Book,Page,LineNumber,Text
31,0045,001,ยุสุนัข   (ให้กัด).       พระเถระรีบขึ้นต้นไม้ต้นหนึ่งโดยเร็ว      นั่งในที่สูง
31,0045,002,ชั่วบุรุษหนึ่ง.  สุนัขทั้งหลายก็พากันล้อมต้นไม้ไว้.
31,0045,003,[ นายพรานแทงพระเถระ ] 
31,0045,004,"นายโกกะไปแล้ว     ร้องบอกว่า      "" ท่านแม้ขึ้นต้นไม้ก็ไม่มีความ"
31,0045,005,"พ้นไปได้ ""   ดังนี้แล้ว       จึงแทงพื้นเท้าของพระเถระด้วยปลายลูกศร."
31,0045,006,"พระเถระได้แต่อ้อนวอนว่า  "" ขอท่านอย่าทำเช่นนั้น.""   นายโกกะนอก"
31,0045,007,นี้ไม่คำนึงถึงคำอ้อนวอนของท่าน     กลับแทงกระหน่ำใหญ่.     พระเถระ
31,0045,008,เมื่อพื้นเท้าข้างหนึ่งถูกแทงอยู่  จึงยกเท้านั้นขึ้นเสีย.   นายโกกะไม่คำนึงถึงคำ
31,0045,009,อ้อนวอนของพระเถระ     แทงพื้นเท้าทั้ง  ๒  แล้วด้วยอาการอย่างนี้เทียว.
31,0045,010,สรีระของพระเถระได้เป็นประดุจถูกรมด้วยคบเพลิง.     ท่านเสวยเวทนา
31,0045,011,"ไม่สามารถจะคุมสติไว้ได้,     จีวรที่ท่านห่มแม้หลุดลงก็กำหนดไม่ได้."
31,0045,012,จีวรนั้น    เมื่อตกลง    ก็ตกลงมาคลุมนายโกกะ   (นั่นแหละ)   ตั้งแต่
31,0045,013,ศีรษะทีเดียว.
31,0045,014,[ ฝูงสุนัขรุมกัดนายพราน ] 
31,0045,015,"เหล่าสุนัขตรูกันเข้าไปในระหว่างจีวร     ด้วยสำคัญว่า     "" พระ"
31,0045,016,"เถระตกลงมา ""      ดังนี้แล้วก็รุมกันกัดกินเจ้าของ ๆ ตน       ทำให้เหลือ"
31,0045,017,อยู่เพียงกระดูก.       สุนัขทั้งหลายออกมาระหว่างจีวรแล้ว     ได้ยืนอยู่
31,0045,018,ณ  ภายนอก.     ทีนั้น     พระเถระจึงหักกิ่งไม้แห้งกิ่งหนึ่งขว้างสุนัขเหล่า
31,0045,019,"นั้น.     เหล่าสุนัขเห็นพระเถระแล้ว      รู้ว่า     "" พวกตัวกัดกินเจ้าของเอง """
31,0045,020,จึงหนีเข้าป่า.