| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 20,0035,001,สันดานให้เร่าร้อน และได้ทุกข์เมื่อปลายมือเช่นนี้ เปรียบเหมือนไฟ | |
| 20,0035,002,ไหม้เผาผลาญเหย้าเรือนให้มอดแล้วและดับไป เหลือถ่านเถ้าไว้เป็น | |
| 20,0035,003,รอยเครื่องหมายฉะนั้น. ความเข้าถือเป็นเจ้าของสังขาร เป็นเหตุเกิด | |
| 20,0035,004,ทุกข์เพิ่มขึ้นอีกกว่าธรรมดาฉะนี้ สมด้วยพระพุทธภาษิตว่า <B>ภารา | |
| 20,0035,005,หเว ปญฺจกฺขนฺธา</B> เบญจขันธ์เป็นดุจภาระ คือของที่หนัก <B>ภารหาโร | |
| 20,0035,006,จ ปุคฺคโล</B> และกิริยาที่ถือเบญจขันธ์ว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคล เป็นดุจ | |
| 20,0035,007,แบกภาระนำไป <B>ภาราทานํ ทุกฺขํ โลเก</B> กิริยาที่แบกภาระเช่นนั้น | |
| 20,0035,008,เป็นทุกข์ในโลก <B>ภารนิกฺเขปนํ สุขํ</B> กิริยาที่วางของหนักลงเสีย | |
| 20,0035,009,เป็นสุข <B>นิกฺขิปิตฺวา ครุํ ภารํ</B> ท่านผู้วางภาระอันหนักนั้นเสีย <B>อญฺํ | |
| 20,0035,010,ภารํ อนาทิย</B> ไม่ถือเอาภาระอันอื่น <B>สมูตํ ตณฺหํ อพฺพุยฺห</B> ถอน | |
| 20,0035,011,ตัณหากับทั้งอวิชชาที่เป็นมูลรากเสียแล้ว <B>นิจฺฉาโต ปรินิพฺพุโต</B> | |
| 20,0035,012,สิ้นความทะยานออก ดับความกระวนกระวายเสียสิ้นแล้ว ดังนี้ | |
| 20,0035,013,อุปาทินนกสังขารเป็นทุกข์โดยธรรมดา และเป็นทุกข์เพิ่มขึ้นเพราะ | |
| 20,0035,014,การถือ ด้วยประการฉะนี้. | |
| 20,0035,015,แม้แต่อนุปาทินนกสังขาร ก็ยังเป็นภาระที่จะต้องบริหารรักษา | |
| 20,0035,016,เหมือนกัน เช่นเหย้าเรือน ถ้าผู้เข้าอยู่เพิกเฉยไม่คอยดูแลรักษาอย่า | |
| 20,0035,017,ให้ชำรุด และไม่ซ่อมแซมของที่ชำรุดไปแล้ว เหย้าเรือนนั้นจะรั่วร้ำ | |
| 20,0035,018,ทรุดโทรมหักพังไป ไม่เป็นที่อยู่อาศัยได้. | |
| 20,0035,019,การที่พรรณนามานี้ มิใช่จะทับถมสังขารให้เห็นเป็นแต่ทุกข์ | |
| 20,0035,020,ไม่มีสุขเลยก็หาไม่ สุขโสมนัสอันใดอาศัยสังขารเกิดขึ้น นั้นเป็น | |
| 20,0035,021,อัสสาทะความสำราญเกิดแต่สังขาร ทุกขโทมนัสอันใดอาศัยสังขาร | |