Upload 2 files

eval.txt

@@ -0,0 +1,916 @@
+LOFSÖNGUR     (Claus Frimann)
+
+Líti ég um loftin blá 
+skýin, sem sigla fram silfurglitaðan boga, 
+hálftungls gullnu hornin á, 
+herinn stjarna, þann tindrandi loga, 
+þrungna þrumuheimkynnið, 
+þar sem að skruggan skæð skekur dunandi hamar, 
+rekur fjalli högg á hlið, 
+hittir skóginn og stórviðu lamar: 
+    Þú ert mikill, hrópa eg hátt, 
+    himna guð, ég sé þinn mátt! 
+    Fyrir þinni hægri hönd 
+    hnígur auðmjúk í duftið mín önd.
+
+Líti eg langt um útþönd höf, 
+þar er skjót skipamergð skundar vængjuðum húnum, 
+sökkur djúpt í sjávar gröf, 
+sést svo aftur á aldnanna brúnum, 
+þar er sé ég sverðfiskinn, 
+hnúðurbak, hrosshvelið hart við stökkulinn glíma, 
+þar er flögurflokkurinn 
+ferðast réttum á vegi og tíma: 
+    Þú ert mikill, hrópa eg hátt, 
+    hafsins guð, ég sé þinn mátt! 
+    Sjór og hvað þar inni er 
+    órækt vitni um guðdóm þinn ber.
+
+Líti eg liljum skrýdda jörð, 
+skoði ég skóg og strönd, skoði eg dali og fjöllin, 
+skoði eg bugðu-breyttan fjörð, 
+breiðar elfur og vatnsbunu-föllin, 
+skoði eg skepnufjöld ótal, 
+allt frá þeim ormi, sem undir duftinu skríður, 
+yfir féð í fögrum dal 
+fjær til himins, þar beinfleyg örn líður: 
+    Þú ert mikill, hrópa eg hátt, 
+    heimsins guð, ég sé þinn mátt! 
+    Lofið, himnar, haf og jörð, 
+    hann, hvers mætti þið af eruð gjörð!
+
+
+
+
+Í KIRKJUGARÐINUM
+
+(Úr leikritinu Aladdín eftir Oehlenschleger)
+
+Bíum, bíum, 
+barnið góða! 
+Sofðu nú sætt 
+og sofðu lengi, 
+þó að höll 
+og hægindislaus 
+og grafkyrr 
+í grundar skauti 
+vagga þín standi. 
+Vertu í ró.
+
+Heyrirðu stynja 
+storminn úti 
+yfir mínum 
+missi þunga, 
+og átfreka 
+yrmlingafjöld 
+furukistu 
+kroppa þína?
+
+Nú kemur inn hljóðfagri 
+næturgali. 
+Heyrirðu mjúkan 
+munaðarklið? 
+Var það áður, 
+er þú vaggaðir mér. 
+Nú skal ég, veslingur, 
+vagga þér aftur!
+
+Hresstu huga þinn 
+hans við söng. 
+Allt skal eg þér 
+til yndis velja. 
+Heyrirðu dimma 
+við dauðans hlið, 
+barn mitt, hringja 
+bjöllu þína?
+
+Sé ei hjarta þitt 
+hart sem steinn, 
+sjáðu, móðir, 
+mína iðju: 
+Ég skal af grátviðar 
+grein þessari 
+hljóðpípu smíða 
+handa þér.
+
+Hresstu hug þinn 
+við hennar róm, 
+er hún einmana 
+úti kvakar 
+eins og vindur 
+á vetrarnótt 
+villur vakandi 
+í votum greinum.
+
+Verð ég að víkja 
+vöggu þinni frá. 
+Kalt er að búa 
+við brjóst þitt, móðir, 
+og ég á mér 
+ekkert hæli 
+aftur að verma 
+inni mig.
+
+Bíum, bíum, 
+barnið góða! 
+Sofðu nú sætt 
+og sofðu lengi, 
+þó að höll 
+og hægindislaus 
+og grafkyrr 
+í grundar skauti 
+vagga þín standi. 
