prestigieuze Deutscher Krimipreis 2005 werd toegekend.
Tijdens de zinderende hitte van een uitzonderlijk hete zomer worden er in Frankfurt in hoog tempo daklozen vermoord. De gezichten van alle slachtoffers zijn zwaar opgemaakt. De jonge politie-inspecteur Ina Henkel, die worstelt met een traumatische gebeurtenis uit haar verleden, moet proberen de seriemoordenaar te pakken te krijgen. Haar collegas adviseren haar de hulp in te roepen van Denise Berninger, de beeldschone presentatrice van het tv-programma Fadenkreuz (Opsporing Verzocht). Maar Ina aarzelt, totdat blijkt dat Berninger minimaal een van de vermoorde daklozen heeft gekend. Maar wat bewijst dat? Ina laat zich bij haar naspeuringen, tot groot ongenoegen van haar realistische collegas, leiden door haar intuïtie. Haar wilde vermoedens lijken onwaarschijnlijk, maar heeft zij ongelijk? Vechtend met zichzelf, haar collegas, de pers en de tijd probeert Ina nog meer moorden te voorkomen.
Hoofdpersoon Ina Henkel is een goed uitgewerkt personage. Zij is een alleenstaande vrouw. Ze heeft niet al te veel gestudeerd, is slordig en heeft zich onthecht. Zij heeft ooit iemand doodgeschoten en is daardoor getraumatiseerd. Ze kent geen angst meer en is ook niet bang voor haar gebrek aan angst. Ze heeft nachtmerries en déjà vus, waarin ze de fatale schietpartij weer aan haar geestesoog voorbij ziet trekken. Het staat haar functioneren danig in de weg. Toch is ze de enige met fantasie. En die blijkt hard nodig.
De sfeer in De onopgesmukte waarheid is wonderlijk onwezenlijk. Vrijwel alle personages hebben psychische problemen. Hoofdpersoon Ina is getraumatiseerd, de tv-presentatrice Denise Berninger heeft in een psychiatrische inrichting gezeten waardoor zij regelmatig dichtslaat, de stalker Michael die het doen en laten van Berninger nauwlettend volgt, is een wezensvreemde fanaticus, de daklozen zijn ontheemden die leven in hun eigen realiteit. Ook de politie zwemt rond in haar eigen onmacht. Zoveel onstabiliteit en onwerkelijkheid maakt dat de lezer zich bovenop de Himalaya waant, steun zoekend in ijle lucht. Hallucinerend, leegte alom. De dialogen van de personages zijn vaak afstandelijk en vervreemdend. De wereld is een open psychiatrische inrichting met Astrid Paprotta als leidende kracht. Maar zij kan die leidende rol goed aan.
De onopgesmukte waarheid is een thriller die bol staat van moord, geestelijke druk en spanning. De werkelijke hoofdrol is niet in handen van een bepaald personage, maar wordt vervuld door de menselijke psyche. De psyche, die reageert op aangename en in het bijzonder op onverwachte en onaangename gebeurtenissen. Volstrekt onvoorspelbaar. Astrid Paprotta heeft de psyche bestudeerd en kent alle wegen en dwaalsporen. De acties en reacties. De daadkracht en de depressies. In haar boek laat zij op fascinerende wijze zien hoe de mens door bepaalde oorzaken op het pad van de misdaad kan raken. Het tijdschrift Die Zeit heeft Paprotta de Duitse opvolgster van Patricia Highsmith genoemd. Ik kan me daar volledig in vinden. | 1pos
|
Dit boek raast door van begin tot eind.
Van het moment dat Sam Dryden gaat lopen tot de uiteindelijke ontknoping heb je geen plaatsen waar de spanning daalt, op een tweetal uitzonderingen na, waar een kleine zijsprong wordt gemaakt die pas later zullen verduidelijkt worden.
Deze auteur ga ik zeker volgen en ik vind het jammer dat zijn vorige boeken niet werden vertaald. | 1pos
|
Namens uitgever Harper Collins mocht ik dit boek recenseren en daarvoor wil ik hun hartelijk bedanken.
De ondertitel van het boek luidt: Reset je brein in 40 dagen. In het boek krijg je adviezen om in 40 dagen verandering aan te brengen in je voeding en lifestyle, waardoor er veranderingen gaan optreden in je lichaam. Deze veranderingen hebben een positieve invloed op de verbindingen tussen je hersenen en je lichaam of zoals zij het noemt je brein-body connectie. En daardoor ga je je beter voelen. Zij geeft aan dat er cruciale verbindingen zijn tussen je brein en je body die door allerlei oorzaken verbroken kunnen zijn. De laatste jaren is uit onderzoek gebleken, dat de relatie tussen brein en body heel belangrijk is voor de gezondheid op lange termijn. Het blijkt dat er bij alle leeftijdsgroepen, van jong tot oud, en ook bij mannen en vrouwen sprake kan zijn van slechte brein-body verbindingen. Dat kan leiden tot klachten die wij allemaal wel herkennen bij mensen uit onze omgeving of die wij zelf hebben: breinmist, vage zeurende klachten, angsten, depressie, verslaving, uitputting, vergeetachtigheid enz. Er is ook een verschil in de manier waarop klachten zich ontwikkelen bij vrouwen en bij mannen. Als gynaecoloog houdt zij zich voornamelijk met vrouwen bezig, vandaar dat dit boek ook op vrouwen gericht is.
Enkele oorzaken van de klachten zijn slechte voeding, giftige stoffen en een verkeerde lifestyle zoals teveel stress in je leven. Verandering van je voeding en lifestyle, kan de klachten verminderen. Het boek geeft goede uitleg over hoe de hersenen werken en het lichaam werken en wat hun relatie is. Zij noemt 7 gebieden waar je verandering in kunt aanbrengen; Toxinen, Lichaamsgewicht-setpoint, Breinmist, Verslaving, Angsten, Depressie, Herinnering, en per gebied is er een basis protocol van 40 dagen. Mocht dat geen of te weinig effect hebben, dan is er nog een geavanceerd protocol. Per gebied kun je door middel van een vragenlijst kijken of jij klachten hebt en hoe ernstig de klachten zijn. Aan de hand daarvan kun je aan de slag met het protocol. Het protocol bevat voedingsadviezen en bewegingsadviezen. Achter in het boek geeft zij ook recepten die bij het voedingsadvies horen.
“Het blijkt dat wanneer je voor je brein-body zorgt, je in feite voor alle systemen in je lichaam zorgt: je lichaamsgewicht-setpoint (je natuurlijke ingestelde lichaamsgewicht), angsten, depressie, verslavende neigingen, seksdrive, hart en bloedsomloop, gastro-intestinale en immuunsystemen en, natuurlijk, het endocriene systeem, van je schildklier tot je geslachtsorganen. Herstel van je brein lost heel veel kleine en grote gezondheidsproblemen op, van alledaags en hinderlijk, tot geheugenverlies en levensbedreigend. Het pakt vele irritante lichamelijke symptomen die je hebt bij de wortel aan.”
Ik vond het een goed leesbaar boek. En ondanks haar bewering dat het geen wetenschappelijk boek is, vond ik het toch behoorlijk wetenschappelijk, met veel medische termen. Het is echter wel begrijpelijke wetenschap. Ik vond haar uitleg over het ontstaan van klachten heel duidelijk en ook wat je eraan kunt doen. Mij sprak vooral haar uitleg over het ontstaan van klachten bij vrouwen na hun zwangerschap en rond de menopauze aan, omdat ik zelf daarmee te maken heb. Zij benoemt veel testen en voedingssupplementen en ik vraag mij af of je daar wel zelfstandig aan moet beginnen zonder verstand van zaken. Ik zou dat liever samen met een deskundige, bijvoorbeeld een huisarts uitzoeken. Maar ze geeft wel tips in welke richting je moet zoeken om tot een oplossing van de klachten te komen. Haar voedingsadviezen komen overeen met veel andere adviezen die je tegenwoordig krijgt zoals geen suikers, geen (zet)meel, verse het liefst biologische groenten en fruit en weinig of geen vlees. Wat haar anders maakt dan anderen, is dat het boek speciaal op vrouwen gericht is en ook rekening houdt met de hormoonhuishouding. Hormonen hebben blijkbaar veel invloed op de gezondheid van de vrouw, waardoor niet alles zomaar werkt als je gezond wilt leven. En ik vind dat zij daar heel duidelijke uitleg over geeft. Daarom vind ik het boek zeker een aanrader.
