Book,Page,LineNumber,Text
31,0036,001,พระศาสดาทรงแสดงรอยพระบาท       ที่ใกล้บ่วงของเขาแล้ว
31,0036,002,ประทับนั่งในใต้ร่มพุ่มไม้พุ่มหนึ่งข้างหน้า.   นายพรานกุกกุฎมิตรถือ
31,0036,003,ธนูไปสู่ที่ดักบ่วงแต่เช้าตรู่      ตรวจดูบ่วงจำเดิมแต่ต้น      ไม่พบเนื้อแม้
31,0036,004,ตัวเดียวซึ่งติดบ่วง     ได้เห็นรอยพระบาทของพระศาสดาแล้ว.      ทีนั้น
31,0036,005,"เขาได้ดำริฉะนี้ว่า    "" ใครเที่ยวปล่อยเนื้อตัวติด (บ่วง) ของเรา.""     เขา"
31,0036,006,ผูกอาฆาตในพระศาสดา      เมื่อเดินไปก็พบพระศาสดาประทับนั่งที่โคน
31,0036,007,"พุ่มไม้   คิดว่า  "" สมณะองค์นี้ปล่อยเนื้อของเรา,   เราจักฆ่าสมณะนั้น"
31,0036,008,"เสีย.""  ดังนี้แล้ว   ได้โก่งธนู. "
31,0036,009,พระศาสดาให้โก่งธนูได้  (แต่)  ไม่ให้ยิง  (ธนู)   ไปได้.     เขา
31,0036,010,ไม่อาจทั้งเพื่อปล่อยลูกศรไป       ทั้งลดลง     มีสีข้างทั้ง ๒ ปานดังจะแตก
31,0036,011,มีน้ำลายไหลออกจากปาก      เป็นผู้อ่อนเพลีย      ได้ยืน  (ซื่อ)  อยู่แล้ว.
31,0036,012,"ครั้งนั้น     พวกบุตรของเขาไปเรือนพูดกันว่า   "" บิดาของเราล่าช้า"
31,0036,013,"อยู่,   จักมีเหตุอะไรหนอ ? ""   อันมารดาส่งไปว่า     "" พ่อทั้งหลาย     พวก"
31,0036,014,"เจ้าจงไปสู่สำนักของบิดา.""   ต่างก็ถือธนูไปเห็นบิดายืนอยู่เช่นนั้น     คิดว่า"
31,0036,015,""" ผู้นี้จักเป็นปัจจามิตรของบิดาพวกเรา,""     ทั้ง ๗ คนโก่งธนูแล้ว      ได้"
31,0036,016,ยืนอยู่     เหมือนกับบิดาของพวกเขายืนแล้ว        เพราะอานุภาพแห่งพระ-
31,0036,017,พุทธเจ้า.
31,0036,018,[ กุกกุฎมิตรเลิกอาฆาตในพระพุทธเจ้า ]
31,0036,019,ลำดับนั้น   มารดาของพวกเขาคิดว่า     ทำไมหนอแล ?   บิดา
31,0036,020,"(และ)   บุตรจึงล่าช้าอยู่ ""   ไปกับลูกสะใภ้  ๗  คน      เห็นชนเหล่านั้นยืน"
31,0036,021,"อยู่อย่างนั้น   คิดว่า   "" ชนเหล่านี้ยืนโก่งธนูต่อใครหนอแล ? ""   แลไป"