Book,Page,LineNumber,Text
42,0030,001,[เรื่องช่างแก้ว]
42,0030,002,ในอดีตกาล    ในนิคมหนึ่ง   ในกรุงพาราณสี   แคว้นกาสี  มี 
42,0030,003,เศรษฐีคนหนึ่ง  มีสมบัติมาก.   แต่ลำพังเงินที่เขาฝังไว้ก็มีถึง  ๔๐  โกฏิ.
42,0030,004,ส่วนภรรยาของเศรษฐีนั้น  ถึงแก่กรรมแล้วไปเกิดเป็นนางหนู  (อยู่)
42,0030,005,ที่หลังทรัพย์   เพราะความห่วงใยในทรัพย์.  (ต่อมา)  ตระกูลนั้นแม้
42,0030,006,ทั้งหมด   ถึงความพินาศโดยลำดับ.   แม้บ้านนั้นก็ถูกทิ้งหาที่หมาย
42,0030,007,ไม่ได้.  ครั้งนั้น  ช่างแก้วคนหนึ่ง   ปรารถนาจะทุบหินเอาแก้ว   จึงรื้อหิน
42,0030,008,ในที่บ้านเก่านั้นทุบ.   นางหนูตัวนั้นเที่ยวหากินอยู่   เห็นช่างแก้วนั้น
42,0030,009,"บ่อย   ๆ  ก็เกิดความรักใคร่   คิดว่า  ""ทรัพย์ของเรามากมาย  จะ"
42,0030,010,"ฉิบหายเสียโดยใช่เหตุ,   เราจะร่วมมืนกันกับนายคนนี้   เคี้ยวกิน"
42,0030,011,"(ใช้สอย)   ทรัพย์นั้น""   แล้วคาบกหาปณะ  ๑  กหาปณะไปสู่สำนักของ"
42,0030,012,ช่างแก้วนั้น.   ช่างแก้วเห็นนางหนูนั้น  เมื่อจะทักนางหนูด้วยปิยวาจา
42,0030,013,"จึงกล่าวว่า  ""แม่ คาบกหาปณะมาทำไม ?""   นางหนูกล่าวว่า  ""พ่อ"
42,0030,014,ท่านจงถือเอาทรัพย์นี้ไปใช้สอยด้วยตนเอง   (และ)  จงนำเนื้อมาให้
42,0030,015,"ฉันบ้าง.""   ช่างแก้วนั้นนำกหาปณะไปสู่เรือนแล้ว  ได้ซื้อเนื้อมาให้"
42,0030,016,แก่นางหนูนั้น.   นางหนูนั้นก็คาบเนื้อไปยังที่อยู่ของตน   แล้วเคี้ยวกิน.
42,0030,017,นางหนูนั้นได้นำทรัพย์มาให้ช่างแก้วนั้นนั่นแล  และรับเนื้อไปโดยนัยนี้
42,0030,018,ทุกวัน.  นางหนูนั้น  ได้คาบทรัพย์แม้ทั้งหมดนั้น  ไปให้แก่ช่างแก้วนั้น
42,0030,019,นั่นแลโดยลำดับ   ด้วยประการฉะนี้.
42,0030,020,เรื่องช่างแก้ว   มาในอรรถกถาพัพพุชาดก<SUP>๑</SUP>   วรรคที่  ๑๔   เอก-
42,0030,021,
42,0030,022,๑.  ชาตกฏฺ€กถา  ๒/๓๖๔.