+Vertu í ró!
+
+
+
+
+DAGRÚNARHARMUR     (Schiller)
+
+Heyri eg kirkju- 
+klukkur dimmgjalla. 
+Vísir er runninn 
+vegu sína alla. 
+Sé það svo, - sé það 
+svo í guðs nafni! 
+Líkmenn! Leiðið mig 
+á legstað aftöku.
+
+Kyssi eg þig hinztum 
+kossi skilnaðar. 
+veröld, ó, veröld! 
+Væti eg þig tárum. 
+Sætt var eitur þitt, 
+er það nú goldið, 
+eiturbyrla 
+ungra hjartna.
+
+Kveð ég yður, geislar 
+guðs sólar! 
+Flý ég yður frá 
+í faðm dimmrar móður. 
+Kveð ég þig, blómævi 
+blíðra ásta, 
+mey sem margblindar 
+munaðs töfrum.
+
+Kveð ég yður drauma, 
+dregna gullstöfum, 
+himinbörn fögur, 
+hugarburði smáa, 
+dána blómknappa 
+í dagsljósi skæru, 
+aldrei um eilífð 
+aftur að gróa.
+
+Sat ég fyrr hvítbúin 
+sakleysis klæði, 
+rauðum reifuðu 
+rósa böndum: 
+Brostu í ljósu 
+lokkasafni 
+fögur blóm. 
+Þá voru friðardagar.
+
+Hræðilegt, hræðilegt! 
+Helvítis fórn 
+situr enn í hvítu 
+sakleysisklæði, 
+en í hinna rauðu 
+rósa stað 
+hrafnsvart líkband 
+er að höfði snúið.
+
+Grátið mig, meyjar, 
+er guð veitti 
+sakleysis 
+síns að gæta, 
+er hin mikla 
+móðir léði 
+afl til að kefja 
+ólgu veiks hjarta.
+
+Mannlega hrærðist 
+hjarta mitt áður. 
+Nú skal mér blíða þess 
+banasverð vera. 
+Fláráðum manni 
+í faðm ég hneig. 
+Dó þar Dagrúnar 
+dygð í tómi.
+
+Nú er ég úr höggorms- 
+hjarta slitin, 
+þess, er aðra 
+ástum glepur. 
+Veit ég hann brosir 
+og veigar kýs, 
+meðan ég geng 
+til grafar minnar.
+
+Leikur hann að lokkum 
+ljósrar meyjar 
+kjassmáll og kyssir 
+og kossa þiggur, 
+meðan að bunar 
+blóð mitt unga 
+á hörðum höggstokki 
+hálsbenjum úr.
+
+Friðþjófur fagri! 
+Á fjarlægri strönd 
+duni þér Dagrúnar 
+dauðahljómur, 
+gjalli ógnefldar 
+um eyru þér 
+söngdimmar bjöllur 
+úr sálarhliði, -
+
+svo, er af mjúkum 
+meyjarvörum 
+ástarorð 
+þér unað færa, 
+særi hann harðri 
+helvítis und 
+yndis blóm ykkar, 
+svo þau öll hjaðni.
+
+Hrærir þig að engu 
+harmur Dagrúnar - 
+svívirt meyja, 
+svikarinn vondi? 
+barn okkar beggja? - 
+ég bar það undir hjarta - 
+allt, sem vargs vanga 
+væta mætti tárum?
+
+Siglir hann, siglir - 
+svífur skip frá landi, 
+grátþrotin augu 
+grimmum manni fylgja. 
+Fláráður heilsar 
+á fjarlægri strönd 
+heitmey nýrri. 
+Svo er hjörtum skipt.
+
+Barnunginn blíði 
+bjó á móður skauti 
+ástfalinn ungri 
+algleymisværð. 
+Brostu björt augu 
+bláfögur móti 
+móður augum 
+morgunrósar.
+
+Og ástfagur 
+allur svipur 
+auma margminnti 
+á mynd hins horfna. 
+Varpar hann í brjóst 
+vesalli móður 
+ástar óviti 
+og örvæntingar.
