Book,Page,LineNumber,Text
33,0033,001,บทว่า  <B>สุราเมรยปานํ</B> ได้แก่การดื่มซึ่งสุราและเมรัยอย่างใด
33,0033,002,อย่างหนึ่งนั่นเทียว.  บทว่า  <B>อนุยุญฺชติ</B> คือย่อมเสพ  ได้แก่  ย่อม
33,0033,003,กระทำให้มาก. 
33,0033,004,สองบทว่า  <B>มูลํ ขนติ </B> ความว่า  ปรโลกจงยกไว้.  ก็ในโลก
33,0033,005,นี้นั่นแล  นระนี้จำนองหรือขายขาด  แม้ซึ่งทรัพย์อันเป็นต้นทุนมีนา
33,0033,006,และสวนเป็นต้น  อันเป็นเครื่องที่จะพึงดำรง  [ตน] อยู่ได้  ดื่มสุรา
33,0033,007,อยู่  ชื่อว่าย่อมขุดซึ่งรากเง่าของตน  คือเป็นคนหาที่พึ่งมิได้  เป็นคน
33,0033,008,กำพร้าเที่ยวไป.
33,0033,009,พระศาสดา ย่อมตรัสเรียกบุคคลผู้ทำกรรมคือทุศีล  ๕ ด้วย
33,0033,010,คำว่า  <B>เอวํ  โภ.  บทว่า ปาปธมฺมา</B>  ได้แก่ผู้มีธรรมลามก. บทว่า
33,0033,011,<B>อสญฺตา</B>  ได้แก่ผู้เว้นแล้วจากการสำรวม  มีการสำรวมทางกาย
33,0033,012,เป็นต้น.  พระบาลีว่า  <B>อเจตสา</B>  ดังนี้บ้าง. ความว่า  ผู้ไม่มีจิต.
33,0033,013,สองบทว่า <B>โลโภ  อธมฺโม  จ</B>  ได้แก่โลภะและโทสะ.  แท้จริง
33,0033,014,กิเลสชาตแม้ทั้ง  ๒  นี้  เป็นอกุศลโดยแท้.
33,0033,015,บาทพระคาถาว่า  <B>จิรํ  ทุกฺบาย  รนฺธยุํ </B> ความว่า  ธรรมเหล่านี้
33,0033,016,จงอย่าฆ่า  อย่าย่ำยี (ซึ่งท่าน)  เพื่อประโยชน์แก่ทุกข์ทั้งหลายมีทุกข์
33,0033,017,ในนรกเป็นต้น  ตลอดกาลนาน.
33,0033,018,ในกาลจบเทศนา  อุบาสก  ๕  คนนั้น ตั้งอยู่ในโสดาปัตติผลแล้ว.
33,0033,019,พระธรรมเทศนาได้มีประโยชน์  แม้แก่ชนผู้ประชุมกันแล้ว ดังนี้แล.
33,0033,020,เรื่องอุบาสก  ๕  คน  จบ.