Book,Page,LineNumber,Text
39,0026,001,ดูหมิ่นบุญว่ามีประมาณน้อยจะไม่ให้ผล ส่วนพราหมณ์นั้นไม่เคยมีใจฝักใฝ่
39,0026,002,ในการบุญมากก็ดี น้อยก็ดี เมื่อได้ฟังประพฤติเหตุดังนั้นแล้ว ชวนให้
39,0026,003,พิศวงอัศจรรย์เป็นอย่างยิ่ง มีสรีรกายเต็มเปี่ยมไปด้วยปีติ เขาเมื่อจะแสดง
39,0026,004,ปีตินั้น ได้กล่าวเป็นคาถาว่า :-
39,0026,005,[ ๒๑ ] อจฺฉริยํ วต อพฺภุตํ น่าอัศจรรย์หนอ น่าประหลาดหนอ
39,0026,006,อฺชลิกมฺมสฺส อยมีทิโส วิบากของอัญชลีกรรมนี้ เป็นได้
39,0026,007,วิปาโก ถึงเช่นนี้
39,0026,008,อหํปิ มุทิตมโน ปสนฺนจิตฺโต แม้ข้าพเจ้ามีใจเบิกบาน มีจิต
39,0026,009,เลื่อมใสแล้ว
39,0026,010,อชฺเชว พุทฺธํ สรณํ วชามิ. ถึงพระพุทธเจ้าว่าเป็นที่พึ่งที่ระลึก
39,0026,011,ในวันนี้แหละ.
39,0026,012,อทินนปุพพกพราหมณ์ ได้ฟังคำเทพบุตรกล่าวแล้ว ก็รู้สึกมีปีติ
39,0026,013,ยินดี เห็นเป็นการอัศจรรย์ เป็นการแปลกประหลาด ที่ได้ทำกรรม
39,0026,014,เพียงแต่นึกน้อมเคารพทำอัญชลีกรรมแด่สมเด็จพระบรมศาสดา และมีจิต
39,0026,015,เลื่อมใส รื่นเริงบันเทิงใจ ถึงพระพุทธเจ้าว่าเป็นที่พึ่งที่ระลึก ด้วยเดชะ
39,0026,016,แห่งกุศลนั้น ส่งผลให้ได้ถึงอย่างนี้ มีเกิดในเทวโลก เช่นมัฏฐ-
39,0026,017,กุณฑลีเทพบุตรเป็นต้น.
39,0026,018,แท้จิรง อันว่าศรัทธาและปสาทะ ชื่อว่าเป็นต้นทุน สำหรับส่งตน
39,0026,019,ให้ถึงแดนอันเกษม ทั้งในส่วนโลกีย์และโลกุดร การที่จะทำอะไรลงไป
39,0026,020,เพื่อหากำไรคือความสุข ต้องหาอะไรเป็นหลักเป็นราว พอจะยึดไว้
39,0026,021,เป็นหลัก กำลังใจจะได้กล้าขึ้น แม้เถาไม้ที่เลื้อยเลเพลาดพาด ดูก็
39,0026,022,
39,0026,023,๒๑. ธมฺ. ๑/๓๐