+
+"Hermdu mér, kona, 
+hver er faðir minn?" 
+Svo spyr hin þögla 
+þrumurödd ómálgans. 
+"Hermdu mér, kona, 
+hver er maður þinn?" 
+Hló við helvíti 
+í hjarta mínu.
+
+Skelfing! Ó, skelfing! 
+Skal til háðungar 
+föðurlaus sonur 
+að föður spyrja? 
+Bölva muntu 
+þínum burðardegi. 
+saurlífis sonur, - 
+ó, svívirðunafn!
+
+Brennur mér í hjarta 
+helvítis glóð, 
+einmana móður 
+í alheimi víðum. 
+Sit ég síþyrst 
+að sælubrunni, 
+er ég aldrei má 
+augum líta.
+
+Æ, því ég blygðast 
+barn mitt að sjá. 
+Rifjar upp rödd þín 
+raunir allar mínar, 
+barn, og úr blíðu 
+brosi þínu 
+helörvar harðar 
+á hjarta mínu standa!
+
+Helvítis kvöl 
+er mér hann að þrá, - 
+vítiskvöl verri 
+verða þig að skoða. 
+Vondir eru kossar 
+vara þinna, 
+hans er af vörum 
+mér að hjarta streymdu.
+
+Eiðar hans allir 
+í eyrum mér hljóma, - 
+meineiðar allir 
+margfaldlega, 
+- allir um eilífð!" - 
+Andskotinn þá 
+þreif mér þjófshönd lífs, 
+að þjakaði eg syni.
+
+Friðþjófur! Friðþjófur! 
+Á fjarlægri strönd 
+elti þig vofan 
+hin ógurlega, 
+hrífi þig hvarvetna 
+helköldum greipum, 
+svipti þér sárlega 
+úr sælum draumi!
+
+Stari þér í augu 
+úr stjörnu skínandi 
+helbrostið auga 
+hnigins sonar, 
+elti þig ógnmargt 
+um alheim víðan, 
+hneppi þig burtu 
+frá himindyrum!"
+
+Sjáið og skiljið! 
+Sonur mér að fótum 
+dauðsærður lá 
+og dreyra roðinn. 
+Sá ég blóð blæða, - 
+blæddi þá ei minnur 
+fjör úr æðum 
+fáráðrar móður.
+
+Harðlega knúðu 
+hurðir mínar 
+dólgar dýflissu, 
+dimmt var mér í hjarta. 
+Flýtti eg mér fegin 
+í faðm dauða 
+sálarbruna 
+sáran að slökkva.
+
+Friðþjófur fagri! 
+Faðirinn góði, 
+mildur miskunnar, 
+mannkindum vægir. 
+Bið ég þann föður 
+þér fyrirgefa, 
+syndum særð, 
+sem eg sjálf það vil.
+
+Gefa vil ég jörðu 
+grát minn og harm, 
+hefnd mína alla 
+og hjartaþunga. 
+Nú hef eg ljósan 
+loga kyntan, 
+fórn að færa 
+sem ég fremsta má.
+
+Vel er og vel er! 
+Vafin eru loga 
+bréf hans, og eiðar 
+eldi gefnir. 
+Hátt loga kossar 
+heitir og sætir! 
+Hvað var mér á foldu 
+forðum kærra?
+
+Trúið þér ei yðar 
+æskublóma, - 
+aldregi, systur, 
+eiðum manna! 
+Fegurð varð að falli 
+farsæld minni. 
+Bölva verð ég henni 
+á blóðstöð aftöku.
+
+Hvort er þér nú, böðull, 
+hungur í augum? 
+Bregðið mér bráðlega 
+bandi fyrir sjónir. 
+Hikarðu, böðull, 
+blómknapp að slá? 
+Náfölur böðull! 
+Neyttu karlmennsku!
+
+
+
+
+MEYJARGRÁTUR     (Schiller)
+
+Dunar í trjálundi, dimm þjóta ský - 
+döpur situr smámeyja hvamminum í. 