Pluspunten:
• Goede wetenschappelijk onderbouwde uitleg
• Gericht op vrouwen en rekening houdend met het vrouwelijk lichaam
• Protocollen zijn gemakkelijk uit te voeren
• Als je met vage klachten rondloopt, kun hier goede adviezen vinden wat je ertegen kunt doen
• Goede adviezen qua voeding en beweging
Minpunten:
• Op sommige punten te veel medische informatie met medische termen
• Ik zou de testen en het uitzoeken van de oorzaak van de klachten niet zelfstandig uitvoeren, maar in overleg met een deskundige en dat
wordt niet duidelijk aangegeven in het boek. | 1pos
|
Geniet echt van alle boeken van Jennifer Probst, lees ze altijd tussen een aantal thrillers door. Ze heeft een prettige schrijfstijl, er zitten altijd wel wat pikante stukken in, maar zeker niet teveel, de boeken bevatten ook altijd nog een verhaal en dat mis ik inmiddels bij de meeste andere erotiek schrijvers waar ik nog wel eens wat van lees. | 1pos
|
Peter Robinson heeft in Verdronken Verleden een schitterende story neergezet. In twee verhaallijnen worden, parallel aan elkaar, een gebeurtenis in de jaren 40 verteld en het speurwerk van Alan Banks dat zich in het heden afspeelt maar waarbij de dader wordt gezocht van de moord in de jaren 40.
Beide verhalen gaan hierbij over hetzelfde onderwerp dus zal Banks op enig moment de hoofdfiguur van die gebeurtenis uit de jaren 40 gaan ontmoeten.
Op subtiele wijze vertelt Robinson het tragische verhaal van een ongewenst moederschap en wat dat uiteindelijk tot gevolgen heeft gehad van, weer, de jaren 40 tot en met de huidige tijd.
Gecombineerd met de randverschijnselen van de oorlog zoals de contacten tussen Amerikaanse militairen en de lokale bevolking van Engeland, wordt het kernprobleem uiterst concreet gemaakt.
Stapje voor stapje ontluikt zich een schrijnend verhaal over het leven van een paar vriendinnen dat zich zo jammerlijk heeft ontwikkeld. Het is de verdienste van Peter Robinson die het uiteindelijk laat samensmelten in één boeiend verhaal, natuurlijk met een definitieve oplossing die zich in de laatste paginas ontvouwt.
Wat mij persoonlijk op valt aan de schrijfstijl van Peter Robinson is dat hij even gemakkelijk een spannend politieverhaal neerzet als een literair of een psychologisch verhaal. Waarbij Verdronken Verleden tussen de laatste twee categorieën heen en weer beweegt. Natuurlijk komen de romantische escapades van Alan Banks voldoende aan bod en blijft dit de aangename chemie tussen zijn maatschappelijk functioneren en privé leven.
Met dit alles verdient Peter Robinson van mij ruim vier sterren. | 1pos
|
Holy Moly!!
Wat een geweldige thriller. Een absolute mustread. Een van de betere boeken die ik ooit gelezen heb.
Letterlijk vanaf de eerste pagina is het spannend. Het boek begint met een enórme cliffhanger. Stoppen was geen optie en ik wist meteen dat ik een juweeltje in handen had.
De schrijfstijl is zeer prettig en de personages worden goed uitgediept. Het verhaal kakt nergens in en de spanningsboog blijft tot het einde flink aangespannen. Echt top!
Drie nadelen:
1. Het kost je de nodige nachtrust;
2. Het boek is vrijwel niet meer in het Nederlands te krijgen dus koop het meteen als je het ergens tegenkomt;
3. Dit is het enige boek (er zijn er inmiddels 8) dat in het NL verschenen is. Zó jammer!! Dus ik ga de rest maar in het Engels lezen. | 1pos
|
Eerst de serie van de zeven zussen gelezen sindsdien verkocht. Ik moet zeggen dat dit boek mij eigenlijk nog meer boeide dan de
bestsellerserie. Vooral de mooie terugblik naar het verleden en de spannende elementen uit de tweede wereldoorlog. Moeilijk weg te leggen. Aanrader dus. | 1pos
|
Zojuist de laatste pagina van het allerlaatste deel van Stieg Larsson uitgelezen.
Met veel weemoed en een beetje verdriet neem ik afscheid van Mikael en Lisbeth.
Ik ben het eens met de Dizzie recensie dat er veel verschillende personages en organisaties worden opgevoerd en dat er soms (ietsje te) grondig wordt omschreven. Het 3e deel deed me erg aan mijn LUDLUMS denken.
Toch vond ik dat de vaart in het verhaal bleef. Ik heb genoten van dit laatste deel, vooral omdat ik daarvoor deel 1 en 2 heb herlezen. Ik zat er dus helemaal in.
Erg bijzonder en een echte aanrader deze trilogie.
Wel op volgorde lezen.
Deel 1 kun je eventueel wel 'los' lezen. Maar 3 kan echt niet los van 2 - dan snap je er niets van.
Dikke vette aanrader(s)!!! | 1pos
|
Het verhaal begint als een sprookje,in een klein houten huisje in een bos ,met een moeder en haar twee dochtertjes aan het haardvuur met twee dampende kopjes melk en een prachtig verhaaltje dat door moeder arria word vertelt als was het een verhaal van lang geleden en dat over twee prinsesjes gaat.De meisjes beelden zich in dat zij de twee prinsesjes zijn en weten op dat moment niet dat hun nog heel wat te wachten staat.Ze blijken ook over bijzondere gaven te beschikken die hun later helpen in de strijd die nodig is om te over leven.Het is een prachtig boek over goed en kwaad maar vooral veel kwaad en vele bloederige gevechten.Ik vond het einde wat plots had toch gehoopt op een einde dat wat meer af was maar waarvan je wel weet dat er een vervolg is .In het tweede boek zijn we dan ineens een paar jaar verder en het vervolgt ook niet dat het verhaal verder gaat hoe het vorige boek is gestopt,zo lijkt het alsof je wat in het verhaal mist en je in het verkeerde boek verder leest. | 1pos
|
De blindganger, criminele debuuttrhriller van Igor Znidarsic is een kanshebber voor de gouden strop van 2017 en de Hebban thrillerdebuutprijs. De blindganger wordt uitgegeven door Karakter en is het eerste deel van een triologie
Met de vermissing van Lodewijk de Graaf start een ogenschijnlijk onschuldige verdwijning, die de politie in eerste instantie voor een raadsel stelt.
Bianca en Joris, 2 politierechercheurs onderzoeken de zaak en pas als het gruwelijk toegetakelde lijk van Onno wordt gevonden in het bos worden ze wakker geschut. In eerste instantie wordt er vrij oppervlakkig in de omgeving gekeken en een daderprofiel opgesteld, dat niet overeenkomt met de uiteindelijke dader. Als de politie in het verleden van Onno gaat duiken komen er aanknopingspunten naar voren, die lijden naar de lyceumperiode. Nu wordt ook een verband met Lodewijk gevonden.
De bij het politieonderzoek betrokken psycholoog herziet zijn daderprofiel bij het vinden van het lijk van Onno en als door een kraanmachinist het lijk van Lodewijk in een oude boerderij wordt gevonden gaan de radertjes draaien.
De spanning in verhaal wordt opgebouwd, door steeds een stukje over Walter’s verleden los te laten.
Nu begint een speurtocht naar Walter, die uitmondt in een onverwacht einde.
De gevoelens die in het hoofd van de dader omgaan, worden op een inlevende wijze beschreven en laten je in het hoofd van de dader kijken. Je kunt je als het ware identificeren met de dader en meevoelen met hem.
Mede door de alledaagse personages, zoals bijv. Bianca en Joris heb je het idee onderdeel van het geheel te zijn.
Er wordt op een uiterst gedetailleerde wijze beschreven hoe de moorden worden voorbereid en uiteindelijk tot uitvoering gebracht.
D.m.v. verwijzingen naar artiesten en bepaalde nummers
Het transformatieproces van de dader van een weerloos, introvert persoon, die niets durft te zeggen tot een psychopaat, die de macht heeft over zijn slachtoffer wordt op een gedetailleerd beklemmende wijze beschreven.
Halverwege het boek, komt de vaart erin en krijgt de lezer inzichten in hoe een psychopaat kan ontstaan en dat de wortel hiervoor al in de jeugd kan liggen.
De psychologische oorlogvoering en de overgangsfase naar een psychopaat worden bijzonder gedetailleerd en beklemmend beschreven.
Door de prive problemen van Bianca uitgebreid aan bod te laten komen, ontstaan 2 verhaallijnen, nl de ontwikkeling van een psychopaat en de oplossing van haar problemen. Dit is soms storend en haalt je uit het verhaal. Haar oplossing maakt de politie niet geloofwaardig.
In het boek zijn een aantal autobiografische elementen verwerkt, zoals pesten, doen van ongeschoold werk, introvert zijn.
Het is jammer, dat er zoveel informatie over de verhaallijn op de achterkant van het boek te lezen is, dit haalt een deel van de spanning tijdens het lezen wel weg.
Het plot kent een degelijke opbouw, die je inzicht laat krijgen wat een psychopaat is en hoe deze kan ontstaan.
D.m.v. een vewijzing naar een muzikant en een nummer herken je Walter’s gemoedstoestand en in welke fase hij is. | 1pos
|
Dit was de tweede keer dat ik dit boek heb gelezen, ditmaal als audiobook en ik werd weer volledig meegesleept door het leuke verhaal!
