Book,Page,LineNumber,Text
39,0036,001,แล้ว ไปสู่ที่พักกลางคืน นั่งพิจารณาความสิ้นและความเสื่อมอยู่ จึง
39,0036,002,กล่าวคาถาว่า :-
39,0036,003,[ ๒๗ ] อนิจฺจา วต สงฺขารา สังขารทั้งหลายไม่เที่ยวหนอ
39,0036,004,อุปฺปาทวยธมฺมิโน มีความเกิดขึ้น และเสื่อมสิ้นไป
39,0036,005,เป็นธรรมดา
39,0036,006,อุปฺปชฺชิตฺวา นิรุชฺฌนฺติ เกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป
39,0036,007,เตสํ วูปสโม สุโข. ความเข้าไปสงบแห่งสังขารเหล่า
39,0036,008,นั้น เป็นสุข.
39,0036,009,๕. เรื่องสัญชัย
39,0036,010,มีเรื่องเล่าว่า สมเด็จพระบรมศาสดาของเราทั้งหลายนี้ ในที่สุด
39,0036,011,๔ อสงไขยแสนกัป ได้เสวยพระชาติเป็นสุเมธกุมาร ในสกุลพราหมณ์
39,0036,012,ในอมรวดีนคร ได้เรียนศิลปวิทยาจบหลักสูตรในสมัยนั้น เมื่อมารดา
39,0036,013,บิดาถึงแก่ความตาย ก็จำหน่ายทรัพย์นับได้หลายโกฏิออกบวชเป็ฯฤษี-
39,0036,014,ชีไพร อยู่ในหิมวันตประเทศ เพียรทำฌานและอภิญญาให้เกิดขึ้นได้
39,0036,015,แล้วมาโดยอากาศ พบคนกำลังถางทางในระหว่างอมรวดีนครกับวัด
39,0036,016,สุทัศน์ อุทิศเป็นทางสำหรับสมเด็จพระทีปังกรทศพล จะได้เสด็จโคจร
39,0036,017,ไปมา แม้ส่วนตนก็จองเอาที่แห่งหนึ่ง เมื่อทางนั้นยังไม่ทันแล้วเสร็จ
39,0036,018,ได้นอนทอดตนให้เป็นสะพาน เพื่อสมเด็จพระศาสดาเจ้านั้น ผู้เสด็จ
39,0036,019,
39,0036,020,๒๗. ธมฺ. ๑/๖๕