Book,Page,LineNumber,Text
39,0007,001,พระมหาปาละ แถลงถ้อยชักชวนภิกษุบริวาร ให้ตั้งความเพียร ส่วน
39,0007,002,ตนก็ตั้งหน้าบำเพ็ญเพียรอย่างใหญ่ ในเดือนแรกไม่ได้จำวัดเลย ตา
39,0007,003,เกือบประทุ ในพรรษานั้นมีหมอมาปวารณาไว้ เขาจึงได้มารักษาตา
39,0007,004,หมอคนนี้มียาตาอย่างดีหยอดทีสองทีก็หาย เขาถวายให้หยอด คราวนี้
39,0007,005,หยอดตั้งหลายครั้งก็ไม่หาย เขาจึงฉงนใจ เรียนถามว่า พระผู้เป็นเจ้า
39,0007,006,นั่งหนอดหรือนอนหยอด ท่านก็นิ่งเสีย ที่จริง พระมหาปาละไม่ได้นอน
39,0007,007,ความประสงค์ขอหมอจะให้นอน หมอจึงอ้อนวอนให้นอนหยอด พระ
39,0007,008,มหาปาละขอผัดไว้ปรึกษาดูก่อน แล้วสอนตนของตนอย่างนี้ว่า :-
39,0007,009,[ ๒ ] จกฺขูนิ หายนฺตุ มมายิตานิ จักษุทั้งหลายที่ถือกันว่าของเรา
39,0007,010,เสื่อมไปเสียเถิด
39,0007,011,โสตานิ หายนฺตุ ตเถว เทโห หูก็เสื่อมไปเถิด กายก็เป็นเหมือน
39,0007,012,กันอย่างนั้นเถิด
39,0007,013,สพฺพมฺปิทํ หายตุ เทหนิสฺสิตํ แม้สรรพสิ่งอันอาศัยกายนี้ ก็เสื่อม
39,0007,014,ไปเสียเถิด
39,0007,015,กึการณา ปาลิต ตฺวํ ปมชฺชสิ. ปาลิตะ ! เหตุไฉน ? ท่านจึงยัง
39,0007,016,ประมาทอยู่.
39,0007,017,จกฺขูนิ ชีรนฺตุ มมายิตานิ จักษุทั้งหลายที่ถือกันว่าของเรา
39,0007,018,ทรุดโทรมไปเสียเถิด.
39,0007,019,โสตานิ ชีรนฺตุ ตเถว กาโย หูก็ทรุดโทรมไปเสียเถิด กายก็เป็น
39,0007,020,เหมือนกันอย่างนั้นเถิด
39,0007,021,
39,0007,022,๒. ธมฺม. ๑/๑๐