+Bylgjurnar skella svo ótt, svo ótt - 
+öndinni varpar á koldimmri nótt 
+brjóstið af grátekka bifað.
+
+"Heimur er tómur og hjartað er dautt, 
+helstirðnað brjóstið og löngunarsnautt. 
+Heilaga! Kalla mig héðan í frá, 
+hef ég þess notið, sem jarðlífið á, 
+því eg hefi elskað og lifað".
+
+"Tárin að ónýtu falla á fold, 
+fá hann ei vakið, er sefur í mold. 
+Segðu, hvað hjartanu huggunar fær, 
+horfinnar ástar er söknuður slær - 
+guðsmóðir vill þér það veita".
+
+"Tárin að ónýtu falli á fold, 
+fái hann ei vakið, er sefur í mold. 
+Mjúkasta hjartanu huggunin er, 
+horfinnar ástar er söknuður sker, 
+á harminum hjartað að þreyta".
+
+
+
+
+ALHEIMSVÍÐÁTTAN     (Schiller)
+
+Eg er sá geisli, 
+er guðs hönd skapanda 
+fyrr úr ginnunga- 
+gapi stökkti. 
+Flýg ég á vinda- 
+vængjum yfir 
+háar leiðir 
+himinljósa.
+
+Flýta vil ég ferðum - 
+fara vil ég þangað, 
+öldur sem alheims 
+á eiði brotna, 
+akkeri varpa 
+fyrir auðri strönd 
+að hinum mikla 
+merkisteini 
+skapaðra hluta 
+við skaut alhimins.
+
+Sá ég í ungum 
+æskublóma 
+stjörnur úr himin- 
+straumum rísa, 
+þúsund alda 
+að þreyta skeið 
+heiðfagran gegnum 
+himinbláma.
+
+Sá ég þær blika 
+á baki mér, 
+er ég til heima- 
+hafnar þreytti. 
+Ókyrrt auga 
+sást allt um kring - 
+stóð ég þá í geimi 
+stjörnulausum.
+
+Flýta vil ég ferðum - 
+fara vil ég þangað, 
+ekkert sem ríkir 
+og óskapnaður. 
+Leið vil ég þreyta 
+ljóss vængjum á, 
+hraustum huga 
+til hafnar stýra.
+
+Gránar í geimi - 
+geisa ég um himin 
+þoku þungaðan 
+þjótandi fram. 
+Dunar mér á baki 
+dökknaðra sólna 
+flugniður allra 
+sem fossa deyjandi.
+
+Kemur þá óðfluga 
+um auðan veg 
+mér í móti 
+mynd farandi: 
+"Bíðdu, flugmóður 
+ferðamaður! 
+Heyrðu! Hermdu mér - 
+hvert á að leita?"
+
+"Vegur minn liggur 
+til veralda þinna. 
+Flug vil ég þreyta 
+á fjarlæga strönd 
+að hínum mikla 
+merkisteini 
+skapaðra hluta 
+við skaut alhimins".
+
+"Hættu! Hættu! 
+Um himingeima 
+ónýtisferð 
+þú áfram heldur. 
+Vittu, að fyrir 
+framan þig er 
+ómælisundur 
+og endaleysa".
+
+"Hættu! Hættu! 
+Þú, sem hér kemur, 
+ónýtisferð 
+þú áfram heldur. 
+Belja mér á baki 
+bláir straumar, 
+eilífðar ógrynni 
+og endaleysa.
+
+Arnfleygur hugur, 
+hættu nú sveimi! 
+Sárþreytta vængi 
+síga láttu niður. 
+Skáldhraður skipstjóri, 
+sköpunarmagn, 
+fleini farmóður 
+flýttu hér úr stafni".
+
+
+
+
+FESTINGIN     (Addison)
+
+Festingin víða, hrein og há, 
+og himinbjörtu skýin blá, 
+og logandi hvelfing, ljósum skírð, 
+þið lofið skaparans miklu dýrð. 
+Og þrautgóða sól, er dag frá degi 
+drottins talar um máttarvegi, 
+ávallt birtir þú öll um lönd 
+almættisverk úr styrkri hönd!
