Book,Page,LineNumber,Text
34,0014,001,"ทั้งปวง ตัณหาดุจเถาวัลย์แตกขึ้นแล้วย่อมตั้งอยู่, "
34,0014,002,ก็ท่านทั้งหลายเห็นตัณหานั้น เป็นดังเถาวัลย์
34,0014,003,เกิดแล้ว จงตัดรากเสียด้วยปัญญาเถิด. โสมนัส
34,0014,004,ทั้งหลายที่ซ่านไป และเปื้อนตัณหาดุจยางเหนียว๑
34,0014,005,"ย่อมมีแก่สัตว์, สัตว์ทั้งหลายนั้น อาศัยความ"
34,0014,006,"สำราญ จึงเป็นผู้แสวงหาความสุข, นระเหล่านั้น"
34,0014,007,แล ย่อมเป็นผู้เข้าถึงซึ่งชาติชรา. หมู่สัตว์
34,0014,008,อันตัณหาผู้ทำความดิ้นรนล้อมไว้แล้วย่อมกระเสือก
34,0014,009,กระสน เหมือนกระต่าย อันนายพรานดักได้
34,0014,010,"แล้ว ฉะนั้น, หมู่สัตว์ผู้ข้องอยู่ในสังโยชน์"
34,0014,011,และกิเลสเครื่องข้อง ย่อมเข้าถึงทุกข์บ่อย ๆ
34,0014,012,อยู่ช้านาน. หมู่สัตว์ อันตัณหาผู้ทำความดิ้นรน
34,0014,013,ล้อมไว้แล้ว ย่อมกระเสือกกระสนเหมือนกระต่าย
34,0014,014,ที่นายพรานดักได้แล้ว ฉะนั้น. เพราะเหตุนั้น
34,0014,015,ภิกษุหวังธรรมเป็นที่สำรอกกิเลสแก่ตน พึงบรรเทา
34,0014,016,"ตัณหาผู้ทำความดิ้นรนเสีย."""
34,0014,017,[แก้อรรถ]
34,0014,018,บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า มูเล เป็นต้น ความว่า เมื่อรากทั้ง
34,0014,019,๕ (ของต้นไม้ใด) ซึ่งทอดตรงแน่วไปใน ๔ ทิศ และในภายใต้
34,0014,020,
34,0014,021,๑. โดยพยัญชนะแปลว่า เป็นไปแล้วกับด้วยตัณหาดุจยางเหนียว.