Cinder woont na het overlijden van haar vader, met haar stiefmoeder en 2 stiefzusjes in New Beijing. De stad wordt geteisterd door een dodelijke ziekt en wanneer haar zusje hier door getroffen wordt, krijgt Cinder hier de schuld van. Ze is namelijk een cyborg, een tweederangsburger.
Om te betalen voor haar kost en inwoning, werkt ze als monteur en wanneer niemand minder dan Prins Kai ineens aan haar booth staat met de vraag of ze een android voor hem kan repareren, bevindt ze zich plots in het midden van een intergalactische strijd.
Het verhaal is losjes gebaseerd op Assepoester en je ziet duidelijk elementen van dit verhaal terug, maar eigenlijk moet je dit boek als een op zichzelf staand verhaal lezen, dan haal je er veel meer voldoening uit. Het is fijn geschreven en leest makkelijk weg. Het verhaal is af en toe wat langzaam, maar blijft toch boeien door de leuke manier van schrijven.
Als je van sprookjes in een nieuw jasje houdt, is dit absoluut een aanrader! | 1pos
|
Recensie Spuitende Slagaders en Overstromende Oceanen - Jesse Goossens & Linde Faas
Het boek bevat de basis van EHBO. Kort en bondig wordt weer gegeven wat voor grote en kleine ongelukken kunnen voorkomen. Een kleine uitleg over wat iets inhoud. Bijvoorbeeld over bloed of botbreuken. Daarna een korte uitleg wat je dan moet doen. Ook grotere natuurrampen zoals aardverschuivingen en lawines komen aan bod. Alles puntsgewijs en overzichtelijk in voor kinderen begrijpelijke taal. Het hele boek is rijkelijk voorzien van duidelijke en soms komische tekeningen. Dit is een lust voor het oog. Voor kinderen een leerzaam en niet te zwaar beladen boek maar ook voor volwassenen is het leerzaam en "leuk" om te lezen. Een must have voor ouders die hun kinderen willen laten kennismaken met het verlenen van eerste hulp | 1pos
|
Ik was aan het nadenken over de titel van deze recensie. Mooi, mooi, prachtig, prachtig! Nee, gewoon deze woorden dekken de lading niet. Het is gewoon whauw..."open mond"! Wat is dit een pakkend boek.
Dank zij de adventswedstrijd van Hebban won ik dit boek. Het is een ander genre dan wat ik gewoonlijk lees (thrillers) maar wat had dit boek me al te pakken vanaf de eerste bladzijde en dat is zo gebleven tot op het einde.
Het verhaal begint met de hoofdpersoon, de ik-vorm Rêve, in de rechtbank staat. (Ik dacht eerst dat het op een begrafenis was, omdat ik de korte inhoud had gelezen)
Haar jongere broer(tje) van 18 jaar is overleden. Waarom, dat weten we nog niet.
Tijdens Rêve in de rechtbank terecht staat wordt op een heel visuele manier beschreven hoe zij zich voelt en gedraagt en hoe haar ouders wel of niet reageren.
Nadien start het verhaal chronologisch en kom je stilaan te weten waarom, waaraan, haar broer is overleden.
De titel "lief van je" wordt stilaan ook verklaard.
Rêve zit met een enorm en voor haar op de duur ondraaglijk schuldgevoel voor de dood van haar broer.
Ze verliest hierdoor volledig haar grip op het leven. Aanvankelijk kan ze dat nog wat voor haar ouders verstoppen, die nog lang in de veronderstelling zijn dat ze school loopt, maar niets is minder waar.
Ze gebruikt drugs om aan de werkelijkheid te ontsnappen, vindt foute vriendjes en niets lukt haar nog om gelukkig te zijn.
Als een soort boetedoening gaat ze bij het leger, waarbij ze wordt uitgezonden (vrijwillig) op missie naar Syrië.
Ik had een beetje schrik dat dit stuk van het verhaal niets voor mij zou zijn omdat ik niet hou van uitgebreide oorlogsverhalen, maar zo ontzettend boeiend dat de auteur Roanne Van Voorst dit kan beschrijven!
Ze heeft de gave van de diepe gevoelens van de soldaten en slachtoffers prachtig neer te schrijven. Je zit als het ware mee in de strijd. De innerlijke strijd van Rêve en de strijd op het veld van de soldaten.
Ik stond keer per keer perplex hoe iemand zo geloofwaardig en zonder sensatie een pakkend verhaal kan neerpennen.
Aan het einde van het boek blijkt dat de auteur ontzettend veel research heeft gedaan en er is een grote bronnenvermelding. Veel van wat in het boek is geschreven is ook echt gebeurd, echter zijn verhalen met elkaar verweven.
Een prachtig boek! Een topper! Respect voor deze auteur! Nog eens Wauw!!! | 1pos
|
Knokke barst van de toeristen. Alle wegen slibben vol. Juweliers bellen voortdurend om bewaking. De graaf burgemeester is woedend omdat we winkeldieven laten begaan. We zitten met een lijk dat op een bouwwerf in vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. En als ik kom kijken waar jullie mee bezig zijn, zit mijn zogenaamde topspeurder in het appartement van een overleden dame met haar hondje te spelen. Het is korpsoverste Mangels die dit zegt en hij is niet blij. De grote hoeveelheid akkefietjes in het mondaine Knokke groeit hem boven het hoofd en hij is de insubordinatie van zijn ondergeschikten meer dan beu. In plaats van aanwezig te zijn bij de overhandiging van kostbare diamanten, redden ze een bende onvoorzichtige tieners uit een stormachtige zee. Vooral zijn zogenaamde topspeurder, te weten hoofdpersonage Luk Borré, is de nagel aan zijn doodskist. Mangels heeft sterke vermoedens dat Borré niet helemaal volgens de regels werkt. Laat Mangels nu over het algemeen een nitwit zijn, in dit specifieke geval heeft hij het bij het rechte eind. Alleen kan hij er nét niet de vinger op leggen, want Borré is een gladjanus. Maar Mangels houdt vol. Het is zoals op de Lotto spelen: eens moet het lukken en dan nagelt hij, korpsoverste Mangels, Borré zonder pardon aan de schandpaal. Tot die tijd is de spanning tussen de twee te snijden.
Zoals blijkt uit de woorden van Mangels, heeft het Knokse politiebureau in Het trio dat iets te vieren had de handen vol. Een potloodventer, een weggelopen tienerdochter, een pronkstuk bij een juwelier, verdachte overlijdens en de druk van de overheid om meer boetes voor te hard rijden te produceren. Borré wordt helemaal in beslag genomen door de dood van een oud dametje. Tijdens een stormachtige nacht, toen in Knokke tientallen kelders onder water liepen, viel ze van de trap en brak haar nek. Een ongeluk, zeggen zijn collegas, maar Borrés intuïtie meent dat er meer aan de hand is. Ook al omdat hij geen zin heeft om in de drukke winkelstraten te gaan patrouilleren, gaat hij verbeten op zoek naar de schuldige. Maar is die er wel? Gaat het om een moord of is het inderdaad een ongeluk? En als het een ongeluk zou zijn, hoe gaat Borré dan zijn gezicht redden? Deze vragen zorgen in het hele boek voor een onderhuidse spanning.
Het trio dat iets te vieren had bevat weer veel heerlijke Pierreuxingrediënten. Hij is een echte observator van mensen en situaties en dat merk je aan zijn rake, humoristische typeringen. Onder Pierreux pen komt een hele badplaats tot leven en het smaakt naar meer! Maar het prachtigst in dit nieuwe boek is toch wel de uitwerking van Borré, zijn collegas en de dialogen die ze voeren. Na drie boeken hebben ze hun plaats in het Knokse politiebureau en in de Nederlandstalige thriller helemaal gevonden. Het zijn echte bekenden geworden die het karikaturale ver achter zich lieten. Van Borré, zonder te zeggen dat hij een softie werd, zijn de scherpste kantjes af. Hij beweegt zich beschouwend door het leven. Minder actie, meer reflectie. Zijn liefde voor Rena, ex-callgirl, verdiept. Hij maakt keuzes die je eigenlijk niet van hem verwacht en er is een heel klein tipje van zijn verleden opgelicht.
Pierreux, you love him or hate him, zegt zijn uitgeefster. Dat klopt ongetwijfeld voor zijn vorige twee boeken. Maar de slogan gaat niet op voor Het trio dat iets te vieren had. Dit boek is anders. Dit boek raakt. Dit boek heeft de kracht en de kwaliteit om een massa lezers en harten in Vlaanderen en Nederland te veroveren, en ver daarbuiten. Dit is pure klasse, puur genot. En dat van eigen bodem. Doe zo voort, meneer Pierreux! | 1pos
|
In eerste instantie had ik dit boek drie sterren gegeven, maar na uur uur nadat ik het had uitgelezen merkte ik dat ik de hoofdpersonen al miste en dus een stuk meer aan ze gehecht was geraakt dan ik dacht.