+
+Kvöldadimman er kefur storð, 
+kveða fer máni furðanleg orð 
+um fæðingaratburð, heldur hljótt, 
+hlustandi jarðar á þögulli nótt, 
+og allar stjörnur, er uppi loga 
+alskipaðan um himinboga, 
+dýrðleg sannindi herma hátt 
+um himinskauta veldið blátt.
+
+Og þótt um helga þagnarleið 
+þreyti vor jörð hið dimma skeið 
+og öngva rödd og ekkert hljóð 
+uppheimaljósin sendi þjóð, 
+skynsemi vorrar eyrum undir 
+allar hljómar um næturstundir 
+lofsöngur þeirra, ljóminn hreinn: 
+"Lifandi drottinn skóp oss einn!"
+
+
+
+
+Úr leikritinu
+DAUÐI KARLS FIMMTA     (Carsten Hauch)
+
+5. þáttur
+
+Snemma morguns í birtingu, úti nálægt Klöruklaustri í Valladolid.
+
+Gonzales - Alonzo
+
+Alonzo: Hver er það? 
+Gonzales: Einn, sem þig engu varðar! 
+Alonzo: Gonzales, heyri ég, 
+mér gegnir nú. 
+Gonzales: Hann að vísu. 
+En hver ert þú? 
+Alonzo: Vinur keisarans. 
+Gonzales: Vitum hann dauðan. 
+Alonzo: Svo er það sagt 
+og sízt að dylja, 
+hentleg að heimför 
+hans er orðin. 
+Gonzccles: Ert þú hér kominn, Alonzo? 
+Alonzo: Heyrðu! 
+Gonzales: Nú grær grund 
+yfir gröf vors herra. 
+Alonzo: Heyrðu, Gonzales, 
+hún er mér sögð 
+ekki auðfundin 
+undir moldu. 
+Gonzales: Ég við skiljumst. 
+Alonzo: Ég held það með. 
+Gonzales: Ætlan okkar 
+er upp að vekja 
+grafbúa dauðan, 
+get ég að sé? 
+ALonzo: Það er og mest 
+mér í skapi. 
+Gonzales: Full hef ég fimm hundruð 
+fylgdarmanna, 
+einbeitt lið 
+allt að reyna. 
+Alonzo: Þei, þei, einhver 
+er hér á slóðum. 
+Gætum vor, Gonzales, 
+göngum úr vegi.
+
+(Þeir skýla sér bak við klausturmúrinn)
+
+Filippus - Carranza erkibiskup
+
+Carranza: Herra konungur! 
+Hvort má nú dirfast 
+eg að trúa 
+augum mínum? 
+Svo er mér hugtítt 
+um heilsu yðra, 
+að ég í auðmýkt 
+andsvars að leita, 
+dýrstur einvaldur, 
+dirfast hlýt: 
+Hvað hefur úr húsum 
+höfðingjann þjóða, 
+aldrei sem áður 
+var einn á ferð, - 
+hvað hefur úr húsum 
+höfðingjann góða 
+langt of leitt 
+lífvarða sinna 
+dökkum alfalinn 
+dularklæðum, 
+kallað út svo, 
+að koldimmri nótt 
+og flærðafullri 
+sér fyrir trúir? 
+Virðist, ó, virðist 
+hinn vegsamlegi 
+satt mér að segja 
+það er sízt ég skil.
+
+
+
+
+ILLUR LÆKUR
+
+Kveðið eftir þjóðkunnu spánsku kvæði
+
+Lækur rennur í lautu, 
+liggur og til þín sér: 
+Alltaf eftirleiðis 
+eg skal gá að mér.
+
+Nú fór illa, móðir mín! 
+Mér var það samt ekki að kenna. 
+Sástu litla lækinn renna 
+græna laut að gamni sín, 
+breikka, þar sem brekkan dvín, 
+bulla þar og hossa sér? 
+Vertu óhrædd, eftirleiðis 
+eg skal gá að mér!
