|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
23,0005,001,๗. ปฏิมํเสตมตฺตนา. [ ๑๙ ]
|
|
23,0005,002,จงพิจารณาตนด้วยตนเอง.
|
|
23,0005,003,ถ้าพิจารณาตนด้วยตนเองแล้ว ก็จะเห็นผิด เห็นถูก ผิดจะได้เว้น
|
|
23,0005,004,ถูกจะได้ประพฤติ. ว่าโดยคนสามัญ ใครจะพิจารณา ใครจะรู้เรื่อง
|
|
23,0005,005,ในใจของใครได้ตลอด.
|
|
23,0005,006,๘. อตฺตานํ น ทเท โปโส. [ ๒๓ ]
|
|
23,0005,007,บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตน.
|
|
23,0005,008,เกิดมาเป็นคนอย่ายอมมอบตนให้แก่ผู้อื่นง่าย ๆ คำนี้ไม่ได้หมาย
|
|
23,0005,009,ให้เป็นคนเย่อหยิ่งถือตัว ไม่ให้ยอมอยู่ใต้บังคับใคร. จริงอยู่ ถ้าจำเป็น
|
|
23,0005,010,ต้องยอมพึงให้ท่านผู้อื่นใช้เป็นบ่าว หรือปกครอง ก็ต้องยอม ถ้าไม่
|
|
23,0005,011,จำเป็นก็อย่ายอมง่าย ๆ. คือถ้าพอจะทำมาหากินเลี้ยงชีพได้เอง เหมือน
|
|
23,0005,012,คนอื่น ๆ ที่เขาทำได้ ก็ประพฤติให้ได้เช่นนั้น ถ้าหน้าที่ของการงาน
|
|
23,0005,013,อันใหญ่ มีเจ้าหน้าที่เป็นหลายชั้น ต้องอยู่ในหน้าที่ต่ำลงมาโดยความ
|
|
23,0005,014,สามารถเพียงนั้น ก็ต้องประพฤติตามหน้าที่อย่างนั้น. การที่จะได้เป็น
|
|
23,0005,015,ใหญ่เป็นโตบังคับบัญชาผู้คน ไม่สำเร็จด้วยวิ่งเต้นเดินเหินขอร้อง ย่อม
|
|
23,0005,016,สำเร็จด้วยความรู้ในวิทยานั้น ๆ จริง และประพฤติตนดีงาม. การที่
|
|
23,0005,017,บุคคลมีความรู้ ความประพฤติดีจริง ๆ นี้ ชื่อว่าไม่ยอมมอบตนให้แก่
|
|
23,0005,018,ผู้อื่นง่าย ๆ. คนที่ยอมมอบตนให้แก่คนอื่นง่าย ๆ นั้น คือคนเกียจคร้าน
|
|
23,0005,019,ไม่เอางานเอาการนั้นเอง.
|
|
|