Fangirl is een lief verhaal over jeugdige liefde dat daarnaast ook aankaart hoe het is om met sociale angst te leven. De hoofdpersoon, Cath, is net als vele van onze generatie iemand die liever vlucht in fictieve werelden waar ze zonder compromis zichzelf kan zijn. Van haar favoriete boekenreeks, Simon Snow, kent ze de personages en de wereld door en door. Met deze personages voelt ze zich vertrouwd, dit in grote tegenstelling tot alle nieuwe mensen die ze tijdens het eerste jaar college ontmoet. Gaat het Cath lukken om de twee werelden te combineren?
Aan het einde van elke hoofdstuk is een bladzijde gewijd aan Simon Snow fanfiction, zogenaamd geschreven door Cath. Zelf vond ik deze fanfiction niet zo boeiend. Het is een soort slechte versie van Harry Potter en er wordt weinig context gegeven. Als lezer val je midden in het verhaal en doordat de stukjes tekst zo kort zijn, krijg je niet de kans om de personages te leren kennen en de verhaallijn te begrijpen. Desalniettemin is de obsessie van Cath erg herkenbaar als je zelf behoort tot een fandom en dat maakt het wel wat leuker om te lezen.
Qua taalgebruik zit het boek op de grens van een Junior en Young Adult boek, maar daardoor leest het wel lekker makkelijk weg.
Al met al vond ik dit een fijn en luchtig boek. Ik vind het erg geschikt voor op een vakantie of voor als je gewoon even wil ontspannen. | 1pos
|
Net op het moment dat de vrouw van een van de leden van de raad van bestuur van DLM, een groot levensmiddelenconcern, vermoord wordt, wordt de bedrijfsleider van DLM op de hoogte gebracht dat Foodinnovation, een rechtstreekse concurrent, een vijandelijke overnamepoging in gang heeft gezet. Dit bod is nog niet koud of er mengt zich een derde speler in de overnamestrijd: Beringer, een internationale groep met vermoedelijk maffia connecties, wil DLM ook wel aan hun portefeuille toevoegen. Maar DLM wil het liefst op eigen benen blijven staan en lanceert een reorganisatie. Wie zal aan het langste eind trekken? En ondertussen probeert de politie ook nog een moord op te lossen.
Hoe komt men in Gods naam op het idee om een thriller te situeren in wereld van bedrijfsovernames en fusies?. Dat is toch doodsaaie materie. Dit waren de eerste gedachten die door mijn hoofd gingen toen ik aan De roofridders begon. Maar Grimbert Rost van Tonningen overtuigde mij er snel van mijn vooroordelen overboord te gooien. Zijn fictiedebuut is een vlot leesbaar boek geworden, waarin hij het Nederlandse ondernemerschap doeltreffend typeert en de zelfspot niet uit de weg gaat, zodat een zeer geloofwaardig kader geschetst wordt waartegen het verhaal zich afspeelt.
De niet al te diep uitgewerkte personages die de auteur laat opdraven, komen mede door hun zeer herkenbaar menselijk gedrag, zeer realistisch over. Maar door het feit dat in het hele boek quasi iedereen met iedereen contact opneemt, sluipt er bij momenten wat lichte wie is ook alweer wie verwarring binnen tijdens het lezen.
Het verhaal zelf mag er ook wezen: Rost van Tonningen heeft een zeer volwassen plot bedacht dat ten allen tijde geloofwaardig blijft en hij heeft dat met veel variatie op papier gezet, zodat de lezer constant, en tot op het eind geboeid blijft.
Met De roofridders heeft de schrijver met succes een mooie nieuwe loot aan de boom van de economische thriller toegevoegd. Hij doet dat met zoveel bravoure dat het naar meer smaakt. Een goede tip voor iedereen die eens iets ander wil dan de gebruikelijke staalkaart van geheime diensten en seriemoordenaars: neem dit boek eens ter hand. | 1pos
|
Reeds van mijn jeugdjaren trekt deze periode uit de geschiedenis mij aan. Het begon met de stripreeks 'De geuzen' van Willy Vandersteen. Intussen heb ik ontelbare boeken gelezen. Romans en non fictie over de Spaanse bezetting. Wat het geuzenboek goed maakt is de nauwkeurige weergave van de geschiedenis. De grote en de kleine verhalen. Toch ontbrak de ziel van de geuzen. | 1pos
|
Ik vind het altijd heel moeilijk om een waargebeurd verhaal te beoordelen want mag je zeggen dat je het een prachtig boek vind terwijl het verhaal zo triest is? Dat is dus precies het geval bij Alles om jullie heen is er nog, zo bijzonder en indrukwekkend! Marieke weet haar emoties en gedachten zo goed te verwoorden dat vind ik echt knap. Ik kon me maar moeilijk losrukken uit het verhaal elke vrije minuut wilde ik doorlezen. Ook de stukjes van vroeger waren leuk en voor haar ook een soort van verwerking denk ik. Zelf heb ik mijn vader verloren op jonge leeftijd dus ik kon me in sommige dingen goed plaatsen maar hoe het is om beide ouders door zo'n noodlottig ongeval kwijt te zijn dat gaat mijn voorstelling te boven. Wat een ongelooflijk krachtige vrouw is Marieke dat ze haar verhaal met iedereen wil delen, ik weet niet of ik dit zou kunnen. Een absolute aanrader dit boek! | 1pos
|
Stendert wordt door zijn zus naar bed & breakfast de blauwe luiken gebracht om aan zichzelf te werken na een door hem veroorzaakt ernstig en dodelijk ongeval. Door de gezondheidsproblemen van eigenaresse Maria heeft zij hulp van haar zoon Maarten, tuinman Herman en Ditte die het huishouden regelt. In de bed & breakfast verblijven meerdere gasten, fotografe Kat, tiener Azra en haar moeder de Vlaamse Elena. Na een huisfeestje ter gelegenheid van het 1-jarig bestaan van de bed & breakfast, verdwijnt Ditte. Samen met Kat, gaat Stendert op onderzoek, dit brengt hen terug naar de flower power tijd van de jaren 60.
Als een rode draad door het verhaal lopen flarden van songteksten waar zelfs een spotify lijst van gemaakt is. Het luisteren is echter geen must, de meeste nummers hoorde ik al in mijn hoofd tijdens het lezen omdat ik ze herkende. Het boek leest als een trein en het is een bij vlagen spannend en muzikaal verhaal. | 1pos
|
‘En elke dag weer werd ik er daardoor aan herinnerd dat het leven weliswaar eenzaam en pijnlijk kon zijn, maar dat het ook was gevuld met plassen vol regenbogen, met velden vol narcissen en met engelen die aan steen ontsproten.’ (p 376)
Crystal heeft doorheen de jaren geleerd dat jezelf openstellen voor anderen enkel pijn met zich meebrengt. Net zoals liefde. Ze doet er alles aan de hoge muren die ze rond zichzelf heeft opgebouwd te beschermen want niet voelen is beter dan pijn hebben. Maar dat verandert wanneer ze de bijzondere Gabriel ontmoet. Hij is de enige die erin slaagt haar muren steen na steen naar beneden te halen. Ondanks zijn verschrikkelijke verleden is hij de enige die de beschadigde Crystal kan helpen. Ze wordt gedwongen haar overtuigingen te herzien, maar durft ze het ook aan terug in de liefde te geloven?
Mia Sheridan schreef eerder Stilte, een roman die door lezers heel positief werd ontvangen. En met Alleen maar jij doet ze het opnieuw.
Het hele verhaal van twee zwaar beschadigde mensen begint bij de cover, die op het eerste zicht niet al te veel prijsgeeft, behalve de ‘gebroken’ bloem. Dit is meteen een eerste referentie naar Crystal, die door haar moeilijke jeugd moeite heeft met geloven in het goede in mensen. Maar na het lezen van dit prachtige en breekbare verhaal staat deze bloem voor zoveel meer. Als lezer vind ik het altijd fijn om te zien dat de uitgever ervoor zorgt dat de cover zo goed bij het verhaal past en dat die zoveel betekenissen met zich meedraagt.
Net zoals de achterflap al suggereert moet je je bij dit boek niet verwachten aan een zoetsappig, cliché liefdesverhaal want Sheridan zorgt voor zoveel meer. Uiteraard speelt de romantiek tussen Gabriel en Crystal een belangrijke rol, maar de manier waarop ze naar elkaar toegroeien ondanks hun achtergrond staat symbool voor iets veel groter. De constante boodschap van hoop, dat mensen uit diepe dalen kunnen klimmen en hun leven drastisch kunnen omgooien door de juiste persoon tegen te komen, is het hele verhaal lang voelbaar en zorgt voor een hartverwarmend gevoel. Maar ook het gevoel voor realiteit waarmee Sheridan de moeilijke periodes tussen de hoofdpersonages beschrijft draagt bij aan het perfecte totaalplaatje dat Alleen maar jij toch wel is.