+
+Lækur gott í lautu á, 
+leikur undir sólarbrekkum, 
+faðmar hann á ferli þekkum 
+fjóla gul og rauð og blá - 
+einni þeirra eg vil ná, 
+og svo skvettir hann á mig. 
+Illur lækur! Eftirleiðis 
+eg skal muna þig!
+
+Klukkan mín, svo hvít og hrein, 
+hún er nú öll vot að neðan. 
+Hefurðu þá heyrt og séð 'ann, 
+hvernig ertnin úr honum skein. 
+Ég hef orðið ögn of sein, 
+og svo skvetti hann á mig. 
+Illur lækur! Eftirleiðis 
+eg skal muna þig!
+
+Lækur fer um lautardrag, 
+leikur sér að væta meyna, 
+þegar hún stígur þar á steina. 
+Það er fallegt háttalag! 
+Ég fer ekkert út í dag, 
+uni, móðir góð, hjá þér! 
+Vertu óhrædd, eftirleiðis 
+eg skal gá að mér!
+
+
+
+
+KOSSAVÍSA     (Adelbert von Chamisso)
+
+Ljúfi, gef mér lítinn koss, 
+lítinn koss af munni þínum! 
+Vel ég mér hið vænsta hnoss, 
+vinur, gef mér lítinn koss! 
+Ber ég handa báðum oss 
+blíða gjöf á vörum mínum. 
+Ljúfi, gef mér lítinn koss, 
+lítinn koss af munni þínum!
+
+Leikur kossa lipur er, 
+lætur þeim, er á kann halda, 
+listin sú ei leiðist mér, 
+leikur kossa fimur er, 
+einatt reyni eg það hjá þér, 
+þiggja, taka, endurgjalda. 
+Leikur kossa lipur er, 
+lætur þeim, er á kann halda.
+
+Vinur, gef mér ennþá einn 
+ástarkoss af ríkum vörum! 
+Einn fyrir hundrað, ungur sveinn, 
+einn fyrir þúsund, réttan einn! 
+Einn enn, þú ert ofur seinn, 
+eg er betur greið í svörum. 
+Vinur, gef mér ennþá einn 
+ástarkoss af ríkum vörum!
+
+Rétt sem örskot tæpur telst 
+tíminn mér við kossa þína - 
+tíminn, sem ég treindi helzt, 
+tæplega meir en örskot dvelst. 
+Sárt er að skilja, gráti gelzt 
+gleðin, þiggðu kossa mína! 
+Rétt sem örskot tæpur telst 
+tíminn mér við kossa þína.
+
+Kossi föstum kveð ég þig, 
+kyssi heitt mitt eftirlæti, 
+fæ mér nesti fram á stig, 
+fyrst ég verð að kveðja þig. 
+Vertu sæll, og mundu mig, 
+minn í allri hryggð og kæti! 
+Kossi föstum kveð ég þig, 
+kyssi heitt mitt eftirlæti.
+
+
+
+
+NIHILISMI     (Feuerbach)
+
+Ó, mikli guð! 
+Ó, megn hörmunga! 
+Ekkert að ending, 
+eilífur dauði! 
+Sálin mín blíða 
+berðu hraustlega, 
+sárt þótt sýnist, 
+sanninda ok.
+
+Eilífð á undan 
+og eftir söm, 
+orðinn að engu 
+og ósjölfur. 
+Það getur þér augu 
+þvegið hrein, 
+ljós veitt og lá 
+og litu góða.
+
+Ljós er alls upphaf, 
+ekkert er bjart, 
+ljóstær er þeirra 
+lífs uppspretta. 
+Upphaf er ekkert, 
+ekkert er nótt, 
+því brennur nótt 
+í björtum ljóma.
+
+
+
+
+UPPHAFIÐ AF DAUÐA ABELS     (Fr. Paludan-Muller)
+
+Uppi stóð Kain 
+og á hlýddi 
+grama guðs dóma, 
+glataður, rekinn, 
+útskúfaður einn 
+öllum í heimi. 
+Skalf hann og skarst hann 
+og skyggndist um, 
+og á frám fótum 
+flótta sinn hóf.