Een eerlijk, ruw en hartverscheurend verhaal over twee beschadigde mensen die elkaar, maar vooral zichzelf leren kennen op een plek die ze nooit hadden verwacht. Bereid je voor om mee te leven met deze bijzondere personages en af en toe een traan weg te pinken. Want dat is wat Crystal en Gabriel met je doen: ze laten je de schoonheid van elke dag opnieuw ontdekken.
Alleen maar jij / Mia Sheridan / Vertaald door Jeannet Dekker / Omslagontwerp bij Barbara / Zomer & Keuning / 2018 / 376 blz. / ISBN 9789401914215 | 1pos
|
Weer een geweldig goede Fossum. En zoals zo vaak met haar boeken voel je weer sympathie voor de dader die door allerlei oorzaken tot zijn daden komt en steeds meer in een neerwaartse spiraal terechtkomt.
Dit keer weer met inspecteur Sejer, die we in verschillende vorige boeken van haar ook in de privesfeer hebben leren kennen.
Karin Fossum heeft een erg prettige schrijfstijl. | 1pos
|
Súperspannend, heerlijk weglezend thrillerdebuut van Katia Lief. De volgende van haar die uitkomt ga ik zeker weer lezen.
"Nu jij nog" wordt bij ons in de bibliotheek ook al veel gereserveerd. | 1pos
|
Het is een zeer goed verhaal,en zeer spannend.
Het was mij de moeite waard om mijn tijd het boek/verhaal te lezen.
een echte aanrader. | 1pos
|
Een spannend en eng boek.
Heb er erg van genoten. | 1pos
|
De Brit Iain Pears is kunsthistoricus, journalist en natuurlijk schrijver. Momenteel woont hij met zijn gezin in Oxford. Na een aantal boeken met kunsthistoricus Jonathan Argyll in de hoofdrol gepubliceerd te hebben, schrijft hij de laatste tijd op zichzelf staande verhalen. Na zijn vorige nog geen tweehonderd bladzijden tellende novelle Het portret ligt nu De val van Stone in de winkelrekken, een zevenhonderd paginas tellende pil, waarin hij toevallig vertrekt van hetzelfde basisgegeven als Esperanza, de meest recente parel van Felix Thijssen.
In De val van Stone wordt in drie bedrijven, die telkens wat verder terug gaan in de tijd, het fictieve levensverhaal geschilderd van baron Ravenscliff, alias William John Stone, een zakelijk genie zonder scrupules die leefde op het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Het boek begint bij zijn dood: zijn val uit een raam van zijn woning wordt door de politie snel geklasseerd als een ongelukkige val, maar zijn weduwe, de flamboyante Elizabeth Robillard, heeft daar haar twijfels over. Zeker als blijkt dat de afhandeling van zijn testament een onverwachte erfgenaam onthult: de baron schenkt een aanzienlijk bedrag aan zijn kind dat hij nooit erkende en waarvan niemand lijkt af te weten. Elizabeth neemt Matthew Braddock, een journalist, onder de arm om op zoek te gaan naar deze mysterieuze telg. En zo bezoekt het verhaal het zakelijke Londen van het begin van de twintigste eeuw, het mondaine Parijs van net voor de eeuwwisseling en het verloederde Venetië van de tweede helft van de jaren achttienhonderd.
De eerste hoofdstukken van Pears meest recente werk vragen wat aanpassing van de lezer. Zo is het goed bij de beschreven periode passende taalgebruik lichtjes bombastisch en zeer beschrijvend. Maar als je hier eenmaal aan gewend bent, leest het verhaal best makkelijk weg.
Het einde van het eerste deel had ook het hoogtepunt en tevens einde van het boek kunnen zijn, met een mooi en aanvaardbaar open einde. Maar de auteur heeft anders beslist en vergast zijn publiek op een tweede, zeer intrigerend, deel dat hij hoofdzakelijk bij de Parijse beau monde situeert. Om af te sluiten met een wat saaier en op het eerste gevoel overbodige derde deel dat wel resulteert in een zeer originele en verrassende finale, die niet alleen de cirkel volledig rond maakt en het hele boek naar een hoger niveau stuwt, maar ook een sterk staaltje plotwerk te voorschijn tovert.
Iain Pears besteedt veel aandacht aan de uitwerking van zijn personages en aan het creëren van de perfecte sfeer bij de uiteenlopende locaties waar de hoofdfiguren hun weg mogen door banen. Dit alles draagt bij tot een degelijke ficieve biografie met een zeer hoog geloofwaardigheidsgehalte dat echter net niet groots genoeg van opzet is om de status van epos toebedeeld te krijgen.
Hoewel De val van Stone een groot aantal thrillerelementen bevat, neigt het verhaal toch meer naar een historische roman. Hierdoor zal de doorsnee liefhebber van het spannende boek wellicht een lichte ontgoocheling overhouden na zich door deze berg papier van meer dan een kilogram gewerkt te hebben. Maar zij die dwepen met historische romans en de lezers die iets meer zoeken dan een doorsnee detective, zullen hier zeker wel plezier aan beleven. | 1pos
|
Sir Charles Cavendish ontvangt een wanhopig voicemailbericht van zijn collega en goede vriend Guiseppe Cassini, maar beseft algauw dat het te laat is. De bekentenis in het voicemailbericht is veelzeggend: Cassini weet wie de daders zijn van een serie aanslagen in Europa waardoor vele slachtoffers zijn gevallen. Als er in Amsterdam een nieuwe bloedige aanslag wordt gepleegd, is Charles ervan overtuigd dat er alles aan gedaan moet worden om dit gruwelijke complot te doorgronden.
Special Force agenten Adam Kaplan en Carrie Montevagio krijgen de opdracht om zich te verdiepen in de zaak. Door hun acties op basis van een wederzijds vertrouwen zetten ze hun leven op het spel. Wat Carrie en Adam echter niet beseffen is dat er verschillende pionnen worden verzet in een duister psychologisch machtsspel dat ingrijpende gevolgen kan hebben voor de toekomst van Europa.
Corine Hartman en Tomas Ross bundelen opnieuw hun krachten en schreven samen Zwarte weduwe, het tweede deel met Special Force agenten Adam Kaplan en Carrie Montevagio in de hoofdrol. Na de positieve ontvangst van hun eerste duothriller Doodskopvlinder, die onder andere terechtkwam op de longlist van De Gouden Strop 2016, krijgt het Special Force team Securicor een nieuwe zaak die een zeer actueel tintje heeft.
De tijdlijn van de plot is in 2017 gesitueerd, waardoor de auteurs verwijzen naar waargebeurde situaties, zoals de aanslagen op de Brusselse luchthaven Zaventem. De recente ontwikkelingen op het gebied van terrorisme en de vluchtelingenproblematiek vormen samen een rode draad binnen de uitvoerige plot waarin opnieuw een rol is weggelegd voor de balans tussen verraad en vertrouwen. Tevens maken verschillende bestaande politieke kopstukken hun opwachting in een compromitterende rol.
Carrie Montevagio en Adam Kaplan krijgen in deze thriller beter de kans om zich te ontwikkelen, het worden personages met meerdere hoedanigheden. Hun persoonlijkheden worden beter ingekleurd, wat hen een menselijker karakter geeft te midden van de wervelende achtervolgingen en levensgevaarlijke missies.
Naast de psychologische ontwikkeling, zijn de ingrediënten voor een goede actiethriller voldoende aanwezig. Carrie en Adam storten zich in een race tegen de klok en doorkruisen Europa op zoek naar de daders die zich verenigen in een ongrijpbare terroristische cel. De structuur van dit netwerk geeft één concrete aanwijzing aan het Securicor duo: de tatoeage van een zwarte weduwe. Met name de hoofdstukken vanuit het perspectief van vluchteling Rana bevatten een tempo waardoor de lezer zich dermate kan inleven en als het ware de verhoogde hartslag en gejaagde ademhaling van het personage kan voelen.
In de epiloog wordt een verpletterende finale neergezet die het plot op scherp stelt, waardoor de lezer verbijsterd achterblijft. Zwarte weduwe dompelt de lezer onder in een complot dat akelig dichtbij de werkelijkheid komt. De formule van Ross en Hartman is hiermee ook in deze duothriller weer geslaagd. | 1pos
|
Groente is lekker maar we variëren er vaak veel te weinig mee. Dit boek geeft je inspiratie om niet alleen een groene salade op tafel te zetten of gekookte groente bij het avondeten. Enkele voorbeelden uit het boek waar het water je van in de mond zal lopen Bieten Chocoladetaart met barbieroze kardemomglazuur, Pompoen Kerrie Masala, Marokkaanse (zoete) oranjebloesem-wortelsalade, zomers stoofpotje van tuinbonen, kapucijners en artisjok.
Het boek zelf is ingedeeld in handige hoofdstukken o.a. groene blaadjes, wortels en knollen, pompoenen en paddo's, bonen en erwten etc. Ieder hoofdstuk is voorzien van een fleurige gekleurde pagina. Zoals de auteur zelf schrijft "groente rocks" en na het lezen van dit boek ben ik alvast overtuigd. | 1pos
|
Echt een fantastisch spannend boek waar je na afloop echt twijfelt wat nu fictie is en wat echt is gebeurd. Een van de betere boeken die ik gelezen heb. Helaas heeft de schrijver het tot nu toe bij een boek gelaten. Hopelijk komt er nog meer uit van hem. Een aanrader! | 1pos
|
Fantastisch! Ruim 595 pagina's genoten van het verhaal. Geen enkel moment zakt het in.
Je weet als lezer dat Bunny, éen van de exentrieke studenten doodgaat. Wat je niet weet is wat de toedracht is. Is het een ongeluk? De hoofdpersoon Richard vertelt het verhaal (in de Ik-vorm). Tijdens het lezen heb ik het niet idee dat hij echt een belangrijke rol heeft gespeeld; als lezer ben je meer een toeschouwer.
als je denkt dat na de begrafenis van Bunny het verhaal rustig kabbelt naar het slot, heeft het mis. Tot op echt de laatste bladzijde weet Donna Tartt je gevangen te houden. | 1pos
|
In mijn recensie van ‘Na zonsondergang’, Kings korte verhalenbundel uit 2009, schreef ik dat de verhalen te wisselvallig waren om King-waardig te zijn. King beweerde jarenlang geen korte verhalen meer geschreven te hebben en hij wilde bewijzen dat hij het nog kon, wat ik niet helemaal gelukt vond. Met ‘De bazaar van boze dromen’ breit hij hier opnieuw een vervolg aan en gelukkig is dat vervolg stukken beter, zij het nog steeds te wisselvallig.
‘De bazaar van boze dromen’ bestaat uit 20 korte verhalen, inclusief twee verhalen in poëzievorm. Elk verhaal wordt voorafgegaan door een korte introductie, waarin Stephen King iets meer vertelt over het ontstaan van het verhaal in kwestie. King schrijft altijd uitvoerige voor- en/of nawoorden maar een voorwoord bij elk verhaal is een beetje te veel van het goede. Het boek is bovendien ook nog eens voorzien van een hele lange inleiding en ook een apart woord vooraf. Uit dat woord vooraf blijkt dat niet alle verhalen in dit boek nieuw zijn, maar omdat ze volgens King toen nog niet af waren, zijn ze aangepast en opnieuw gepubliceerd. Ruikt wat naar makkelijk geldgewin van iemand die weet dat fans zijn boeken toch kopen.
Sommige van de verhalen zijn bijzonder goed, zoals ‘Moraal’ (eerder verschenen als ‘Eenmalige zonde’), ‘Ur’ (met verwijzingen naar De Donkere Toren), ‘Niet helemaal lekker’, ‘Mister Yummy’, ‘Dronken vuurwerk’ en ‘Zomeronweer’. Een boek met alleen deze verhalen erin zou meteen 5 sterren waard zijn. Vele van de andere verhalen zijn maar gewoontjes. Niet slecht, maar ook niet bijzonder goed, weinig horror ook. Een paar verhalen zijn dan weer vullertjes, niet van een niveau om over te praten. Deze voelen aan alsof King een paar laden van zijn schrijftafel heeft leeggemaakt en daar nog wat probeersels terugvond. Gelukkig is het een dik boek en zijn de beste verhalen ook de langste, zodat er heel wat goeds te lezen overblijft. Toch is het te hopen dat Kings laden nu leeg zijn en hij het in de toekomst houdt bij wat hij het beste kan: dikke boeken schrijven. | 1pos
|
Het verhaal over de weesjongen Will die Ridder wil worden. Net zoals zijn vader. Tenminste dat heeft hij bedacht want hij weet eigenlijk niets van zijn ouders. Hij woont samen met andere weeskinderen bij heer Roderick.
Als de dag van het kiezen komt (welk beroep je gaat beoefenen) wil Will naar de Ridderschool/Krijgsschool om in de voetsporen van zijn vader te treden. Maar dat gaat wat moeilijk, hij is te klein. Hij moet een nachtje wachten wat het gaat worden en hij vind dat dood eng. Straks moet hij naar de boerderij!. De Jager Halt heeft wel een briefje aan de Heer gegeven. Wat zou daar op staan? Hij Will het weten dus gaat hij op onderzoek. Dat was nu precies waar Jager Halt en de Heer op hoopte. Hij mag in de leer als Jager. Maar wat is een Jager en wat doet hij? Will gaat het allemaal leren. En dan hebben we nog de slechterik Morgarth heerser over Bergen van Nacht en ontij........ hij wil het rijk omver werpen. Hij heeft hiertoe al een keer een poging gedaan en is toen verbannen. Hij zint op wraak met zijn Wargals en nog iets ergers...... zal het hem lukken? Wordt Will een grijze jager? En kunnen ze Morgarth stoppen?
Ook geplaatst op Goodreads en Hebban | 1pos
|
De grote goede dingen – Alma Mathijsen
◦De strohviool, trompetviool of violofoon (ook wel schaatsviool genoemd), is een viool zonder de houten klankkast. Het geluid wordt versterkt door een hoorn. Het instrument is vernoemd naar zijn Duitse bedenker, Johannes Matthias Augustus Stroh.
In De grote goede dingen gaat Alma Mathijsen opzoek naar haar roots. Ze deed voor het boek onderzoek naar de oude vriendengroep van haar vader Hub, die in de jaren zestig o.a. optrad met de insektensekte en het Resistentie Orkest.
Het begin van 2015 is maatschappelijk gezien dramatisch en emotioneel ingrijpend begonnen. Een lichtpuntje in deze trieste start is het eerste boek dat we mochten lezen voor de Not Just Any Book leesclub, De grote goede dingen. En hoe toepasselijk is het dat een van de hoofdpersonen, Just, geen concessies doet in wat hij zegt, vindt en doet in relatie tot de gebeurtenissen in Frankrijk. Compromissen zijn Just vreemd, hij zal het zelfs een vies woord vinden. Just is de vader van Mila. Hij is overleden en samen met een van zijn beste vrienden, Don, gaat Mila opzoek naar haar echte vader. Wie was hij en wat voor impact had hij op anderen. Just was een ongekend talent op de viool, maar hij verachtte het concertgebouw gepeupel met zijn hypocriete levensbeschouwing. Dus zocht hij andere wegen om zich te uitten op zijn geliefde viool. Tijdens die zoektocht kwam hij een violofoon tegen, die hij zich min of meer heeft toegeëigend. Mila en Don gaan opzoek naar deze violofoon, die uit het huis van Don is meegenomen. Deze zoektocht leidt langs de vrienden en de broer van haar vader. Allemaal weten ze haar een puzzelstukje van de man Just te geven zodat het beeld dat zij van hem gevormd had langzaamaan in duigen valt. Het geeft haar zo wel de mogelijkheid om los te komen van hem en om weer echt te gaan voelen en niet meer als een zombie door het leven te gaan.
◦“Waarom wilde mijn vader een kind? Waarom wilde een man die twee en een half pakje per dag rookte, jenever als water dronk en drie uur per nacht sliep, een kind? Kan ik hem dat kwalijk nemen? Kan ik mijn vader mij kwalijk nemen?’
Het boek heeft slechts 172 bladzijden maar is zo gecomprimeerd geschreven dat het niet opvalt. Bijzondere schrijfstijl die je zinnen laat herlezen, je als lezer scherp houdt omdat er nogal op een subtiele manier in de tijd heen en weer wordt geschoven zodat je soms even op het verkeerde been wordt gezet. Voor mij persoonlijk ook een feest der herkenning. Ik had ook zo een vader, compromisloos in zijn denkbeelden en enorm sterk in het kunnen uiten van zijn mening. Een mening die vaak niet strookte met het kapitalistische gedachtegoed van onze maatschappij. Maar dat maakte hem alleen nog maar scherper. Ook hij is alleen gestorven, omdat het voor hem de enige manier was om los te komen van ons. Bijzonder mooi verhaal en zodra je het boek openslaat stap je de wereld van Just en Mila in. Ik had er graag nog wat langer vertoeft. Een aanrader voor de mens met een zoektocht! | 1pos
|
De onstuimige Roa is afkomstig uit het onderdrukte gebied van de Struiklanden. Ze deelt met haar zus Elsie een unieke, krachtige band die de magie in de wereld rondom hen oproept. Roa’s wereld valt in duigen als haar zusje Elsie omkomt. Haar ziel overleeft in het lichaam van een jachtvogel, maar het zal niet lang duren vooraleer ze deze wereld definitief verlaat.