+
+En á græna 
+grundar hvílu 
+bleikur bróðir 
+var í blóð hniginn. 
+Abel að annast 
+ástúðleg kom 
+móðir manns sona 
+mjúkhent sjúkan.
+
+Álengdar hún sá, 
+að upp lyfti 
+hjartkærstum syni 
+hennar í móti 
+heiftar hendi 
+hárri bróðir. 
+Að kom þar Eva, 
+er hann öndu sleit.
+
+Farið er fjörvi - 
+fagur titrar 
+ungur ástarson, 
+andar þungan. 
+Rennur rautt blóð 
+úr rofnum vanga, 
+lokki ljósgulum 
+lit festir á.
+
+
+
+
+ARNGERÐARLJÓÐ     (P. L. Möller)
+
+I.
+Fædd er ég þar sem fjallatindur 
+fólgið ylgott hreiður ber, 
+skjótt inn hvassi hvirfilvindur 
+hossaði mér í fangi sér. 
+Breiðir og greiðir vængir verða, 
+væn úr hreiðri móðir sá 
+mig að fara minna ferða 
+megni vinda ósamgerða 
+hátt yfir ský að heiði blá.
+
+Dunaði loft um dökkar fjaðrir. 
+Dimmum stormi fló ég gegn. 
+Sólin há og engir aðrir 
+augna minna glæddi megn. 
+Þekkti ég hættu ei né ótta, 
+æ á flugi glöð og hlý, 
+lítið hremmdi ég lamb á flótta, 
+lyfti því upp til sólargnótta, 
+drakk þar barkablóð úr því.
+
+Einhvern daginn ofan fló ég 
+illskuramma jörð að sjá. 
+Eldur og hvellur - og svo dó ég, 
+allt varð dimmt, ég féll í dá. 
+Lík hef ég verið lágt á jörðu, 
+legið í rauðu blóði þar, 
+vaknaði svo til harma hörðu, 
+hjarta mitt er sundur mörðu. 
+Hví dó ég ei til eilífðar?
+
+Vaknaði ég í hörmum hörðum, 
+heil var sál, en megni stytt. 
+Hnjúkur minn með hamragörðum: 
+Hvar eru skýin, yndið mitt? 
+Hvert er horfin gleði geima, 
+góði fjaðurhamurinn? 
+Ég, er svam um sólarheima, 
+sit nú, orðin stúlkufeima, 
+eins og gimbur grannvaxin.
+
+Hrynur mér af höfði niður 
+hárið sítt og mjúkt og ljóst, 
+varla þolir veðrahviður 
+varið líni meyjarbrjóst. 
+Fyrir háan himinboga 
+hef ég fengið bæ og fjós, 
+fyrir bláa bergið troga- 
+búr, og dapran hlóðaloga 
+fyrir skærust skrugguljós.
+
+II.
+Ó, að þeir fjötrar aftur brystu! 
+Ó, ég lifði þá sælutíð, 
+að mig vindarnir aftur hristu 
+eldinga gegnum dyn og stríð! 
+Ó, að flugvanar fjaðrir spryttu 
+fram um mjallhvíta öxl og háls! 
+Ó, að vindar mig aftur flyttu 
+upp yfir höfði glaðrar skyttu 
+skundaði ég um skýin - frjáls!
+
+Ónýtis til mín löngun leitar 
+ljósu heimkynni mínu ná, 
+vart yfir mínar varir heitar 
+veldur hún sér í skýin há. 
+Flugsterka vængi fyrir, greiða, 
+fékk ég handleggi mjúka, smá, 
+sem megna eg ekki að móti breiða 
+manni kærum og sælan neyða 
+mínum að brenna munni á.
+
+Frjálsa lofthafið, föðurbólið, 
+fríðan og breiðan himingeim, 
+misst hefi ég og móðurhólið. 
+Mannkinda hrakin niður í heim 
+hlýt ég að sitja í svartri treyju 
+saman við smá og huglaus börn 
+og kúra hér á kaldri eyju. 
+Kalla mig allir fagra meyju 
+og vita ekki, að eg er örn.