Roa’s beslissing om te trouwen met de jonge koning Dax die verantwoordelijk is voor de dood van haar zusje, lijkt dan ook onbegrijpelijk. Roa veracht haar echtgenoot, maar beschouwt haar huwelijk als een kans om haar volk te beschermen. Langzaam maar zeker leert ze Dax doorgronden en beseft ze dat hij niet zo nonchalant en bruut is als hij overkomt. Hoe meer ze vat krijgt op zijn gedachten, hoe minder ze haar eigen gevoelens onder controle heeft. Toch houdt ze vast aan haar haat. Ze heeft namelijk een kans om haar zus te redden, maar dan moet ze wel de jonge koning vermoorden…
In dit tweede deel van ‘Iskari’ van Kristen Ciccarelli staat niet Asha, maar wel Roa centraal. Dit nieuwe perspectief zorgt voor een andere kijk op het universum en de personages. De focus ligt meer op de politieke intrige dan op actie en avontuur en de gevoelens van de personages treden meer op de voorgrond. Thema’s zoals rouw en de moed vinden om verder te gaan zonder een geliefde komen uitgebreid aan bod, zonder het verhaal te verzwaren.
Dit maakt dat het verhaal zelf een stuk braver en minder majestueus is dan de epische verhaallijn van De laatste Namsara. Toch voel je dat het universum stevig in elkaar zit. Er is geen sprake van oeverloze beschrijvingen, wel van een doordachte sfeerschepping die de verbeeldingskracht van de lezer aanwakkert. Het is een zinderende wereld waar je vanaf de eerste regel instapt. Het is een wereld die je ten volle wil beleven.
De personages zijn overtuigend neergezet, inclusief hun donkere kantjes. Net zoals Asha is Roa een vrouw met lef die je volop toejuicht, ook al heeft ze een grillig karakter. Vooral Dax maakt een duidelijke evolutie mee en is misschien wel het meest boeiende personage.
Aan deze vertaling is door uitgeverij Blossom Books met zorgt gewerkt en dat straalt van elke bladzijde af. Maria Postema laat zien hoe een vertaling de tekst kan verrijken. Ze bewaart het unieke karakter van het verhaal en weet tegelijkertijd de schoonheid van het Nederlands te vatten.
Kers op deze literaire taart zijn de prachtige illustraties van Nederlandse illustratrice Elsa Kroese die de oorspronkelijke covers doen verbleken. | 1pos
|
Dit is een heel intrigerend boek. Als lezer word je al “lekker” gemaakt m.b.t. het einde en dat is natuurlijk een goeie start.
Het hele verhaal draait om, ogenschijnlijk, drie personen Louise, David en Adele. In het begin denk je dat het om de gebruikelijke driehoeksverhouding gaat maar dat is absoluut te oppervlakkig gedacht.
Langzaam word je als lezer meegezogen in het verhaal waardoor je steeds meer gaat denken: “hoe gaat dit aflopen? De personages worden dusdanig beschreven dat je langzaamaan denkt te weten hoe ze in elkaar steken.
De schrijfster heeft een losse toegankelijke manier van schrijven. Het verhaal wordt beschreven in zowel het heden als in het verleden. Normaliter ben ik daar niet zo’n fan van maar binnen deze verhaallijn stoorde het me absoluut niet, het maakt het verhaal juist sterker.
Zijn er minpunten. Wat mij betreft eigenlijk twee. Persoonlijk vind ik het verhaal echt te lang. Het is een dik boek met een klein lettertype. Een paar keer had ik oké nu weet ik het wel terwijl ik het boek aan de andere kant ook moeilijk weg kon leggen. Als tweede puntje het licht bovennatuurlijke tintje. Dat laatste is strikt persoonlijk want ik kan me ook heel goed voorstellen dat andere lezers dit wel geweldig kunnen vinden.
En dan het veelbesproken einde. Hoewel niet nieuw, is het einde erg ingenieus bedacht. Ook erg knap van de schrijfster dat ze het boek zo heeft weten te schrijven dat je het einde niet ziet aankomen. Iedere lezer zal het einde anders beleven. Ik hield er een nare bijsmaak aan over en medelijden met diegene waar uiteindelijk het hele verhaal om draait. Dus de tekst op het boek klopt. Vertrouw het boek niet, vertrouw jezelf niet en vertrouw het verhaal niet want je komt bedrogen uit. Aanrader. | 1pos
|
Zoals alle boeken van Hjorth Rosenfeldt was ook dit boek weer een treffer.
Geweldig spannend. Je kunt niet ophouden met lezen, dus slaapgebrek.
De "uitverkorenen" moeten een zogenaamde test afleggen en daarbij een voldoende aantal punten halen. Haal je die niet dan ga je eraan.
De moordenaar heeft een grote hekel aan soaps en de "domme" figuren die hieran meedoen en worden daarom "uitverkoren" om aan de test mee te doen.
Geweldig hoe Sebastian Bergman (de politiepsycholoog) weer de oplossing weet te vinden.
Alle boeken van Hjorth Rosenfeldt zijn aanraders als je van sterke thrillers houdt. | 1pos
|
Dit boek gaat over de kloof tussen twee werelden. De ene is de wereld van 4 keurige, normale (zoals de verteller zegt) gelovige, katholieke jongens: Luca, Bobby, de Pater en de verteller. Ze spelen samen in een band, in de kerk. Het is een wereld met duidelijke fysieke grenzen die ‘vaststaan als een liturgie’. Geleidelijk aan wagen de vier vrienden zich over de grens naar die andere wereld. ‘ In een hyperruimte waar we bijna niets van weten , heb je die anderen, figuren aan de horizon. Wat vooral opvalt, is dat ze niet geloven – kennelijk geloven ze nergens in’. Het is een wereld met ‘levens die wij niet begrijpen - …..- ze zijn niet deugdzaam, ze zijn niet voorzichtig, ze hebben geen schaamte, en zo zijn ze al heel lang.’
Het is de wereld van Andre, een mooi, aantrekkelijk en immoreel meisje en zij gaat de wereld van de vier steeds meer beïnvloeden. Het oversteken van de grens beproeft de vriendschap en leidt uiteindelijk tot een uiteenvallen daarvan. ‘We hadden ons te ver over de grens naar ginder gewaagd, achter Andre aan, en voor het eerst kwam het idee bij me op dat we misschien niet meer in staat zouden zijn de terugweg te vinden’
Af en toe vond ik het behoorlijk zwaar lezen en wel heel katholiek. Een heel ander boek dan de titels die ik eerder van Baricco gelezen heb (Zijde en Land van glas). Soms werden de filosofische beschouwingen over de katholieke moraal me wat te veel maar wel was het zeker boeiend te lezen over de worsteling van deze adolescenten. | 1pos
|
Zo spannend. Jammer dat je met een luisterboek niet stiekem de laatste bladzijde kan inkijken. Maar nu blijft het wel tot de laatste actie spannend. Lisa Jackson zet iedereen op het verkeerde been met haar tussendoor interviews. Pas aan het einde weet je hoe het zit, who done it, en wat er gebeurde. Natuurlijk komt Nikki weer in een moeilijke situatie terecht waaruit Piers haar alweer. Zo jammer dat er niet meer boeken van dit duo als luisterboek verkrijgbaar wordt. | 1pos
|
Wraak is het vijfde deel in de thrillerserie van Chelsea Cain, die zich grotendeels afspeelt in Portland, Oregon rond rechercheur Archie Sheridan en seriemoordenares Gretchen Lowell.
Rechercheur Archie Sheridan heeft ternauwernood de overstroming in Portland en de gruwelijke moordaanslag overleefd. Het leven lijkt hem eindelijk een beetje toe te lachen. Zijn tegenspeelster Gretchen Lowell zit tot zijn grote opluchting veilig opgeborgen in een psychiatrische inrichting. In het appartementencomplex waar Sheridan woont, is een mooie vrouw komen wonen, die in hem geïnteresseerd lijkt te zijn. En hij is eindelijk afgekickt van zijn medicijnenverslaving.
Het geluk is van korte duur omdat er vlak na elkaar twee lichamen worden gevonden, beide met een lelie naast zich. Bij één lichaam is een hart in de borst gekerfd, precies zo'n hart als Lowell ooit in de borst van Sheridan kerfde. Lowell kan dit niet gedaan hebben want zij is immers opgesloten. Sheridan wil hier zeker van zijn en brengt haar een bezoek. Tijdens het bezoek confronteert hij haar met bepaalde feiten uit het interview dat Lowell net daarvoor gaf aan journaliste Susan Ward. Lowell wekt de suggestie meer te weten over de moorden met de lelie en het hart. Aan Sheridan om te bepalen hoe betrouwbaar Lowell deze keer is. Hij heeft niet in de gaten te hebben hoe dichtbij het gevaar loert...
De ingewikkelde relatie tussen Sheridan en Lowell maakt van Wraak een hoogst origineel en interessant boek. Zij staan immers elk aan een andere kant van de wet, en hebben tegenovergestelde ideeën over goed en kwaad. Zijn werk is zoeken naar en oppakken van mensen zoals zij. Zij heeft hem zowel geestelijk als lichamelijk gemarteld. Beiden hebben meermalen de gelegenheid gehad om de ander te doden, maar lieten elkaar leven. Er is duidelijk een onverklaarbare, fysieke en geestelijke aantrekkingskracht tussen Sheridan en Lowell. Knap en bewonderenswaardig van Cain dat ze deze gecompliceerde relatie geloofwaardig weet te beschrijven. Zijn relatie met Lowell, zorgt ervoor dat Sheridan geen clichématige rechercheur is: tobberig, gescheiden en geen privéleven.
De andere personages en hun onderlinge verhoudingen heeft Cain ook levensecht beschreven. Ze laat bijvoorbeeld zien hoe zich de band ontwikkelt tussen Susan Ward, de journaliste die het maar niet lukt om haar leven op orde te krijgen, en haar moeder Bliss, een echte hippie die zich nergens voor schaamt en nog steeds zonder bh in t-shirts met vage kreten erop rondloopt. De opstandige puber Pearl is op het randje van over-the-top maar blijft net realistisch. De gruwelijke details heeft Chelsea Cain binnen de perken weten te houden, ze zijn wel gruwelijk maar het zijn er gelukkig niet te veel.
Dankzij de prettige schrijfstijl van Chelsea Cain leest het boek lekker weg. Wraak doet verlangen naar het zesde deel in deze serie, want de lezer is zeer benieuwd hoe het verder gaat met Sheridan en zijn aantrekkelijke buurvrouw, en wat het lot van Lowell is. | 1pos
|
Ani FaNelli heeft het eindelijk voor elkaar gekregen: een glamoureuze baan, een uitpuilende garderobe en een succesvolle verloofde mét de daarbij horende verlovingsring als statussymbool.
"Maar het voorbereiden van een huwelijk, dat is een nog veel zwaardere leerschool. (…) Want pioenrozen kunnen echt niet als je ook maar een béétje klasse wilt uitstralen. Eén verkeerde keuze en iedereen kijkt dwars door je smaakvolle spraytan heen en herkent de ordinaire guidette die niet weet hoe het hoort." (pg. 13)
Het klinkt als een voortdurend worstelen met jezelf, en zo laten de eerste hoofdstukken zich ook lezen: moeizaam. Of het daadwerkelijk de opzet van de auteur was om de lezer in dezelfde gemoedstoestand te brengen als haar hoofdpersonage laat ik in het midden, ik weet het niet. Toch was ik bereid om haar hiervoor, bij het beoordelen (toekennen van de sterren), het voordeel van de twijfel te gunnen.
Echter van zodra Ani’s karakter voldoende is omschreven en de auteur systematisch prijsgeeft van wat zich in het verleden heeft afgespeeld, soms zelfs op het pijnlijke af, door middel van flashbacks komt er behoorlijk wat vaart in het verhaal. Het zijn niet alleen de (soms) onverwachte wendingen in het verhaal, want natuurlijk ben je benieuwd naar de clou van het hele verhaal, waardoor het steeds moeilijker wordt om het boek opzij te leggen ook het prozaïsche taalgebruik van de auteur maakt het vlot leesbaar.
"Zijn lippen plooiden zich tot een vileine glimlach, terwijl hij honend, maar uitnodigend naar me gebaarde als Vanna White bij de presentatie van de fonkelnieuwe Toyota Camry die de winnaar mee naar huis mocht nemen. ‘Dames en heren, geef haar een donderend applaus! Want hier is ze dan. Het gelukkigste meisje ter wereld.’" (pg. 290)
Het is een nauwelijks verholen beschuldiging die men niet hard kan maken maar het leeft wel, ook bij anderen. TifAni, de tiener (en ook later als Ani, de volwassene) is in zichzelf gekeerd, handelt voornamelijk uit eigenbelang (door bv. te zwijgen op het ogenblik dat ze zou moeten spreken) en deinst ook niet terug voor manipulatie (om toch maar tot dat ene kliekje te behoren). Het maakt haar tot een overlever wat niet wegneemt dat ze eveneens slachtoffer en zondebok is. Ze werd gepest (en erger, maar wegens spoilers niet waar) en verbannen. Het zal haar stuwen om aan het burgelijke milieu waaruit ze afkomstig is te ontsnappen.
Heden en verleden wisselen zich, in aparte hoofdstukken zodat verwarring schier onmogelijk is, af om uiteindelijk samen te vallen wanneer een producer Ani vraagt om mee te werken aan een documentaire over wat zich jaren geleden op de prestigieuze Bradley School heeft afgespeeld. Het is voor Ani een uitgelezen kans om eindelijk haar kant van het verhaal te vertellen en om zich zo voor eens en altijd van haar trauma’s uit het verleden te ontdoen. De vraag is maar of ze ook daadwerkelijk bereid is om alles waarvoor ze zo hard geknokt heeft op te geven.
© Anna | 1pos
|
Deze kreeg ik aanbevolen om te lezen. Het was zo goed dat hij binnen 2 dagen uit was. In een woord Geweldig | 1pos
|
Arthur Potter (geen familie) heeft zijn dagje niet. Net op de verjaardag van zijn overleden vrouw wordt hij dringend weggeroepen. Drie misdadigers zijn uit de gevangenis ontsnapt, gijzelden een bus met doofstomme kinderen en twee leraressen en hebben zich in een vervallen en luguber slachthuis verschanst. Als FBI-agent heeft Arthur Potter een reputatie opgebouwd als onderhandelaar bij gijzelingsacties. Hij moet er nu voor zorgen dat de gijzelnemers zich overgeven. Het belooft een moeilijke opdracht te worden, want de leider van de misdadigers, Lou Handy, schiet al snel een van de meisjes koelbloedig dood. Als overmaat van ramp keren enkele van Potters collega's zich tegen hem. Ondanks al deze moeilijkheden probeert Potter een band te smeden met de kille Lou Handy. Kan hij een bloedbad vermijden?
Het hoofdpersonage is een onderhandelaar bij gijzelingsacties. In Monddood wordt dus vooral veel gepraat. Toch is het een boeiende thriller, vooral omdat je het drama vanuit verschillende gezichtspunten kan volgen. Je voelt als lezer de spanning die Potter en zijn team ervaart. Maar je leest ook hoe een van de gijzelaars, Melanie, een jonge doofstomme lerares, het drama beleeft. Voor haar en haar jonge leerlingen is de situatie des te traumatischer, omdat ze niets horen, op brute wijze uit hun gesloten leefwereldje worden gerukt en moeilijk met de gijzelnemers kunnen communiceren. Melanie slaagt er toch in te evolueren van een bange wezel tot een moedige vrouw. Wat Lou Handy bezielt, is minder duidelijk. Is hij een psychopaat of moordt hij uit berekening? Aan de lezer om het zelf uit te maken.
De keuze van Jeffery Deaver om doofstomme kinderen als gijzelaars te nemen is briljant. Het accentueert het machteloze gevoel dat zij ervaren. Bovendien is het ook interessant te lezen hoe hun wereldje eruit ziet. Zo bestaat er een verschil tussen Doven (met een hoofdletter) en doven. Monddood blijft tot het einde verbazen. Net wanneer je denkt dat alles achter de rug is en het boek rustig naar het einde kabbelt, schudt Deaver de lezer wakker met een verrassing van formaat.
Het verhaal van Monddood speelt zich in een tijdspanne van minder dan één dag af. Als je niet oppast, laat je al je werk liggen en verslind je dit boek eveneens in één etmaal. Een echte aanrader dus. | 1pos
|
Op het eerste gezicht zou zelfs Stalin niets mis vinden aan dit verhaal van de lotgevallen van Nazar die de Dzjan, een volk dat bestaat uit mensen die niets anders dan hun ziel en hun leven bezitten, gaat helpen. Het lukt Nazar om deze mensen, die eigenlijk niets anders willen dan dood gaan, die leven op soep getrokken van gras of riet en nat zand eten om vocht binnen te krijgen, terug te voeren naar hun oorspronkelijke woonplaats. Daar bouwt hij huizen en ontvangen ze hulpgoederen van de bolsjewieken om de winter door te komen. Zo beschreven is het een bolsjewistisch feel good verhaal. Maar dat is het niet. Vanaf het begin van het verhaal weet je als lezer, zonder dat het geschreven is, dat er iets niet klopt. Dat Platonov door middel van Nazar, die dat nergens uitspreekt en er nooit naar handelt, zich afvraagt of je mensen wel moet helpen 'het geluk' te vinden.
Dat komt omdat je als lezer zo wordt meegetrokken in de 'levenloosheid' en het verlangen van de Dzjan naar de dood, dat je ze dat gunt. Je hoort, nee, voelt de schurende botten, het perkament van hun verdroogde huid, de hitte van de woestijn, de afwezigheid van honger vanwege teveel honger en die totale altijd aanwezige uitputting. Je gunt die mensen hun dood, omdat hun leven slechts een nagloeiend hoopje as is en de dood het enige is dat ze nog vreugde kan schenken. Door ze te redden, ontneem je ze die vreugde en is dat nou eigenlijk wel de bedoeling? Is dat geluk?
Wat een schrijver. | 1pos
|